Ηλίας Φραγκάκης
Ο Ασωπός πνἰγει τον Όφι
…Στην περίβρεχτη την Κύπρο
Εκεί μου όρισε ο Απόλλωνας να κατοικώ…
Ελένη Ευριπίδη, στ. 148-149*
Προς την Ενάλια Αρκαδία Γη
Ένας πελλός
Έπλευσε
Σε ένα ταξίδι, φάνταζε παντοτινό
Καταδικασμένος έτη Πεντήκοντα
Σε μιαν επίπλαστη πραγματικότητα
Μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία
Έναν ανατροφοδοτούμενο εφιάλτη:
Πως περνάμε ξανά και ξανά
Από τους ίδιους σταθμούς
Τις ίδιες εικόνες
Τα ίδια λάθη
Τις ίδιες πληγές γλύφουμε
Πρόσφυγες με την αβασταγή στα χέρια
Που κουβαλάει πόνο μέσα πάντα μέσα μα καθόλου ελπίδα
Αγνοούμενοι, πάντα υπάρχουν
Αγνοούμενοι
Σε κάθε φρικτή και ελεεινή πράξη του ανθρώπου
Και απολαμβάνουμε το θάνατό μας
Μια κατάσταση τελεσίδικη γι’ αυτό ξεχασμένη
Χρόνος βουβός και ανάρτητος, πάει να πει:
Δεν υπάρχει χρόνος
Γι’ αυτό η πληγή αιώνια
Γι’ αυτό ο εφιάλτης παντοτινός
«Μη χάσετε όμως την απελπισία σας!»
Όσο για εμάς, συνεχίζουμε να οικοδομούμε· είναι ο τρόπος μας
Να κατοικήσουμε τον εαυτό
Είναι ο μόνος τρόπος να φτάσουμε
Τον ουρανό.
*η απόδοση του χωρίου του Ευριπίδη στην νέα ελληνική είναι του Ηλία Φραγκάκη