Διονυσία Αδαμοπούλου
Ανεκπλήρωτη τροχιά
Μου είπαν πως τα τρένα επιστρέφουν
μα αυτά τα τρένα δεν βρήκαν ποτέ τις ράγες.
Πάντα μια υπόσχεση που μένει σε ανεκπλήρωτη τροχιά,
ένα σφύριγμα που πνίγεται στο κενό.
Μόνο ο θυμός ταξιδεύει.
Κι εγώ τον κουβαλώ,
σαν εισιτήριο χωρίς επιστροφή.
Φυλακισμένοι στο τώρα
Σε μια δυστοπία όπου η φωνή δεν ακούγεται.
Όταν άλλαξε η Barbie
Το πρότυπο είχε ξανθά μαλλιά,
λεπτή μέση και τέλειο χαμόγελο.
Πάντα βαμμένο και
με δόντια καθαρά που φώναζαν
πως η εικόνα είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων.
Αψεγάδιαστη.
Μάθαμε να μας κοιτάμε με μάτια δανεικά
Και η αντανάκλαση μας ήταν ένα project προς διόρθωση.
Ποτέ τέλειο, ποτέ αρκετό.
Μαμάδες με στόματα σαν ψαλίδια
“Βάλε κάτι που να σε κολακεύει. Δεν θα βαφτείς;”
Γλυκές διαταγές που έσταζαν ανησυχία
Και ελάχιστη αποδοχή.
Τώρα οι κούκλες αλλάζουν σχήματα,
Σε μια προσπάθεια να ακολουθήσουν την εποχή.
Αλλάζω σαν τις κούκλες κι εγώ
Σε μια ασυμφωνία μεταξύ καθρέφτη και ψυχής
Ένα θα σου πω:
“Όχι, δεν θα βαφτώ!”
Το σύνδρομο του καλού μαθητή
Έχεις ακουστά το σύνδρομο του καλού μαθητή;
Είναι στολή που φοριέται με τιμή,
μα στενεύει στο πρώτο ζόρι.
Στο σπίτι, στην τάξη, στη δουλειά,
αστέρι που λάμπει με ετερόφωτο φως
στη δική του First Quarter Life Crisis.
Με ταχύτητα αργή,
κάνει ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις.
“Σε αυτό το χάος, ποιος βαθμολογεί;”
Μαθαίνουμε πάλι απ’ την αρχή—
χωρίς βραβεία, χωρίς τικ, χωρίς γραμμές
πως ό,τι λάμπει πιο δυνατά,
είναι έτοιμο να καεί.
Στο Σπήλαιο του Εαυτού
Μπήκα κι εγώ πρώτη φορά
σε ένα δωμάτιο που η σκέψη μιλάει δυνατά
Μα όταν με ρώτησε να πω
τρεις λέξεις για τον εαυτό
Εικόνα έπλαθα μεγάλη
που όμοια δεν είχε άλλη
Λέξεις σαν ψάχνω για να βρω,
Ξέρω πως δεν τις έχω εγώ
Δεν μοιάζει τίποτα σωστό,
Μα ούτε και αληθινό.
Από το σπήλαιο θα βγω
Να ψάξω το συμβολικό
Σκιές του φαντασιακού
Ασυμφωνίες του μυαλού
Και προσπαθώ να θυμηθώ
Τι με ‘φερε μέχρι εδώ
Ποιο είναι το πραγματικό;
Δε θέλω τώρα να θρηνώ.
Κόκκοι της άμμου οι στιγμές
Απλώνονται κάπως θολές
Πριν φύγεις “δώσμου ένα συναίσθημα”
Αυτό τουλάχιστον θα είναι δικό μου.
Ψευδαίσθηση ελέγχου
Η ζωή είναι σαν καθρέφτης που ραγίζει κάθε φορά που αλλάζεις,
μια ρωγμή, μια θολή αντανάκλαση που χάνεται στον χρόνο.
Κάθε σκέψη, ένα κύμα, που φουσκώνει και προσπαθεί να φτάσει την ακτή.
Μα, το δύσκολο δεν είναι το ταξίδι,
είναι η απόφαση:
Να αφήσεις το παλιό πίσω ή να το κουβαλήσεις πάντα μαζί σου;
Οι δρόμοι χωρίζουν χωρίς προειδοποίηση,
και η αγωνία φωλιάζει εκεί,
στις στιγμές που δεν ελέγχεις τίποτα,
εκεί που η αλήθεια σου μοιάζει ξένη.
Ό,τι περίμενες,
δεν είναι πάντα το ίδιο με ό,τι έρχεται.
Η αμφιβολία είναι ανθρώπινη.
Ο έλεγχος, η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση.
Τι αν η ζωή δεν προχωρά ευθεία;
Ας της το δώσουμε ότι προσπαθεί να σε πάει εκεί που πρέπει να είσαι.
Δεν θα σου πω ψέματα. Ίσως και να μην τα καταφέρει.