Κίρα Καρνέζη
Κρυφοί Ποιητές
Θέλω να δώσω φωνή σε όλους τους Ρεμπώ
που γεννηθήκαν στην Κινσάσα.
Σε όλους τους Μπωντλαίρ που πνίγηκαν
πριν φτάσουν στο Παρίσι.
Στον Έρικ που σκιτσάριζε στο δρόμο του
γυρίζοντας απ’ τα ναυπηγεία.
Στον Άλεξ και στον Σάιμον που έγραφαν
αγάπης δίστιχα κρυμμένα στη Βίβλο.
Στην Έλντα, στην Ιβάνα, στην Κατίνα,
που έλεγαν παραμύθια στα εγγόνια τους
χωρίς ποτέ να γράψουν ούτε ένα ποίημα.
Φωνή έχω λειψή,
αλλ’ όση έχω θα τη δανείσω.
Ένα όνειρο ποίησης στριμωγμένο
ανάμεσα σε κώδικες και λογαριασμούς
-το μοιράζομαι.
Για όσα ποιήματα
τελείωσαν
πριν καν αρχίσουν.
Το ποίημα υπάρχει πριν ειπωθεί
κι ας είναι η σιωπή η μόνη γλώσσα του απόντα.
Απάντηση στον Κητς
«Η ομορφιά είναι αλήθεια, η αλήθεια ομορφιά»
Τζον Κητς
Τα δέντρα στολίστηκαν
με πλαστικές σακούλες.
Δώρο του αέρα στα κλαριά
όσες ξεφύγαν απ’ το κύμα
και δε γέμισαν την σάρκα των ψαριών.
Σκουπίδια που λαμπυρίζουν σαν άνθη στον ήλιο
με ρίζα που φτάνει στο ψεύδος και στη σήψη.
Το υγρό μάτι των ψαριών
που κάποτε είδε
τις γοργόνες να παίζουν
στις ράχες των θνητών
έγινε κυρτωμένος καθρέφτης.
Γλίστρησε γοργά στη λήθη
-στο κενό.
Δεν φτάνει το νερό να λιώσει τις σακούλες.
Δεν φτάνει
το πύον
που εξορύσσουν οι ποιητές
για να γιατρέψουν τις πληγές
του κόσμου.
Μωρό που χάρηκε
της μάνας τη ρήση
πως για εκείνο ανθίζουν
τα πλαστικά
στα δέντρα.
Η μόνη όμορφη αλήθεια
που μας απόμεινε
είναι να ξέρουμε πότε
λέμε ψέματα.
Να ξέρουμε πότε η ομορφιά
μυρίζει θάνατο και πετρέλαιο.
Σπουδή σε τρία χρώματα
Μπλε του φόβου
Ένα μπλε χαλί απλώνεται κάτω απ’ το μπαλκόνι μου.
Η περηφάνεια των παππούδων μου -το σπίτι πάνω στον βράχο.
(Είναι ιεροσυλία να μην αγαπάς το μπλε.
Κοίτα βαθύτερα, όπου γεννιέται το κύμα.)
Ένα μπλε χαλί απλώνεται πίσω από τα σύρματα.
Τα σύρματα -παραλίγο ένα μουσικό πεντάγραμμο,
με πουλιά αντί για νότες.
Ξύλινες οι κολώνες της ΔΕΗ -μοντέρνα δέντρα
υψώνονται πάνω από τα αρμυρίκια.
Γόπες από τσιγάρα, καπάκια από μπουκάλια
γίνονται ένα με τα βότσαλα,
-ενθύμιο ανθρώπων φασαρίας.
Πενήντα χρόνια δομείται μια οικοδομή εκεί που σκάει το κύμα
-μια σκαλωσιά στο τίποτα.
Ο λευκός σταυρός απ’ το ξωκλήσι
-σκοπευτικό όπλο μπροστά απ’το μπαλκόνι μου.
Σκύβω να δω το βάθος και με πιάνει
ίλιγγος
γκρίζα βουνά τα κύματα
μασκαρεμένα κάτω απ’ τον καθρέφτη
μυθικών τόπων και πλασμάτων.
Βλέπω έκσταση
και βλέπω κενό.
Τη στιγμή που δεν τολμάς να πέσεις,
αλλά ξέρεις πως ήδη πέφτεις.
Είναι ο φόβος μου -μεθυσμένος,
ξεπλυμένος,
μπλε.
Το μπλε που δεν τελειώνει ποτέ.
Κόκκινο της σιωπής
Γη ποτισμένη από δάκρυα
γη ποτισμένη από αίμα
τα ρόδα των χαμένων εραστών
τα ρόδα των Γιορκ και Λάνκαστερ
τα ρόδα της θυσίας
πλεγμένα σε αγκαθωτή μοίρα.
Ποιος θυμάται πια τις υποσχέσεις,
τα γράμματα,
τα σπασμένα λόγια της νύχτας;
Το στέμμα, τα οικόσημα,
τις ακυρωμένες συμφωνίες;
Τραγούδια, λάβαρα που κυματίζουν
στον άνεμο
-μόνο τα ρόδα παραμένουν
σ’ έναν καθρέφτη ιστορίας
είτε ως φλόγα, είτε ως σκουριά.
Κόκκινα σαν το τέλος του πόθου,
το τέλος του πολέμου.
Σαν μια ανάμνηση που στέριωσε
πάνω σε πληγή.
Κόκκινα σαν την ελπίδα μας
ν’ αφήσουμε τον κόσμο πίσω
για να ζήσουμε μια νέα εποχή.
Κόκκινο σαν την ελπίδα μας
να κοιτάζει κάποιος ακόμα τα ρόδα,
όταν δε θα είναι πια κόκκινα.
Χρυσό της έκλαμψης
Ένα κύμα από ήλιο ξεσπά στην πόλη των θνητών.
Ποιο βλέμμα τολμά να το κρατήσει;
Το χρυσό ανήκει σε ό,τι χάνεται.
Στα φύλλα που στροβιλίζονται πριν ακουμπήσουν το χώμα,
στις ώρες που δεν επιστρέφουν,
στις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν.
Στις πλατείες, το χρυσό κρέμεται απ’ τα στόματα των μνημείων,
στάζει απ’ τις ταφόπετρες,
ξεγελά όσα μάτια ζητούν απαντήσεις.
Είναι καθρέφτης που αλλαζει όψη.
Κάποιοι τον βλέπουν σαν φωτιά
-σπίθα που θεριεύει τη φωνή μας.
Κάποιοι τον βλέπουν σαν στάχτη
-σύννεφα από όνειρα που πνίγηκαν.
Πού κοιτάς όταν πέφτει το φως;
Το χρυσό θα είναι και φως και πλάνη,
δόξα και δύση.
Δεν θα μάθεις αν σε λαμπρύνει ή σε τυφλώνει
-και ίσως να μην έχει σημασία.
Γιατί το χρυσό δεν ήταν ποτέ δικό σου.
Ήταν ένα ακόμη παιχνίδι του χρόνου.
Ήταν ένας ακόμη λόγος για ποίηση.