ντέμη α. (Δήμητρα Αναγνωστούλη)
Στα γόνατα
Πόσο πιο κοντά μου μπορώ να φέρω αυτά τα χρόνια
που όλο θέλω να τ’ απομακρύνω
Θραύσματα από πιατάκια πλαστικά και γόνατα διπλωμένα
μπροστά από εικονίσματα που ποτέ δεν ασπάστηκα
Ήθελα να είμαι παρούσα στον κόσμο
και με φουστανάκια
και με παντελόνια βέβαια
Ένας αλλεπάλληλος ετεροκαθορισμός
τα ρούχα και τα όνειρα
που ραγίζουν τελικά σαν τα φθαρμένα εικονοστάσια
από τα φιλήματα
Θα μας τα μάθανε παιδάκια
για να τα ξεμάθουμε φαίνεται
Όταν θέλησα να ερωτευτώ δεν μπόρεσα
γιατί έπρεπε πρώτα να αποστασιοποιηθώ
από το οικογενειακό κλάσμα
Άσωτη αγία, οσία ή ψευδομάρτυρας
Τα ρούχα γίναν αγκάθινα στεφάνια
τα δάκρυα γίναν αγίασμα
Σταγονίτσες στο στόμα, σπασμένα δόντια
και φόρα μπροστά σε έναν κόσμο
εξίσου γεμάτο τραύματα
Όταν θέλησα να ερωτευτώ έμαθα να γράφω
έτσι οι λέξεις γίνανε ο πρώτος μου έρωτας
Πρωτο-έρωτας ή ένα κοσμοϊστορικό γεγονός
Αχού Νταριαΐ
Υπέρτατος νόμος – η κάλυψη
Το σώμα είναι σύνορο κι εμπόδιο
Υπέρτατος νόμος – η αποσιώπηση
Η είδηση που χάθηκε στους τεχνητούς νευρώνες
Μια κυριαρχία σε αποσύνθεση
που ακόμα επιζητά κι επικαλείται τα.
Το φύλο είναι εμπόδιο και σύνορο
κι έχουμε δύο χιλιάδες είκοσι τέσσερα
χρόνια σ’ αυτόν τον πλανήτη, όχι
Σου είπανε – δεν το μπορείς και και δεν το πρέπεις
Απάντηση – δεν τη συντροφεύει η λογική
Είναι τρελή
Εισοσιδύο χρονών αυτή, με τα εσώρουχα
Η γυναίκα έχει πρόσημο – την επανάσταση
Το σώμα της είναι
-πολιτισμός
Μας σπάει
Είμαστε ανένδοτοι κατά περίπτωση
Με τους διαβολεμένους ανθρώπους
που μαρτυρήσαμε
Με τα κωλομέρη που επίμονα ξεζουμήσαμε
νομίζοντας ότι
μας πάνε
Με τις τραγικές καταστάσεις
που κάναν τα μάτια μας
να στάξουν
-αυτές που ποτέ δεν μας περίμεναν
Προφτάσαμε να νιώσουμε τη φωτιά
μα όχι αρκετά για να καούμε αληθινά
και να κυκλοφορούμε με σημάδια στα μούτρα
και τα μπράτσα
και μάτια μαύρα, λειψά, μπηγμένα μέσα πολύ
Νομίζαμε ότι χορέψαμε, ότι χορεύαμε τρελά,
μιλάμε πολύς χορός
ενώ καλά καλά δεν κουνήσαμε ποτέ τα πόδια μας
να πάμε ίσα να, πιο ‘κει
Ούτε και τα χέρια μας κουνήσαμε για να ακριβολογούμε
μόνο περιμέναμε να μαγνητίσουν ανθρώπους
πολλούς, να οι άνθρωποι, χαμός να γίνεται
Οι άνθρωποι μας πάνε
και τα μέρη μας πάνε
και να τα σπάμε μας πάει
και να μαρτυρούμε μας πάει
Αυτό κι αν μας σπάει
και κάπως έτσι γίναμε ανένδοτοι
κατά περίπτωση
Μη μας λησμόνει
Πάντα τις μέρες τις πιο ήσυχες
Είναι που καταστρέφεις την πόλη
Σκάβεις να βρεις μια αλήθεια που δεν
σου φτάνει
Αρχαίοι πολιτισμοί δεν θέλουν
να δουν το φως με τον τρόπο σου
Μιμείσαι το δημοφιλή, όσες
ζωές και να ‘χες πάλι θα είσαι
κανείς ή θα προσπαθείς να είσαι
εμείς, μα δεν μπορείς να μας κλείσεις
σε μεταλλικές απολήξεις, θα
ξεθαρρεύουμε όπως τα μη με
λησμόνει στα ρυάκια στα βουνά
Έξω απ’ τα αστικά σου κέντρα
Μέσα στην πιο άγρια ομορφιά
Artificial
Τις Κυριακές τα μαγαζιά
έχουν κατεβασμένα ρολά
Τα βλέφαρα είναι βαμμένα σε χρώμα
ultramarine, το artificial
Όχι το ακριβο, όχι αυτό του Ρέμπραντ
Αυτό που εκρυψαν οι Μάγιας
μη και πέσει στα χέρια τους
Ακτινοβολεί
-σκόνη διάχυτη
Απροσάρμοστα μέλη μέσα Φλεβάρη
Με διακατέχει η απόχρωση
Δεν ξέρω αν πρέπει να το ονομάσω
-εγκλωβισμό ή υψηλή τέχνη