Πεφτούλης Μαρθόγλου
Αφορμή
Ας γίνει η ποίηση πάλι αφορμή
να ξεχυθεί η καταπιεσμένη έμπνευση.
Ας λυθεί η ορθοστασία των ωραρίων,
να απλωθεί το μάτι
στον ορίζοντα της φαντασίας
σε χρόνο αναπνοής.
Αν αφεθεί το φράγμα των δισταγμών,
αν εξανεμιστεί η δόλια υστεροφημία,
θα ακουστεί επιτέλους
το κελάηδισμα στον στίχο.
Όσοι ζουν, ελπίζουν.
Αυτό είναι όλο το χρυσάφι του κόσμου.
Αυτή η τελευταία αγωνία
εύθραυστο κρύσταλλο,
είναι το κομμάτι στο οποίο όλοι συναντιόμαστε.
Πρέπει η ποίηση να γίνει πάλι αφορμή,
για να ανταμώσουμε στο κέντρο της καρδιάς.
Οι φίλοι μου
Οι φίλοι μου γράφουν σπάνια.
Συνήθως στροβιλίζουν το κεφάλι τους,
φουρφούρι σε ανεμοστρόβιλο.
Κερνούν ποτά στις εξόδους κινδύνου,
περνούν μέσα από θολά τζάμια
και ύστερα απορούν για τις πληγές τους.
Στο τέλος πάντα θυμούνται.
Οι φίλοι μου μιλούν σπάνια
για τον εαυτό τους.
Τον αρπάζουν με την σφεντόνα.
Ρίχνουν το αστέρι τους,
το θάβουν χωρίς τιμές ή κάποιο κτέρισμα
και μόλις σχολάσουν από την δουλειά,
τότε ίσως – στο τέλος της ημέρας
τον θυμηθούν.
Οι φίλοι μου εκφράζουν
τα συναισθήματα τους αλλιώς.
Νιώθουν τον παλμό του σύμπαντος
κι ας τραγουδάνε φάλτσα.
Χαμογελούν στραβά γιατί
τα ίσια δεν γνώρισαν ποτέ.
Στάση
Η ποίηση για μένα είναι στάση.
Μήτε ψίθυρος, μήτε κραυγή.
Τολμώ να ονειρεύομαι
σε έναν ξάγρυπνο κόσμο,
ένα όνειρο απλό και χάρτινο.
Δεν με τρομάζει η μοναξιά.
Κάτω από τις φτερούγες της
δούλεψα τους στίχους.
Τα κτήνη έχουν πλέον οπαδούς,
που λεηλατούν τον νου
και τις καταστάσεις.
Αντιστρατεύω τη φαντασία μου,
συναντώ τους συντρόφους,
πρώτα πεθαίνουμε
και ύστερα πολεμάμε πάλι.
Στολίζω τις λέξεις κλαδιά ελιάς.
Η ποίηση για μένα είναι διαφυγή
από την βάλτο της λογικής.
Η γενιά μου
Η γενιά μου γράφει ποίηση
για να επιβιώσει.
Μαζεύει τα κομμάτια της
τα συναρμολογεί στίχους
και ύστερα τα σκορπά ξανά.
Η γενιά μου γράφει ποίηση
γιατί δεν μπορεί αλλιώς.
Ελπίζει σπάνια
-και αυτό φαίνεται στους στίχους.
Όλοι όμως προσπαθούν σαν Τιτάνες.
Στο τέλος ο καθένας καταφέρνει
να υπάρχει με τον τρόπο του.
Η γενιά μου γράφει ποίηση
για να ξεδώσει.
Μιλάει για πράγματα
που ενοχλούν ή δεν αρέσουν
μα αυτό δεν σημαίνει
ότι δεν υπάρχουν.
Η γενιά μου γράφει ποίηση
όπως θα έπρεπε να γράφεται.
Με το ένα χέρι στην καρδιά
και το άλλο μες στην φλόγα.
Εξάλλου,
Μόνο όποιος γλυτώνει
έχει το προνόμιο της μνήμης.
Η τόλμη
Η τόλμη να γράψεις ένα ποίημα
είναι να αψηφήσεις το ιδρωμένο χέρι του λογιστή.
Να αφεθείς στα βάθη της χαράδρας
όπου το εγώ με το εμείς συνοψίζονται σαν ένα.
Η τόλμη να γράψεις ένα ποίημα
είναι να αψηφήσεις το ψημένο χέρι του εργάτη.
Σκάβοντας δίχως σκοπό κάποιο μεροκάματο φθηνό,
παρά να φυτέψεις ένα λουλούδι.
Η τόλμη να γράψεις ένα ποίημα
είναι να υπερασπιστείς αυτό το λουλούδι μέχρι τέλους.
Κι ας ανθίζει τον χρόνο μια φορά
Κι ας φωνάζουν ο εργάτης και ο λογιστής
πώς αυτά δεν συμβαίνουν στην αγορά.
Εννοείται κύριοι, να τους πεις,
εμένα όμως με αφορά το τι συμβαίνει στην καρδιά.