Θέκλα Γεωργίου
Βαβέλ
Κάποιος έχει ζήσει ανάμεσα σε άλλους.
Κάποιος έχει φανταστεί ότι υπερτερεί των άλλων.
Κάποιος έχει φανταστεί τους άλλους.
Κάποιος δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στους άλλους.
Κάποιος έχει εξαφανιστεί από τους άλλους.
Κάποιος έχει αφομοιωθεί από τους άλλους.
Κάποιος έχει απωλέσει τους άλλους.
Κάποιος έχει απωλέσει εαυτόν.
Κάποιος έχει απωλέσει τον τόπο.
Κάποιος είναι εν τόπω.
Κάποιος άτοπος στην εντοπιότητά του.
Κάποιος εντόπιος στην ατοπικότητά του.
Κάποιος άμωμος στη σύλληψή του.
Κάποιος άμωμος στην μεμπτότητά του.
Κάποιος μεμπτός στη τελειότητά του.
Κάποιος ατελής.
Κάποιος επιθυμεί να υπάρχει εκεί που δεν υπάρχει τίποτα.
Κάποιος επιθυμεί το τίποτα εκεί που υπάρχει.
Κάποιος επιθυμεί.
Κάποιος επιθυμείται.
Κάποιος κινείται.
Κάποιος κινεί.
Κάποιος κινείται για να κινήσει άλλους.
Κάποιος κινείται επειδή κινήθηκε άλλος.
Κάποιος ακινητοποιείται για να κινηθεί άλλος.
Κάποιος ακινητοποιείται επειδή κινήθηκε ένας.
Κάποιος κινήθηκε και κινήθηκαν όλοι.
Κάποιος κίνησε την πρώτη πέτρα.
Κάποιος την τελευταία.
Φρέαρ
Πάνω απ´ όλα είμαστε απασχολημένοι με την εκστρατεία μιας συστηματικής άρνησης.
Αρνιόμαστε ό,τι αρνιόμαστε.
Αρνιόμαστε ό,τι δεχόμαστε.
Αρνιόμαστε ό,τι συμβαίνει.
Αρνιόμαστε ό,τι δυνάμει μπορεί να συμβεί.
Αρνιόμαστε ό,τι δε συμβαίνει.
Αρνιόμαστε ό,τι δεν είμαστε.
Αρνιόμαστε ό,τι είμαστε.
Αρνιόμαστε το καθρέφτισμα ενός εαυτού ασυνείδητα υπαρκτού.
Γενναιότητα κι ησυχία
Η διαιρετότητα
Η γυναίκα διαιρεί τον εαυτό της με συγκεκριμένες χειρονομίες.
Ο άνδρας είναι επίσης διαιρεμένος.
Αν το άτομο είναι
διαιρετό μόνο ένας ποιητής το λέει.
Η γυναίκα διαιρείται με χειρονομίες,
αποσταγμένο αμμώδες χρωματιστό άκρο.
Η διαιρετότητα του φωτός ξεκαθαρίζει τα μυστήρια.
Η γυναίκα πολλαπλασιάζει.
Το γινόμενο ανακαλύπτει
ένα μικρό δάχτυλο…
το ελαφρύτερο βάρος στη ζυγαριά,
μια εύγλωττη τρίχα σε αποσύνθεση.
Οι έντονες χειρονομίες χωρίζουν τη γυναίκα.
Ο άνδρας τη χωρίζει ακόμη
καταμεσής του αποτυπώματός της.
[Άτιτλο]
το παρελθόν υπάρχει, η ιστορία, η μνήμη η ολοτελή λησμονιά
τα παραπήγματα, τα σπήλαια και οίκοι, οι καρδιές και τα στομάχια, το δάκρυ υπάρχει, το παρελθόν υπάρχει
το χιόνι, ο παγετός και το χαλάζι, οι κρύσταλλοι οι κρύοι, οι βελόνες, οι σωλήνες και τα σωληνάκια υπάρχουν.
οι ελπίδες, οι χαρταετοί υπάρχουν, το μαχαίρι και το κόκκαλο υπάρχουν,
ο λοστός του κλέφτη, η μαεστρία του σαμάνου, τα δόντια του καρχαρία υπάρχουν
οι πορτοκαλιές, οι αμυγδαλιές και τ’ άνθια τους,
η μυρωδιά της άνοιξης, τα μήλα της Έριδος και τα μήλα των Εσπερίδων υπάρχουν,
οι τάφοι οι ομαδικοί και οι μάνες υπάρχουν,
υπάρχουν στο φύλλο, στο δέντρο, στο δάσος
σε αυτόν που εστιάζει στο ένα, σε αυτόν που εστιάζει στα τρία
σε αυτόν που δεν ξέρει να εστιάζει
και το παρόν υπάρχει απτόητο, αγνοημένο, παρατημένο
στην πίσω αυλή, κατάξερο από τη γοητεία του παρελθόντος
και το μαχαίρι υπάρχει αιχμηρό, λεπιδιασμένο, έτοιμο
με την μοναδική αστραφτερή τους ακρίβεια υπάρχουν
κάθε μέρα υπάρχουν
υπάρχουν τα όρια, τα στεγανά, οι γραμμές οι πράσινες, οι κίτρινες, οι κόκκινες,
οι κόκκινοι φράκτες, τα συρματοπλέγματα υπάρχουν, οι σημαίες
υπάρχουν εκεί θύμισες και λησμονιές
αφηρημένες παρτιτούρες
ενός τόπου αλαφροΐσκιωτου.
Έχετε υπάρξει έντομο;
Βαδίσαμε μπροστά με προτεταμένες κεραίες
σέρνοντας χρόνο,
σέρνοντας χρόνο,
παρατηρώντας τον να γέρνει οπίσω μας,
αρνούμενος την κλεφτή ματιά του ώμου,
την επανάσταση της πρώτης όρασης.
Τσαλακωμένοι, πατημένοι,
θρυμματισμένοι από το εγχείρημα του ίδιου του επιχειρήματος,
γκρίζοι ασφόδελοι στο νωπό λιβάδι του χειμώνα,
μαδίσαμε τους κονδύλους μας.
Κυνηγήσαμε τους Κενταύρους μας.
Κρατηθήκαμε να μην ουρλιάξουμε
από την ταχύτητα των νεφών.
Στολιστήκαμε τα πυρά μας.
Παλέψαμε να φτάσουμε στο πρώτο χαράκωμα,
σακιά ενός ψαλμού γνώριμου,
από τα πέταλα μιας τουλίπας που φύτρωσε ανάμεσό τους.
Κρατηθήκαμε μη μας αρπάξει η ζωή στο χώμα,
μη μας λασπωθεί η γλώσσα
μην υποχρεωθούμε στην οσμή του θανάτου,
μη μας τρομάξει η μυρωδιά μας η ίδια
μη μας καταψύξει η ζωή η ίδια.
Ο κόσμος ολάκερος αγωνιώδης να εξετάσει τα σκέλη μας
με αυτό τον γνώριμο μικροσκόπιο
και το μάτι που βλέπει τα πάντα
εκτός
από τον εαυτό του.
Ζυγίσαμε τα καλάθια μας που είχαν γιομίσει ως απάνω
αποκηρύσσοντας τη θρέφτρα γη που μας έκανε απαλούς.
Συλλέξαμε το νέκταρ μας.
Τυλίξαμε τους αχούς μας.
Κουρνιάσαμε σε ό,τι μας όρισε αρθρόποδα
κι η ανάγκη για δυο ζεύγη πτερύγων.
Κι είδαμε τα πάντα ανάποδα
μα κι όλα
ίσια.