Στα lowlands του Παγκρατίου
Ανοίγω το λάπτοπ να τσεκάρω τα μέιλς και να ‘σου φαρδιά πλατιά η απάντηση του Πετρόπουλου: του αρέσουν λέει τα ποιήματά μου, και θα ‘θελε να με γνωρίσει. Δίνουμε ραντεβού στο Λούβρο, χαμηλά στην Ερατοσθένους. Όταν φτάνω, φυλλομετράει τις Εκλάμψεις, όπως έχουμε συμφωνήσει. Παραγγέλνει έναν βαρύ Arabica του Χαράρ. Παρομοίως. Όταν φεύγει ο σερβιτόρος, μου εξηγεί πως ο καφές αυτός έχει γεύση μούρων και μύρτιλλου, φωτεινή οξύτητα, γεμάτο σώμα, και απολαυστική επίγευση φρούτων και σοκολάτας. Ο λεκτικός του πλούτος με εντυπωσιάζει, μαρτυράει άτομο με φαντασία. Το Χαράρ, προσθέτει, είναι ένα ζεστό υψίπεδο της Αιθιοπίας που μοιάζει με έρημο. Το ξέρω, του λέω δείχνοντας το βιβλίο, είναι σαν να ‘χω ζήσει εκεί. Όταν φτάνουν οι καφέδες, χανόμαστε σε μια συζήτηση για την ψυχολογική αστάθεια της μετεφηβικής ηλικίας, κι ύστερα μεταφερόμαστε στο Μαύρο Πρόβατο, όπου τρώμε μέχρι τελικής πτώσεως. Μην το διανοηθείς, του λέω, εγώ κερνάω, και ξεκινάμε για βόλτα στα μπαρ. Όμως, δεν είναι πολύ ομιλητικός σχετικά με το φλέγον ζήτημα, κι έχω αρχίσει ν’ ανησυχώ, οπότε, στο τρίτο ουίσκι, τον ρωτάω αν σκέφτεται να δημοσιεύσει τα κείμενά μου. Ποια κείμενα; μου λέει. Το όνομά του είναι Ζαχαριάδης, αντιπρόσωπος ειδών εστίασης, βρέθηκε τυχαία στο Λούβρο, να ξεσκάσει μετά τη δουλειά. Και οι Εκλάμψεις; τον ρωτάω με έξαψη, λες κι αυτό θα μπορούσε να του αλλάξει ταυτότητα. Ποιες Εκλάμψεις; μου λέει. Α, το βιβλίο. Ήταν ήδη στο τραπέζι όταν έφτασα, κάποιος θα το είχε ξεχάσει. Φεύγοντας, δεν είμαι ακριβώς το ελαφρύ αεράκι που μιλάει με τα πουλιά, όπως την ώρα που ερχόμουνα. Σ’ αυτό βέβαια βοηθάει και το χουνκιάρ μπεγιεντί που έχω καταβροχθίσει. Φτάνοντας στο σπίτι, σε νέο μέιλ, ο Πετρόπουλος μου ζητάει συγγνώμη που δεν μπόρεσε να έρθει, βγήκε λέει θετικός σε τεστ κορονοϊού. Κάθε ομοιότητα με δικαιολογίες του συρμού είναι συμπτωματική, εμείς πιστεύουμε στο δηλητήριο*.
*Nous avons foi au poison, Matinée d’ivresse, Illuminations, Arthur Rimbaud.
Βιογραφικό Γεράσιμος Βουτσινάς