Σταυροδρόμια
Τα μάτια του είναι μεγάλα. Έχουν έντονο βλέμμα. Για λίγο, κοιτάζει τα βαγόνια του εμπορικού τρένου που περνάει. Τα πόδια του στηρίζονται βαριά στην άργιλο. Δείχνει εξαντλημένος. Κάθεται στη ρίζα ενός θάμνου. Βγάζει την κιθάρα του. Κουρδίζει χωρίς βιασύνη. Δοκιμάζει τονικότητες. Τελικά απελευθερώνει ένα ρυάκι από ήχους μακρόστενους και λείους. Η φωνή του υποχρεώνει τον χρόνο ν’ ανοίξει τις κουρτίνες. Ένας κόσμος παλίνδρομος προβάλει. Γεμάτος ίχνη και συμμετρίες που συνεχώς μετακινούνται. Μέσα σ’ αυτόν η ψυχή του ηρεμεί: το πραγματικό μένει πάντα ρευστό. Η μουσική γλιστράει στις φλέβες του. Κατασκευάζει ψιθύρους, απόηχους βημάτων, μακρινά γέλια. Εδώ ζουν τ’ αγαπημένα του φαντάσματα. Χορεύουν τώρα. Τα πέπλα τους χαϊδεύουν την ελαφράδα του ανέμου. Μουρμουρίζουν τη μελωδία μαζί του. Η τελευταία νότα του τραγουδιού αιωρείται πάνω απ’ το κεφάλι του σχεδόν για μια αιωνιότητα. Μετά λυγίζει αργά προς το χώμα και βυθίζει το βράδυ στη σιωπή. Το περαστικό αγρίμι που είχε σταματήσει να τον ακούσει συνεχίζει το δρόμο του. Καθώς γέρνει για να ξαπλώσει, μια ακτίνα της σελήνης γυαλίζει στα μαλλιά του. Πριν από εκατομμύρια χρόνια, στον τόπο αυτόν υπήρχε ένα δάσος πυκνό. Τα φύλλα απορροφούσαν το φως και μέσα απ’ τον κορμό και τις ρίζες το παράχωναν στη γη, να το πίνουν οι ψυχές των νεκρών, να ευφραίνονται και να πετούν ελεύθερες στη χώρα των θεών.
Βιογραφικό Γεράσιμος Βουτσινάς