Scroll Top

Λίλα Τρουλινού | Λεό

Υπεύθυνη στήλης | Ηρώ Νικοπούλου

Η στήλη αυτή ασχολείται αποκλειστικά με το μικρό διήγημα, που τις τελευταίες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες έχει αγαπηθεί για την αμεσότητα και την σπιρτάδα του, ανταποκρίνεται στους ρυθμούς της ψηφιακής εποχής και έχει αναδειχθεί ως νέο λογοτεχνικό είδος. Αποτελεί αντικείμενο μελέτης και θεωρητικής προσέγγισης πολλών Διεθνών Συνεδρίων. Μικρό διήγημα, μικροδιήγημα, μικροαφήγημα, ιστορία μπονζάι, flash fiction, short story, minicuento, nanocuento κ.ά ορίζουν τον τρόπο και τον στόχο της μικρής σε αριθμό λέξεων μυθοπλαστικής φόρμας, που χαρακτηρίζεται από πλοκή και χαρακτήρες, από υπαινικτικότητα και αφαίρεση, συχνά έχει ανοιχτό τέλος και πάντοτε ζητά την ενεργή συμμετοχή του αναγνώστη, που καλείται να συμπληρώσει την πλοκή, όπως φαίνεται καθαρά στην πιο γνωστή σύντομη ιστορία του 20ου αιώνα, που αποδίδεται στον Χέμινγουέι: «Προς πώληση: βρεφικά παπούτσια εντελώς αφόρετα».

Η στήλη θα φιλοξενεί κάθε μήνα ένα συγγραφέα με τρία αδημοσίευτα διηγήματά του, το αφιέρωμα θα ολοκληρώνεται με μία συνέντευξή του την τέταρτη εβδομάδα.

Λεό

Μπήκα στην τάξη με ένα ελαφρό τρέμουλο. Στάθηκα για ένα λεπτό όρθια μπροστά στον χαραγμένο με διαβήτη διαδραστικό πίνακα. Τατουάζ από ροζ κολλημένες τσίχλες και καρδούλες τον στόλιζαν. Έκλεισα τα μάτια. Άκουγα τις καρέκλες και τα τραπεζάκια να σέρνονται και να γρατσουνάνε το πάτωμα, τα σφυρίγματα, τα γουργουρίσματα, τα κελαηδήματα. Για ένα δευτερόλεπτο τα άνοιξα και είδα αίλουρους να σαλτάρουν πάνω στα θρανία, στόματα να μηρυκάζουν κι άλλες μαστίχες και να τις φτύνουν στο πάτωμα και μερικούς βρυχηθμούς από τους τυραννόσαυρους του τελευταίου θρανίου –τρίτη χρονιά στην ίδια θέση. «Ησυχία», φώναξα, και η επιτακτικότητα της εντολής έπνιξε σαν τύμπανο τα κλωτσοκοπήματα της ατίθασης και φυλακισμένης νεότητας. «Παρακαλώ, τα βιβλία της Οδύσσειας ανοιχτά! Και τα τετράδια επίσης!» «Πού είμαστε;» ρώτησε βαριαστενάζοντας ο λιγότερο απαθής των τυραννόσαυρων. «Στο πρώτο συμβούλιο των θεών στον Όλυμπο», απάντησε το μπροστινό του θρανίο. «Και συ πού το ξέρεις, έξυπνε; Τώρα ήρθες στο τμήμα», τον έκραξε ο άλλος.

Κοίταξα με προσοχή το καινούριο πλάσμα που καθόταν στο προτελευταίο θρανίο. Όντως, σήμερα είχε μετακομίσει στο Α1 από το Α5, λόγω ανακατατάξεων της Ειδικής Αγωγής. Και Ειδική Αγωγή σημαίνει πολλά και σαφή πράγματα, όπως δυσλεξία, υπερ/δυσ/κινητικότητα, δυσχερής/ελλειμματική προσοχή, δυσγραφία, δυσαναγνωσία, δυσορθογραφία, δυσδιάγνωστος ή δυσεπίτευκτος έκφραση συναισθημάτων, δυσφορία, δυστροπία, όλα δυσ-, πάντως. «Πώς σε λένε, παιδί μου;» ρώτησα τον νεοφερμένο. «Λεωνίδα Κλωνιζάκη. Για σας, Λεό» απάντησε με σταθερή φωνή, σηκώθηκε όρθιος στο θρανίο και υποκλίθηκε ελαφρά. «Χαχα», γέλασε η τάξη. Κοίταξα το λιονταρίσιο σχήμα του κεφαλιού του με τα φουντωτά κοκκινωπά μαλλιά και μια μυρωδιά δάσους έφτασε μέχρι τη μύτη μου.

Άρχισα με τον λόγο του Δία στον Όλυμπο και την αναφορά στον ασεβή Αίγισθο, ζωγραφίζοντας στο μικρό κομμάτι μαυροπίνακα, πλάι στον άλλο, τον ροζ απ’ τις μαστίχες, το γενεαλογικό δένδρο των Ατρειδών. Τσιμουδιά στην τάξη. «Καλά του έκανε του Αγαμέμνονα και τον σκότωσε ο Αίγισθος με την Κλυταιμνήστρα. Άκου να θυσιάσει την κόρη του για να γίνει ο πόλεμος!» είπε το θηλυκό πρώτο θρανίο, ευσυγκίνητο και φεμινιστικό, οφείλω να ομολογήσω. «Ανοησχίες!!» και ο Λεό με σκοτεινά μάτια γλίστρησε μαλακά από τη θέση του, μόλο που ήταν κοντός και παχύσαρκος, και προχώρησε δύο βήματα τόσο απαλά, λες και οι πατούσες του ήταν από βελούδο. «Τα μεγάλα έργα θέλουν θυ-σ-αν- θρω-πί-ες», τόνισε και το θηλυκό θρανίο, κάπως μαζεμένο τώρα, τόλμησε ψιθυριστά, «Μα είναι μεγάλο έργο ο πόλεμος;» «Μεγάλο;! Τέρας!» βροντοφώναξε ο Λέων και τα πλοκάμια της χαίτης του σφύριξαν απειλητικά. «Εννοείς, είναι ο  πα-τέρας όλων», προσπάθησα να τον διορθώσω, «όπως είπε ένας σπουδαίος αρχαίος φιλόσοφος». «Χαχα», γέλασε η τάξη, παρακολουθώντας το πινγκ πονγκ. Όμως ο Λεό δεν συνέχισε και ξανακάθισε στη θέση του, ακίνητος και σοβαρός.

Στο τέλος του μαθήματος πλησίασε την έδρα με μια αργοσάλευτη μεγαλοπρέπεια που σίγουρα θα τον καθιστούσε επίφοβο στους άλλους, οι οποίοι έβγαιναν έξω διακριτικά και με σεβασμό προς τον τέλεια στρογγυλό όγκο του. Μόνο οι τυραννόσαυροι είχαν μείνει αραχτοί και ασάλευτοι, τους κούραζε ακόμα και η παραμικρή κίνηση. «Κυρία, θέλω να σας μιλήσω». «Σε ακούω, Λεό». «Εγώ, κυρία, είμαι διλεκτικός». «Δηλαδή;» «Φτιάχνω νέες λέξεις, κο-ντρα-πλακέ στις λέξεις των άλλων. Είναι οι λέξεις των άλλων και οι-δικές μου». «Χμ, και πώς επικοινωνούν αυτά τα δύο μεταξύ τους;» «Ε, αυτό θα πει να είσαι διλεκτικός. Αυτό θα πει να είσαι στην Ειδιλεκτική Αγωγή. Θέλει κ-αρ-ότσια» και οι λέξεις του, ευλύγιστες και ειδιπαθείς, πετάχτηκαν σαν καλώδια και μου έσφιξαν τον λαιμό.

Βιογραφικό Λίλα Τρουλινού

Βιογραφικό Ηρώ Νικοπούλου