Ένα ατίθασο γόνατο
Κάθε πρωί που έμπαινε στο αμάξι του να πάνε στη δουλειά, το δεξί γόνατο της Ζωής έβγαινε από τη φούστα και αεριζόταν.
Εκείνος το πρόσεχε κάθε φορά, στην πραγματικότητα το περίμενε, και αφού το άγγιζε με το βλέμμα του, μόλις εκείνη βολευόταν κι άναβε τσιγάρο, το άγγιζε και με το χέρι του μαζί με το καλημέρα.
Ήταν το παιχνίδι τους πια και φορούσε όλο και πιο συχνά φούστες και φορέματα για να συμβαίνει αυτό. Ανεξήγητο φαινόμενο, είπαν στη αρχή, πώς συμβαίνει κάθε φορά. Ατίθασο γόνατο, το είχαν βαφτίσει και γελούσαν στη διαδρομή.
Τα παντελόνια της που το έκρυβαν, δεν του άρεσαν. Αλλά τι να κάνει; Του άρεσε εκείνη. Κι απλά το γόνατο το φανταζόταν από κάτω κρυμμένο. Μερικές φορές, το ονειρευόταν ή ακόμα και το φαντασιωνόταν σεξουαλικά, γελώντας μόνος του με το απίθανο σημείο του σώματός της που έβρισκε σέξι.
Περνούσαν οι μέρες, μιλούσαν, εκείνη κάπνιζε, αυτός έπινε καφέ, γελούσαν με το γόνατο, δεν προσπαθούσαν πια να το τιθασεύσουν, το άφηναν να αερίζεται και κυλούσε η ζωή τους ομαλά και όμορφα.
Ένα δεξί γόνατο καθόριζε τη μέρα τους. Κορώνα-γράμματα αν θα φανεί, αν θα γελάσουν, αν θα βγουν. Κορώνα-γράμματα και αν θα είναι μαζί. Λες και το γόνατό της ήταν αυτό που τους κρατούσε μαζί. Μπορεί κιόλας. Εκείνη να έμπαινε στο αυτοκίνητο επειδή του άρεσε το δεξί γόνατό της. Κι εκείνος να έμενε μαζί της επειδή του έδειχνε το ατίθασο γόνατό της.
Έτσι και την Τρίτη, 28 Οκτωβρίου 2023, έναν ακριβώς χρόνο από την τελευταία φορά που εκείνη μπήκε στο αυτοκίνητο το πρωί να πάνε στη δουλειά. Έναν ακριβώς χρόνο από τότε που είχε χάσει τα ίχνη της και δεν την έβρισκε πια ούτε η αστυνομία που είχε εγκαταλείψει προ πολλού τις προσπάθειες. Έναν ακριβώς χρόνο από τότε που πήρε το δεξί της γόνατο και τον άφησε με τις αναμνήσεις και τις παράξενες φαντασιώσεις του.
Το τηλεφώνημα του αστυνόμου, τον βρήκε ακριβώς την ώρα που έμπαινε στο αμάξι να πάει στη δουλειά του, την ώρα που το γόνατό της θα φανερωνόταν μπροστά του και θα γελούσαν μαζί.
«Κύριε Μερικάκη, σας τηλεφωνώ για κάτι επείγον». Κι αμέσως μπήκε στο ψητό χωρίς να περιμένει να του απαντήσει καν. «Ένας αγρότης βρήκε κάτι που ίσως σας ενδιαφέρει. Κυνηγούσε έναν ασβό που του έσκαβε τον λαχανόκηπο και τον έπιασε στα πράσα την ώρα που έσκαβε. Δεν έπιασε τον ασβό… ήταν γρήγορος… δεν έχει σημασία, αλλά ανακάλυψε κάτι και μας πήρε αμέσως τηλέφωνο. Όταν φτάσαμε εκεί, φαινόταν μόνο το δεξί γόνατο μιας γυναίκας και λίγες ώρες μετά ανακαλύψαμε ότι ήταν η Ζωή που ψάχνατε τόσο καιρό. Λυπάμαι πάρα πολύ».
Ο Μάριος έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς να μιλήσει και κοίταξε στο πλάι, εκεί που πάντα εμφανιζόταν το γόνατό της. Άπλωσε το χέρι του κι ασυναίσθητα χάιδεψε τον αέρα σ’ εκείνο το ύψος. Έβαλε το αγαπημένο της κομμάτι στο CD player και χάθηκε.