Εύα Μ. Μαθιουδάκη
Ταξίδι στο Τόκιο
Ωδή στην Σετζούκο Χάρα[1]
Γέμισε τη βαθιά ξύλινη κουτάλα με νερό από τον κουβά που βρισκόταν δίπλα του και το έχυσε πάνω στην σκληρή πέτρα. Έμεινε εκεί όρθιος με το κεφάλι ελαφρά σκυμμένο μέχρι να απορροφηθεί εντελώς, μέχρι να το ρουφήξει η γη.
Ένα ταφικό μνημείο από γυαλιστερό μαύρο μάρμαρο που ανελέητα φώτιζε ο ήλιος το πρωί, δρόσιζε το ανοιξιάτικο αεράκι με τα χρώματα της κερασιάς ή στόλιζαν τα περαστικά φύλλα από το καραμελόδεντρο της εισόδου. Φως και σκιά να σηματοδοτούν τις εποχές και εκείνη νεκρή, μακριά από τη ζωή που κατάπιε τα όνειρα της ζεστής σάρκας της.
Τώρα είναι η ώρα της σιωπής, όταν τα νερά κοιμούνται και περιμένουν να βγει το φεγγάρι να δροσίσει η πανσέληνος τα διψασμένα δέντρα. Η ζωή είναι απλή σκέφτηκε, ο άνθρωπος τα κάνει περίπλοκα. Υπάρχει η ώρα της ζωής και η ώρα του θανάτου. Και η Σετζούκο είχε ζήσει. Η γυναίκα με τα καθαρά μάτια, το στωικό χαμόγελο της αρχαίας κόρης, τον λεπτό κυματισμό των χεριών και των δακτύλων. Η Σετζούκο η ενσάρκωση της αξιοπρέπειας της ίδιας της ζωής, ήταν νεκρή.
Η Σετζούκο η Καθυστερημένη άνοιξη, η Σετζούκοη Αρχή Καλοκαιριού, η Σετζούκο το Ταξίδι στο Τόκιο. Κι όμως εσύ ήθελες να ήσουν κάποια άλλη κι ας μην είχες πρωταγωνιστήσει ποτέ στις ταινίες αυτού του μπεκρή Γιασουτζίρο Όζου, κι ας μην είχες γίνει ένα με τα διακριτικά και ήρεμα κάδρα του, κι ας μην ήθελες να είσαι το αγνό και τρυφερό κορίτσι της σκιάς, αλλά η Ίνγκριντ Μπέργκμαν να αστράφτεις στο φως. Να ζήσεις όπως η Μπέργκμαν και να πεθάνεις όπως η Ντίτριχ. Ξαφνικά σκοτάδι και μετά το φως να ανάβει και πέφτει όλο πάνω σου.
Κάποιες γυναίκες δεν παντρεύονται είχες πει, η ομορφιά τους κρύβεται στην ομίχλη, στην σκιά, στην ασάφεια μιας μισοϊδωμένης εικόνας. Δεν παντρεύτηκες. Ταξιδέψαμε όμως μαζί σου στο Τόκυο, τον σκοπό της ύπαρξης γυρεύοντας αργά και βασανιστικά. Τοπία που έτρεχαν στον καθρέπτη του τζαμιού, τοπία ενός σύμπαντος συμβολικού. Και εσύ εκεί διαφανής και ταυτόχρονα συμπαγής πως το κατάφερνες άραγε αυτό;
Ασπρόμαυρο πλάνο κι ο έρωτας να τρεμοπαίζει στο πρώτο cut της αδυσώπητης ροής του χρόνου.
[1] Η Χάρα Σετζούκο γεννήθηκε στην Ιαπωνία το 1920 και υπήρξε κορυφαία ηθοποιός, μούσα του Γιασουτζίρο Όζου. Μετά τον θάνατο του Όζου το 1963 αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο και πέθανε το 2015.