Φλώρα Ορφανουδάκη
Μικρή ιστορία
Είμαι κοριτσάκι και βγαίνω από… δεν ξέρω από πού, αφού η έμπνευση έρχεται από τον Μπέκετ κι εγώ είμαι απλώς μια αναγνώστριά του, που έτυχε να βαριέται αφόρητα μόνη ένα βράδυ του Σεπτέμβρη. Από πού άραγε έβγαινε το παιδάκι, όταν ο Μπέκετ σκέφτηκε να το επισκεφτεί; Ας αρχίσω σαν να είναι δική μου η ιδέα, αλλά και η ιστορία. Το κοριτσάκι κρατάει τη μητέρα του από το χέρι ή μήπως δεν έχει χέρι; Δεν λέει τίποτα παράξενο, ούτε καν έξυπνο, καθώς προχωράνε για κάπου, που δεν θυμάμαι πια. Δεν πηγαίνουν στο σπίτι ή μάλλον δεν έχουν σπίτι, μόνο ένα δωμάτιο σ’ ένα σπίτι, που γκρεμίζεται σιγά σιγά όταν βρέχει. Όταν μαίνεται η καταιγίδα, καθισμένες γύρω απ’ το μαγκάλι, ακούνε κομμάτια της καμινάδας να πέφτουν.
Ο ήρωας του Μπέκετ φαντασιώνεται μέσα στη μοναξιά του ότι ακούει φωνές που του αποκαλύπτουν το παρελθόν του. Έτσι και το κοριτσάκι φαντασιώνεται ότι έχει μητέρα που το διδάσκει το μέλλον του, ότι έχει οικογένεια και ότι τώρα πια που είναι γυναίκα μπορεί να γράψει κάτι εξίσου έξυπνο με τον Μπέκετ, είτε για να περάσει την ώρα της είτε γιατί μπορεί να είναι, έστω εν μέρει, αλήθεια.
«Πότε μπορείς να έρθεις να με δεις;» τη ρωτάει πολλά χρόνια μετά ο ψυχίατρός της.
Ποτέ πια! Απαλλάχτηκα από την ταπεινή καταγωγή των ονείρων σου, αλλά και από τη δυσοσμία του δικού μου συναισθήματος που ήθελε να με φροντίζεις σαν να είμαι παιδί σου κι όχι απλώς μια ξένη χωρίς πατέρα, που έχει ανάγκη τον ήρωα του Μπέκετ για να μπορέσει να πει κάτι.
Θα στρίψει με τη μαμά –ή μήπως δεν έχει ούτε μαμά;– στο δρομάκι που βγάζει στη θάλασσα. Τα πελώρια μανιασμένα κύματα πλημμυρίζουν τα βουβά μάτια τους! Πιο πριν έμεναν σ’ ένα σπίτι που είχε κήπο με κάτι μικρούτσικα χρυσαφιά λουλουδάκια κι ακόμα πιο πριν σ’ ένα άλλο με γιασεμιά… Ντροπιασμένη πια απ’ το παράλογο, επειδή την κοιτάζουν τόσα κοριτσίστικα μάτια έτοιμα να κλάψουν, λαβωμένα από την ανάρμοστη ερωτική –ας την πούμε– φωνή εκείνων που τ’ άγγιξαν μαγεμένοι από την ευωδιά του ανυπεράσπιστου, που όλο δυνάμωνε όπως μεγάλωνε η μέρα και γινόταν παράπονο, όσο εκείνοι διασκέδαζαν από τη θέρμη του παιχνιδιού του έρωτα που ματαίωναν κι ύστερα να βλέπεις τους μπάσταρδους μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, να κάθονται στο τραπέζι σου, να σου μιλούν, να σε χαιρετούν… «Μαμά, εκείνος μ’ άγγιξε όπως μου έχεις πει ότι δεν πρέπει…» πέντε χρονών είναι δεν είναι… «Σςς… θα τον σκοτώσει ο πατέρας σου, αν το μάθει!» Δεν ξέρουν πια τι λένε οι λέξεις, ανυπεράσπιστες… όπως μικρό παιδί στα χέρια βιαστή…
Επομένως τώρα εσύ, μιλώντας άλλη γλώσσα, ακυρώνεις τα συμβόλαιά τους, τις ιδιοκτησίες τους, τους γάμους τους που κυοφορούν παιδιά που δεν θα μάθουν γραφή και ανάγνωση.
Βάλε και καμιά τελεία, βρε παιδί μου, μπας και τιθασέψεις το αιώνιο στα μάτια του χθεσινού ναυαγού… Μέχρι πότε θ’ ακολουθείς εκείνο το «Σςς…» Ω, εκείνα τα χρυσαφιά λουλουδάκια, πόσο τέλεια έμοιαζαν μες στη λιακάδα!