Σήμερα 23 Μαρτίου του 2025, αναρτώνται ποιήματα του εμβληματικού Πολωνού Χέρμπερτ, της σπουδαίας Καναδής Ανν Κάρσον και των Αμερικανών Ρέιμον Κάρβερ και Μπράιαν Πάτεν.
BRIAN PATTEN / ΜΠΡΑΪΑΝ ΠΑΤΕΝ
Άλλαξα τους αριθμούς στο ρολόι μου
Άλλαξα τους αριθμούς στο ρολόι μου,
και ίσως τώρα
κάτι άλλο αλλάξει.
Ίσως τώρα
να μη σηκωθείς
στις 6 π.μ. ακριβώς
για να μαζέψεις τα πράγματά σου
και να φύγεις οριστικά.
Ίσως τώρα διαπιστώσεις
ότι είναι πολύ νωρίς να φύγεις,
ή πολύ αργά,
και μείνεις εδώ για πάντα.
Μεταφραση: Χάρης Βλαβιανός
ZBIGNIEW HERBERT
ΡΩΣΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Ο τσάρος, ο πατερούλης μας, γέρασε, γέρασε πολύ. Δεν θα μπορούσε τώρα ούτε ένα περιστέρι να πνίξει με τα χέρια του. Καθισμένος στον θρόνο του έμοιαζε χρυσός και παγερός. Το γένι του μόνο μάκραινε και έφθανε στο πάτωμα και ακόμη παραπέρα.
Ύστερα κάποιος άλλος κυβερνούσε, δεν έγινε γνωστό ποιος. Κάποιοι περίεργοι έριχναν κλεφτές ματιές στο παλάτι από τα παράθυρα αλλά ο Κριβονόσοφ τα κάλυψε με αγχόνες. Έτσι μόνο οι κρεμασμένοι είχαν θέα.
Στο τέλος ο τσάρος, ο πατερούλης μας, πέθανε για τα καλά. Οι καμπάνες σήμαιναν και σήμαιναν, όμως δεν έβγαζαν έξω το σώμα. Ο τσάρος μας είχε γίνει ένα με τον θρόνο. Τα πόδια του θρόνου είχαν μπλεχτεί με τα πόδια του τσάρου. Το μπράτσο το δικό του και του θρόνου δεν ξεχώριζαν. Ήταν αδύνατον να τον ξεκολλήσεις. Και να θάψεις τον τσάρο μαζί με τον χρυσό θρόνο – τι ντροπή!
Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός
ANNE CARSON
Αποστολική πόλη
Μετά το θάνατό σου.
Κάθε μέρα ο άνεμος λύσσαγε.
Κάθε μέρα.
Μας εναντιωνόταν σαν τοίχος.
Ακολουθήσαμε.
Φωνάζοντας πλαγίως ο ένας στον άλλο.
Κατά μήκος του δρόμου.
Ανώφελο.
Η απόσταση ανάμεσά μας.
Αγρίεψε.
Άδειοι χώροι.
Κι όμως συμπαγείς.
Και μαύροι και πένθιμοι.
Κενά ανάμεσα στα δόντια.
Γριάς γυναίκας.
Την ήξερες χρόνια τώρα.
Όταν ήταν.
Όμορφη τα νεύρα ξεχύνονταν τριγύρω της σαν πύρινο παλάτι.
Μετάφραση: Καλλιόπη Αλεξιάδου
Ρέιμοντ Κάρβερ
Εκεί που Είχαν Ζήσει
Παντού όπου πήγε εκείνη τη μέρα περπάτησε
στο ίδιο του το παρελθόν. Κλώτσησε μέσα από στοίβες
αναμνήσεων. Κοίταξε μέσα από παράθυρα
που πια δεν του ανήκαν.
Δουλειά και φτώχεια και λειψά ρέστα.
Αυτές εκεί τις μέρες είχαν ζήσει κατά πώς το ‘θελαν,
αποφασισμένοι να είναι ανίκητοι.
Τίποτα δεν μπορούσε να τους σταματήσει. Όχι
για μεγάλο διάστημα.
Στο δωμάτιο του μοτέλ
εκείνη τη νύχτα, τις πρώτες πρωινές ώρες,
τράβηξε μια κουρτίνα. Είδε σύννεφα
μαζεμένα πάνω στο φεγγάρι. Έσκυψε
πιο κοντά ακόμα στο γυαλί. Κρύος αέρας πέρασε
μέσα κι έβαλε το χέρι πάνω στην καρδιά του.
Σε αγάπησα, σκέφτηκε.
Σε αγάπησα πολύ.
Προτού να μην σε αγαπώ πια.
Μεταφραση: Μαρία Θεοφιλάκου