Σήμερα 4/5/25, αναρτώνται ποιήματα από τη μεγάλη Πολωνική σχολή Ποίησης.
Άννα Καμιένσκα
Επιστραφέντα
Έχω κιόλας επιστρέψει το καθετί
τους πιο προσφιλείς μου
τα πιο αγαπημένα μου πράγματα
ακόμη και το βότσαλο
απ’ τη θάλασσα του Αιγαίου
Ποτέ μου δεν μετάνιωσα
για τα σπασμένα μου πιατικά
τα δάση και τα τριαντάφυλλά μου
Τώρα κάθομαι κι αναλογίζομαι
μήπως κάποιος Μεγάλος Θεός ανακαλύψει
ότι έχω ακόμη πολλά
να επιστρέψω.
(μτφρ. Β. Καραβίτης)
Άννα Σβιρ
ΣΤΟΥΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ
Εκεί τρελές αγκαλιές
που κουβαλάνε όλα τους τα υπάρχοντα
σε ένα δέμα στην πλάτη τους.
Άστεγοι που συνωστίζονται
το βράδυ στους σιδηροδρομικούς σταθμούς.
Ασθενείς που περιμένουν σε ένα νοσοκομείο
για το τελευταίο χειρουργείο.
Και έχασα τόσο πολύ χρόνο
μαζί σου.
(Μτφρ. Αριστείδης Τσαλδάρης)
Ζμπίγκνιεφ Χέρμπερτ
Μετάξι μιας Ψυχής
Ποτέ
δεν μίλησα μαζί της
γι’ αγάπη
ή για το θάνατο
μόνο η τυφλή γεύση
κι η βουβή αφή
πέρναγε ανάμεσά μας
όταν απορροφημένοι
πλαγιάζαμε κοντά
πρέπει
να κρυφοκοιτάξω μέσα της
να δω τι φοράει
στο κέντρο της
όταν κοιμήθηκε
με τα χείλη ανοιχτά
κοίταξα
και τι
και τι
νομίζετε
πώς είδα
περίμενα
φυλλώματα
περίμενα
ένα πουλί
περίμενα
ένα σπίτι
πλάι σε μια λίμνη μεγάλη και σιωπηλή
αλλά εκεί
σ’ ένα γυάλινο πάγκο μαγαζιού
είδα ένα ζευγάρι
μεταξωτές κάλτσες
Θεέ μου
θα της αγοράσω αυτές τις κάλτσες
θα της τις πάρω
αλλά τότε τι θα φανεί
πάνω στο γυαλί
αυτή της μικρής ψυχής
θα είναι άραγε κάτι
που δεν θα μπορέσεις να τ’ αγγίξεις
ούτε καν με το δάχτυλο του ονείρου
(Μτφρ. Μίλτου Φραγκόπουλου)
Tσέσλαφ Μίλος
Απροσδόκητη συνάντηση
Ταξιδεύαμε μέσα σε παγωμένους αγρούς σε ένα βαγόνι
την αυγή.
‘Ενα κόκκινο φτερό αναδύθηκε μέσα στο σκοτάδι.
Και ξαφνικά ένας λαγός διέτρεξε τον δρόμο.
Ένας από μας τον έδειξε με το χέρι του.
Αυτό συνέβη πριν πολύ καιρό. Σήμερα κανείς από τους δύο δε ζει.
Ούτε ο λαγός, ούτε ο άνθρωπος που έκανε τη χειρονομία.
Αγάπη μου, πού είναι τώρα αυτοί, πού έχουν πάει;
Η λάμψη του χεριού, η γρήγορη σαν αστραπή κίνηση,
ο τριγμός των χαλικιών.
Δεν ρωτάω από λύπη.
Ρωτάω με απορία.
(μτφρ. Ασημίνα Ξηρογιάννη)
Βισουάβα Σιμπόρσκα
Γάτα σε άδειο διαμέρισμα
Να πεθαίνεις – αυτό δεν πρέπει να
το κάνεις σε μια γάτα.
Γιατί και τι να κάνει η γάτα
σ’ ένα άδειο διαμέρισμα.
να τεντώνεται στους τοίχους.
να χαϊδεύεται στα έπιπλα.
Σάμπως τίποτα δεν άλλαξε εδώ
κι όμως κάθε τι είναι διαφορετικό.
Σάμπως τίποτα δε σάλεψε
κι όμως κάθε τι μετατοπίστηκε.
Και η λάμπα τα βράδια δεν ανάβει πια.
Ακούς στα σκαλοπάτια βήματα,
όμως δεν είναι αυτά.
Και το χέρι, που αφήνει ένα ψάρι στο πιατάκι,
δεν είναι εκείνο που το άφηνε.
Κάτι εδώ δε γίνεται
όπως θα έπρεπε να γίνεται.
Κάποιος ήταν εδώ πολύ καιρό
κι ύστερα χάθηκε ξαφνικά
και δε δίνει σημεία ζωής πεισματικά.
Έχει ψάξει κάθε ντουλάπι.
Έχει τρέξει πάνω σε κάθε ράφι.
Κοίταξε ακόμη και κάτω απ’ το χαλί.
Ώς και την απαγόρευση αψήφησε
κι έριξε κάτω τα χαρτιά.
Τι άλλο να κάνει κανείς.
μόνο να κοιμάται και να περιμένει.
Ας γυρίσει εκείνος λοιπόν,
ας ξαναφανεί.
Και θα μάθει,
ότι δεν πρέπει να φέρεσαι έτσι σε μια γάτα.
Θα πάει προς το μέρος του,
σαν τάχα να μη θέλει,
με μικρά βηματάκια,
ακροπατώντας χολωμένα.
Κι ούτε ένα σάλτο ούτε ένα νιάου στην αρχή.
(μτφρ. Δημήτρης Χουλιαράκης)
Άνταμ Ζαγκαγιέφσκι
ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΒΕΡΜΕΕΡ
Το μικρό κορίτσι του Βερμέερ, τώρα διάσημο,
με παρατηρεί. Ένα μαργαριτάρι με παρατηρεί.
Τα χείλη του μικρού κοριτσιού του Βερμέερ
είναι κόκκινα, υγρά, και λάμπουν.
Αχ μικρό κορίτσι του Βερμέερ, αχ μαργαριτάρι,
μπλε τουρμπάνι: είστε όλο φως
κι εγώ είμαι πλασμένος από σκιά.
Το φως κοιτάζει αφ’ υψηλού τη σκιά
με επιείκεια, ίσως και με οίκτο.
(μτφρ. Χάρης Βλαβιανός)