Συνεχίζουμε το Κυριακάτικο ανθολόγιο ποίησης, μια στήλη ποίησης πολύ προσωπική, η οποία, όπως έχουμε πει, θα περιλαμβάνει ποιήματα που αγαπώ πολύ, από όλον τον κόσμο. Σήμερα 26/1/25, αναρτώνται ποιήματα δύο μεγίστων ποιητών: του Κ. Π. Καβάφη και της Τζένης Μαστοράκη.
Αγγελική Πεχλιβάνη
Κ. Π. Καβάφης, Του πλοίου (1919)
Τον μοιάζει βέβαια η μικρή αυτή,
με το μολύβι απεικόνισίς του.
Γρήγορα καμωμένη, στο κατάστρωμα του πλοίου·
ένα μαγευτικό απόγευμα.
Το Ιόνιον Πέλαγος ολόγυρά μας.
Τον μοιάζει. Όμως τον θυμούμαι σαν πιο έμορφο.
Μέχρι παθήσεως ήταν αισθητικός,
κι αυτό εφώτιζε την έκφρασί του.
Πιο έμορφος με φανερώνεται
τώρα που η ψυχή μου τον ανακαλεί, απ’ τον Καιρό.
Απ’ τον Καιρό. Είν’ όλ’ αυτά τα πράγματα πολύ παληά–
το σκίτσο, και το πλοίο, και το απόγευμα.
Τζένη Μαστοράκη, Μ’ένα στεφάνι φως (1989)
στ’ – ΔΕ ΛΕΙΠΕΙ ΤΩΡΑ, ΠΑΡΕΞ ΝΑ ΧΑΛΑΣΕΙ…
Να μη λύνονται ούτε να τελειώνουν ποτέ οι κρυ-
φές διηγήσεις, να γυρίζουν τα πρόσωπα καθαρμέ-
να απ’ τη μνήμη, και το αίσθημα πάντα να κρατεί
τα ιστία, όπως πλόες που ήταν να γίνουν, και ενάν-
τια βουλή τους ματαίωσε, ή τα ιστία ανύπαρκτα,
πιθανόν και τα σκάφη.
Και οι ήρωες τότε, ολάρμενοι, στα ψηλά των βου-
νών θ’ ανατέλλουν, απολώντας το έρμα σε κού-
φιους κρατήρες, αστροπλόοι, δεσμώτες βαριάς νη-
νεμίας, και ξανά αυτοδύτες που φέγγουν,
μελετώντας την πτώση, τ’ ακριβά της πετρώματα.
~
Ας γίνει να ‘ρθουν, απ’ τα βάθη όπου λιμνάζουν να
‘ρχονται, ανάθεμα, βαριά κατάρα κι ευλογία
μόνο να ‘ρθουν,
το φονικό τους άγγιγμα, το στόμα, μώλωπες ικε-
σίας σκοτεινής, τα σε χρειάζομαι και να προλάβω,
να προλάβω– Να ‘ρθουν, κι ο μαύρος έρωτας
τους,
όρυγμα τελειωμένο που απειλεί, ο μαύρος λάκκος
που άνοιξε και κλει
δαιμονισμένη νοσταλγία.