Σήμερα 1/6/25, αναρτώνται ποιήματα ξένων ποιητών και ποιητριών.
Σύλβια Πλαθ
Καθρέφτης
Είμαι ασημένιος και ακριβής. Δεν έχω προκαταλήψεις.
Ό,τι κι αν δω το καταπίνω αυτομάτως.
Ακριβώς όπως είναι, αθάμπωτο από αγάπη ή απαρέσκεια.
Δεν είμαι σκληρός, μόνο ειλικρινής –
το μάτι ενός μικρού θεού, τετραγωνισμένο.
Τον περισσότερο καιρό αυτοσυγκεντρώνομαι στον απέναντι τοίχο.
Είναι ροζ, με στίγματα. Τον έχω κοιτάξει τόσο πολύ
που νομίζω πως είναι μέρος της καρδιάς μου. Αλλά τρεμοσβήνει.
Πρόσωπα και σκοτάδι μάς χωρίζουν ξανά και ξανά.
Τώρα είμαι μια λίμνη. Μια γυναίκα σκύβει από πάνω μου,
ψάχνοντας στις εκτάσεις μου να βρει ποια είναι στ’ αλήθεια.
Έπειτα γυρνά σ’ αυτούς τους ψεύτες, στα κεριά ή στο φεγγάρι.
Βλέπω τη ράχη της και την καθρεφτίζω πιστά.
Με ανταμείβει με δάκρυα και ένα αγωνιώδες σφίξιμο των χεριών.
Είμαι σημαντικός για κείνη. Έρχεται και φεύγει.
Κάθε πρωί το πρόσωπό της αντικαθιστά το σκοτάδι.
Μέσα μου έχει πνίξει ένα νεαρό κορίτσι, και από μέσα μου μια γριά γυναίκα
αναδύεται προς το μέρος της, μέρα με τη μέρα, σαν τρομερό ψάρι.
Μτφ. Κατερίνα και Ελένη Ηλιοπούλου
Ανν Σέξτον
Από τον κήπο
Έλα, αγαπημένε μου,
αναλογίσου τα κρίνα,
Αμφιβάλουμε.
Μιλάμε πολύ.
Μπουκιές ολόκληρες, οι λέξεις σου, παραμέρισέ τες
έλα να δεις μαζί μου
τα κρίνα ν’ ανοίγουν σε ένα τέτοιο αγρό,
να μεγαλώνουν εκεί, θαλαμηγοί,
να κατευθύνουν αργά με τιμόνι τα πέταλα τους
χωρίς νοσοκόμες ή ρολόγια τοίχου.
Ας αναλογιστούμε τη θέα·
ένα σπίτι όπου σύννεφα λευκά
διακοσμούν τους λασπωμένους διαδρόμους.
Ω, παραμέρισε τα καλά σου λόγια
και τα κακά λόγια σου. Φτύσε
τις λέξεις σου σαν πέτρες!
Έλα εδώ! Έλα εδώ!
Έλα να φας τα απολαυστικά μου φρούτα.
μτφ. Μίχου Λαμπρινή
Φίλιπ Λάρκιν
Η Χορτοκοπτική (Ο Θεριστής)
Η χορτοκοπτική κλώτσησε δυο φορές απανωτά. Γονάτισα και βρήκα
Ένα σκαντζοχοιράκι καρφωμένο στις λεπίδες,
Σκοτωμένο. Εκεί τριγύρναγε στα χόρτα τα ψηλά.
Το είχα δει κι άλλες φορές, το τάισα μια φορά.
Τώρα σακάτεψα τον ήσυχό του κόσμο
Ανεπανόρθωτα. Η ταφή δεν έφερε καμιά παρηγοριά:
Την άλλη μέρα ξύπνησα, αυτό δεν ξύπνησε ξανά.
Πρώτη μέρα μετά από ένα θάνατο, και η γεύση της νέας απουσίας
Είναι πάντα η ίδια. Πρέπει να προσέχουμε
Ο ένας τον άλλον, να ’μαστε στοργικοί
Όσο ακόμα έχουμε καιρό.
Μτφ. Φίλιππος Β. Καργόπουλος
Ντύλαν Τόμας
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία,
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία,
Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα,
Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού
Όταν ασπρίσουν τα κόκαλά τους και τριφτούν τ’ άσπρα κόκαλα
θα ‘χουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι
Αν τρελάθηκαν, η γνώση τους θα ξανάρθει,
Αν βούλιαξαν στο πέλαγος, θ’ αναδυθούν,
Αν χάθηκαν οι εραστές, δεν θα χαθεί η αγάπη,
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία,
Όσους βαθιά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών
δεν θ’ αφανίσει ανεμοστρόβιλος,
Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν,
Στον τροχό αν τους παιδεύουν, δεν θα τους συντρίψουν,
Στα σπασμένα τα χέρια τους θα ‘ναι η πίστη διπλή,
Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί,
Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν,
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία,
Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι,
Ας μη σπάζει μ’ ορμή στο γιαλό τους το κύμα,
Εκεί που έν’ άνθι φούντωνε, δεν έχει τώρα ανθό,
Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα
Τρελοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές,
Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες,
Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.
Μτφ. Λύντια Στεφάνου