Η τηλεργασία της νοικοκυράς
Ανάμεσα σε ξεσκονόπανα, μαχαίρια και πιρούνια
διακρίνει τις δημόσιες συμβάσεις και τα έκτακτα περιστατικά.
Αναλώσιμα είδη, λειτουργικές ανάγκες και τα ξεσκονόπανα.
Είδος προς εξαφάνιση ο προσωπικός της χρόνος
κι ούτε λέξη για δικαιώματα και αναδρομικά.
Είναι η νέα τάξη πραγμάτων, τα άδικα λογίζονται για λογικά.
Μπροστά απ’ την οθόνη ανοίγει παράθυρα
και κλείνει το μάτι στα αφεντικά,
που υπολογίζουν της ημέρας τον κορβανά.
Κοιμητήρια ανηλίκων
Μας έφαγε η φτώχεια
μας κατάπιε
κι έφτυσε τα απομεινάρια μας στην άγονη γη.
Όσοι ακτήμονες επέζησαν
παραδόθηκαν χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας
ελπίζοντας να μας τακτοποιήσουν, έστω σε μιαν άκρη,
καίγοντας θυμίαμα για τη σωτηρία της ψυχής.
Δεν έφταιγαν απαραίτητα η απληστία και η δειλία
βλέπεις είναι φορές που οι αγώνες δεν οδηγούν πουθενά
παρά μόνο, σε κοιμητήρια ανηλίκων.
Ο εκβιασμός της αυτοπροβολής
Φόρεσε ότι πιο φανταχτερό
κρυβόταν στο χρονοντούλαπό της,
λούστηκε με το πιο φθηνό άρωμα
και ζωγράφισε στα χείλη της
ένα τεράστιο κόκκινο κρεβάτι.
Λίγο παραπάνω κοκκινάδι
και θα νόμιζες πως κάποιος
της δάγκωσε τα χείλη με έναν και μοναδικό σκοπό
αυτόν της ιδιοκτησίας.
Δεν σταματά εκεί η εσωτερική ανάγκη αυτοπροβολής
χρειάζεται θύματα και συνοδοιπόρους,
να νομιμοποιήσουν του λόγου το αληθές.
Ο ήχος του αφανισμού
κάθε που μ’ αγγίζεις
αλλάζω σχήμα
αλλάζω υπόσταση και λόγο
η προσοχή που σου ζητώ
είναι για το δικό σου το σωσμό
να προλάβω τον ήχο
του αφανισμού
καθώς θα σκίζει
το βουβό αέρα
Χαϊκού
Ο ήλιος παίζει
ανάμεσα στα φύλλα
θαρρώ της καρδιάς
Δροσιά της αυγής
πέταλα της νιότης σου
πόνος σε λήθη
Ήλιος φαντάζεις
λαμπερός μες τις σκιές
στο φως, εχάθης
Χείλη μιμόζας
της Περσεφόνης γύρη
τ’ Απρίλη ανθός
Άσπροι κύκνοι δυο
χορεύουν στο κορμί σου
το τέλος φέρνουν