Scroll Top

Στέλλα Δαναβασίλη | Ποιήματα

ΡΕΒΑΝΣ

Κυριακή απόγευμα.
Εσύ παρακολουθείς αθλητικά.
Κι εγώ πλένω πιάτα.
Δυο ετερώνυμα ηλεκτρικά φορτία
εγκλωβισμένα στον ίδιο χώρο.
Το νερό της βρύσης
καθαρτικό.
Μαλακώνει τις δύσκολες σκέψεις.

Η οθόνη εκκρίνει τεστοστερόνη
κι εγώ σκουπίζω το αίμα.
Μπρα ντε φερ
με τις κόκκινες κηλίδες
στον πάγκο.
Μοιάζεις άτρωτος
απ΄αυτή την απόσταση.
Κι εγώ κυρίαρχη
στον δικό μου χώρο.
Πάμε για ρεβάνς μου λες.
Λήξη αγώνα.

ΛΑΘΡΑΙΑ

Αξημέρωτα στο «Ελευθέριος Βενιζέλος»
Η πτήση για Λονδίνο στις 9:15.
Μ’ένα τελετουργικό
σχεδόν βασανιστικό.
Να σε ζυγίσουν.
Να σε μετρήσουν.
Να σε ελέγξουν.
Κι όλη η γυναικεία ματαιότητα
κλεισμένη σε μπουκαλάκια των 50 ml
από τις duty free προσφορές
των αεροδρομίων.
Ας υπάρχει και κάτι
που να μη φορολογείται σε αυτή τη χώρα
ακούω τη νεαρή δίπλα μου να λέει.

Ουρές. γκισέ, αναμονή, διαβατήρια
έλεγχος.
Το Qr code σας παρακαλώ.
Χαμογελάς νυσταγμένα.
Αναμονή, χασμουρητό.
Περιμένεις.

Οι θύρες ανοίγουν.
Δυναμικό κάλεσμα
στον αθέατο κόσμο των σύννεφων.
Στριμώχνεσαι.
Σ’έναν κινούμενο διάδρομο
για ένα κομμάτι ουρανού.

Με δυσκολία καταφέρνεις
να βρεις τον αριθμό σου.
Τα ανέκφραστα πρόσωπα των συνταξιδιωτών σου
την ώρα που πας να βολευτείς στο κάθισμα
με πόδι λίγο πριν το διάστρεμμα
και χέρι σε πλήρη διάταση
αν όχι εξάρθρωση
σε κάνουν να νιώθεις αόρατη.

Ξαφνικά μια μικρή μαύρη μύγα
εμφανίζεται στο προσκήνιο.
Ενοχλητικά ζουζουνίζει
πάνω απ΄το κεφάλι σου.

Με τα εισιτήρια στο χέρι
κάποιοι ακόμη αναζητούν μια ευκαιρία
για απογείωση.

Μόνο η μικρή μαύρη μύγα
ανάλαφρα λικνίζεται
κάνοντας στροβιλισμούς στον αέρα.
Έτοιμη για απογείωση
σαν από πάντα.
Ταξιδιώτισσα λαθραία.

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

Ήταν βασανιστικό το αποψινό όνειρο.
Όλη νύχτα να παλεύω με το μαξιλάρι μου.
Που πότε γινόταν θεόρατη σκιά
πάνω από το κεφάλι μου
και πότε με χέρια που φύτρωναν
από κάθε πλευρά του
να με σφίγγει κατάσαρκα πάνω του
με ένα μειδίαμα-
ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του-
που μούδιαζε το κορμί.
Κι εγώ κοιτώντας το είδωλό μου
στις κόρες των ματιών του
πότε να γίνομαι η πάνοπλη Αθηνά
έτοιμη να τον συντρίψω
και πότε η Αφροδίτη η Καλλίπυγος
λάγνα να αφήνομαι
στις πιο ασύδοτες σκέψεις του.

Στην άκρη εσύ του κρεβατιού
απυρόβλητος
με πανοπλία το σεντόνι
και κράνος τις ωτοασπίδες για τον ύπνο
σε μια βουβή συμφωνία με τον Μορφέα.

Χθες στο δασάκι
απέναντι από την κεντρική πλατεία
μπροστά στα μάτια μου
μια κάμπια
μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα.

ΕΝΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ

Στερεωμένος από χθες στην ίδια θέση
μπροστά στο λάπτοπ και τις στοίβες εγγράφων
με επαναλήψεις κι υπογραμμιστικά
ξοδεύει τις μέρες του.
Πού και πού σταματά.
Τρίβει για λίγο τα μάτια του
κάτω απ’τα πολυεστιακά γυαλιά του
με μια αναρώτηση στο βλέμμα
που θυμίζει παρατεταμένο τζετ λαγκ.
Μηδαμινή αίσθηση του χρόνου.

Βρίσκω ευκαιρία να ελαφρύνω
την αποθήκη
με ψιλολοϊδια που από συνήθεια
τα πιο πολλά έχω κρατήσει.
Πριν το μεσημεριανό
κανείς δεν θα με αναζητήσει.

Φωτογραφίες , σημειώματα, γράμματα
μιας άλλης εποχής
τότε που γράφαμε τις λέξεις σε χαρτιά
και όχι σε chat, mails και viber.
Στα χέρια μου πέφτει μια κάρτα.
Αναγνωρίζω τον γραφικό του χαρακτήρα.
Αυτός τουλάχιστον έμεινε ίδιος με τα χρόνια.

Πιο πέρα μια κούτα γεμάτη χαρτιά.
Πτυχία, εργασίες, τοπογραφικά.
Οικόπεδο άρτιο κι οικοδομήσιμο αναγράφεται
στο συμβόλαιο.

Βράδιασε μα ακόμη μένω εδώ.
να ψάχνω τη ζωή μου
ανάμεσα στα «εντός» και τα « εκτός» σχεδίου.

ΑΠΟΚΛΗΡΟΙ

Ώρα πρωινή.
Διασχίζοντας τη Σόλωνος
το βλέμμα μου πέφτει σε γνωστό συμβολαιογραφείο.
Οι κόρνες τσιρίζουν.
Ένας ηλικιωμένος χτυπά δυνατά
την πόρτα του ταξί
κι οι βρισιές του πέφτουν στην ξεραμένη άσφαλτο.
Σ’ένα μπαλκόνι ένα μικρό καναρίνι
μέσα απ΄το κίτρινο κλουβί του
σε πείσμα των καιρών
τραγουδάει την άνοιξη.
Στο μετρό άνθρωποι -ρομπότ
αποκεφαλίζουν τους παραβάτες ταξιδιώτες
που πίστεψαν στο όνειρο
με ένα πλαστό εισιτήριο.

Κρατώ στα χέρια μου τη μικρή ζωγραφιά
που μου χάρισες
με τον καταγάλανο ουρανό
και την αφρισμένη θάλασσα.
«Απόκληροι»
αυτός είναι ο τίτλος
που θα της έβαζα.

Βιογραφικό Στέλλα Δαναβασίλη