Μαριάνθη Μάνη, “Πέιπερ κατ“, Εκδοσεις Ιωλκός, 2025
Η ιστορία του βιβλίου “Πέιπερ κατ” (Εκδόσεις Ιωλκός, 2025) ξεδιπλώνει μία λογοτεχνική παρτίδα όπου ανακυκλώνονται τα ίδια χαρτιά. Το αν κερδίζουν ή ζημιώνονται οι παίκτες της το αφήνω στην κρίση του αναγνώστη. Είναι μια ιστορία για την ανάγκη όλων μας να αφηγούμαστε, για το ίδιο το παιχνίδι των χαρακτήρων που αναπαριστούμε ή υποδυόμαστε, αλλά και για την ανάγκη να μας παίζουν, να ακουγόμαστε δηλαδή. Χρειαζόμαστε τις ιστορίες. Για να μας διαμορφώνουν, να υφαίνουν την συγκολλητική ουσία των παρεών και των κοινοτήτων μας, να στρογγυλεύουμε εντός των συνόρων τους το χάος της τυχαιότητας που μας περικλείει, να σιγουρευόμαστε – κι ας είναι ψέματα – ότι υπάρχουν αίτιες πίσω από τα αποτελέσματα και πρέπει να προσέχουμε τα ζιζάνια ώστε να έχουμε καλές σοδειές.
Για μένα το πιο βασικό είναι ότι γράφτηκε σαν μια ιστορία που μπορεί να γελάει με τον εαυτό της. Αντίδοτο στην υπέρμετρη σοβαρότητα με την οποία συνηθίζουμε πια να πυροβολούμε τα πόδια μας. Διαβάζοντας τους «Δέκα λόγους για την μελαγχολία της σκέψης» του Στάινερ συνειδητοποίησα ότι ενώ δεν ξέρουμε να σκεφτόμαστε δεν σταματάμε ποτέ να σκεφτόμαστε. Οπότε αναρωτήθηκα τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που δεν μπορούν να φιμώσουν τις σκέψεις τους και “κατρακυλάνε” στη γλώσσα τους ασταμάτητα. Έτσι μου συστήθηκε ο πρώτος χαρακτήρας ο οποίος ήταν και η θρυαλλίδα για να δημιουργηθούν τα νήματα της πλοκής και να προκύψει ο βασικός ήρωας. Τον συνάντησα παιδί να πετά μια πέτρα στο νερό και ό,τι ακολούθησε έχει σχέση με εκείνη την πετριά. Οι ιστορίες ριζώνουν στην ανεμελιά της παιδικής ηλικίας των ανθρώπων αλλά και της ανθρωπότητας, τότε ακόμα που η ενοχή και ο φόβος παραμερίζονται με ένα δυνατό κλάμα. Το “Πέιπερ κατ”, λοιπόν, καταγράφει τη σοδειά εκείνης της πετριάς στα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Αναρωτιέται ποιος είναι δράστης, ποιος υποκινητής και πώς εκεί ανάμεσα ξεφυτρώνουν οι ιστορίες που μας ανατρέφουν. Οι ήρωές του πλατσουρίζουν στα ρηχά νερά της δημοκρατίας, παρασύρονται από έρωτες και ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας για να εξασφαλίσουν ένα κορμί στο κρεβάτι τους, κλέβουν ευτυχία για να την καταψύξουν και αγωνίζονται να πειστούν ότι ανήκουν σε ανώτερη κοινωνική τάξη.
Είναι οι βασιλιάδες και είναι γυμνοί.
Μαριάνθη Μάνη