Η ποίηση δεν είναι καταφύγιο για έκτακτες ανάγκες – Του Ευθύμιου Λέντζα

Ο ποιητής έχει όλα τα δόντια στη θέση τους. Φωτογραφίζεται με τρυφερές υπάρξεις σε ινστιτούτα και πανεπιστημιακές αίθουσες. Απαραιτήτως καπνίζει πίπα. Συνομιλεί σε ανθολογίες με τον Ρεμπώ, τον Λειβαδίτη, τον Καβάφη. Η κοινή του μοίρα είναι η μοίρα της αγέλης, η οποία δεν τον εγκαταλείπει ποτέ όσο δε δαγκώνει.

Αλίμονο στο χέρι που δεν γράφει για τον εαυτό του. Η θέση του ποιητή στην κοινωνία είναι η θέση του γράφοντος για ένα μισοάδειο κι ένα μισογεμάτο ποτήρι.
«Μονάχα πες μου αλήθεια ποιητή». Μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Είναι η κατάφαση απέναντι στη ζωή. Αυτή είναι η θέση του ποιητή: η ειλικρίνεια. Λυπάμαι για το ποίημα που γράφτηκε με ψεύτικη εμπειρία. Θάνατος η θέση του ποιητή στην ουτοπία. Στην περίοδο του εγκλεισμού – για λίγες μέρες ευτυχώς – ήρθα αντιμέτωπος με την ήττα της στύσης. Ο τραυματισμένος αντρισμός μου, κέρδισε με το «σπαθί» του μια διαφορετική θέση στο κρεβάτι. Κομμάτι μιας κοινωνίας άρρωστης ο ποιητής – αυτό είναι το θηκάρι του:

”Κοιτάζω τον ουρανό και τα σύννεφα και τα φώτα
των ανθρώπων πέρα εκεί, τόσο απρόσιτοι,
πάντοτε σε μένα. Και δεν ξέρω ποιον θέλω
να αγαπήσω τώρα πια, αν όχι τον πόνο μου.”
( Σάντρο Πέννα)

Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή του κορωνοϊού, έχει ιδιαίτερο ρόλο η ποίηση;