Οὔτε οἱ αὐταπάτες

Ὑπάρχουν μέρες
Ποὺ δὲν ξέρεις τί νὰ πιστέψεις
Γιὰ σένα ἢ γὰ τὸν κόσμο
Φαίνεται πὼς οὔτε οἱ αὐταπάτες
Δὲν ὠφελοῦν σὲ τίποτε
οὔτε ἡ περηφάνια δὲν δίνει πιὰ ἀνακούφιση
Τὰ λεπτά σου ἀποτελέσματα
Βλέπεις ἰσοπεδωμένα
Καὶ μειωμένα σ' ἕνα περιφερειακὸ ρόλο
Μειωμένα ἐπὶ παραδείγματι σ' αὐτὸ ποὺ εἶσαι
Μὰ τὴν ἀλήθεια δὲν θὲς νὰ τὸ παραδεχτεῖς
Ἀπὸ τὴν ἀπροθυμία μερικὲς φορὲς
Ὅταν δὲν ἔχεις πιὰ δύναμη οὔτε νὰ ὀνειρευτεῖς
Τὸν ἄμεμπτο Καβαλάρη
Ὁ ὁποῖος γιὰ τόσες πολλὲς φορὲς σὲ προστάτεψε
Ἀπὸ τὴν πανέμορφή του Ἀπερισκεψία

*

Μικρὲς ἱστορίες

Μικρὲς ἱστορίες
Σχετικὰ μὲ τὸ σήμερα
Σχετικὰ μὲ τὸ χτὲς
Ὅλα κοντὰ στὴν ἀναβίωση
Ὅλα πηγαίνουν πρὸς μιὰ θλιβερὴ ἀχρηστία
Τὰ ἀνεκδοτολογικὰ τῆς καθημερινῆς ζωῆς
Στὴν ἁπαλὴ μεταφυσικὴ τῆς διέλευσης–
Καὶ πῶς μπορεῖς νὰ λάβεις
Κάτι περισσότερο ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ παράδοξο
Ἐπενδεδυμένο μὲ τὴν εὐτυχία τῆς δυστυχίας
Καὶ πῶς μπορεῖς νὰ ἀποδείξεις
Πῶς εἶσαι ὁ τυφλὸς ποὺ γνωρίζει
Τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὸν ρυθμὸ
Αὐτοῦ τοῦ κόσμου
Στὸν ὁποῖο περιπλανιέσαι

*

Προσωρινὴ ἠρεμία

Μικρὲς τεθλασμένες τῆς σκέψης
Μικρὰ ἅλματα – τῆς φαντασίας
Τὸ σπουργίτι προσπαθεῖ νὰ ραμφίσει κάτι
Ἀπὸ τὴν καταρρέουσα πραγματικότητα γύρω–
Μικρὰ παιχνίδια τοῦ συναισθήματος
Ἀνάμεσα στὸ φωτεινὸ καθρέφτη τοῦ ἥλιου
Μικροὶ ἐνθουσιασμοὶ ἄνευ λόγου
Γιατί καὶ πῶς ξαφνικὰ
Ὁ μεγάλος κόσμος
Σοῦ στέλνει ὁρατὰ νεύματα
Σὲ συνθῆκες προσφορᾶς
Μικρὲς προσμονὲς ἀπὸ μιὰ προσωρινὴ ἠρεμία
Μικροὺς ὁλόγυμνους στίχους
Μικρὲς ἀπολαύσεις
Ὅταν ὅλα φαίνονται γιὰ πάντα
Χαμένα