ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΥΓΕΡΗ

" Μονά παπούτσια περιπάτου"
Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ





Το κουλούρι


Είμαι η άγραφη πλάκα του νεκροταφείου, το
σπασμένο μάρμαρο στο φυτίλι του κόσμου.
Όταν σβήνει και αυτό είμαι βέβαιος ότι τόσο
έλαθα βιώσας, που μάλλον δεν υπήρξα. Εσύ
που κλαις τον διπλανό να ξέρεις ότι κάποτε
περπάτησα αυτούς τους κάμπους κουβαλώντας
δυο βουνά στο μέτωπο και όργωσα με μόνο
σκίαστρο τα κόκαλα που κληρονόμησα από τον
τυφλό πατέρα μου. Μπούκλες αχτένιστες
επέπλεαν στην εσωτερική και κάτω από τα
καβάκια στο ξερό ποτάμι παρακαλώντας με να
τις ξεμπλέξω. Όμως εγώ την πίστεψα όταν μου
είπε ότι το αίμα της τρέχει κανονικά όλες τις
μέρες του μηνός και θα μου δώσει δύο γιους με
καύκαλο φτιαγμένο για τον ήλιο. Το συκώτι
που με τάισε αντί για γαμοπίλαφο μου έπεσε
βαρύ, δεν είχα καταλάβει ότι ήταν από τα
χαλασμένα σπλάχνα της. Όταν το μάσησα καλά
για χρόνια ολόκληρα, ξέρασε τη χολή του πάνω
στους απογόνους μου.
Αν θυμηθείς έλα να μπογιατίσεις το όνομά μου
να μην το σβήνει η γάτα με το σάλιο της. Δεν
είναι ότι φοβάμαι την ανωνυμία, όμως τα
βράδια ζηλεύω κάποιους γείτονες που
φρεσκοπλυμένοι πίνουν το λάδι τους στην υγειά
αγαπημένων. Αυτή η μοναξιά είναι ελαφρύτερη
από έναν κήπο με τα παιδιά μου ανθισμένα στη
σκιά να συνομιλούν με το σκοτάδι. Αν
ξαναπεράσεις μην ξεχάσεις να μου φέρεις ένα
κουλούρι, πείνασα και η ώρα έχει μαυρίσει.