ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ – ΡΟΥΚ

Ο τόπος μου είναι η Αθήνα. Είναι το κέντρο της Αθήνας, δύο βήματα από την πλατεία Εξαρχείων… Χρονιές που η Αθήνα αναγεννιόταν ύστερα από τον πόλεμο. Γεννήθηκα το ’39. Οπότε το ’50, που ήταν μεγάλη η αίσθηση ότι φυσούσε καινούργιος αέρας, ήμουν κι εγώ μέρος αυτής της θεωρίας και πράξης. Αυτή η καταπληκτική αίσθηση της αναγέννησης, πως τέλειωσε η καταστροφή, πως μπαίνουμε σε μια καινούργια ζωή, αρχίζουμε μία άλλη αίσθηση της πραγματικότητας. Αυτό περνάει στη γραφή μου. Κι αν δεν περνάει θα πει είσαι εκτός του κόσμου τούτου.

Υπάρχει πάντα η αισιοδοξία μπροστά στο μέλλον, αλλά αυτός ο κόσμος του μηχανήματος… Μ’ ένα μηχάνημα στο χέρι εκφράζεις, μιλάς, αντιδράς, επιτίθεσαι, αντιστέκεσαι. Μ’ ένα μικρό μηχανάκι στο χέρι, τα ξέρεις όλα, και στην ουσία δεν σ’ ενδιαφέρει τίποτα, παρά μονάχα πώς θα κερδίσεις την προσοχή. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο, και η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να λείπει απ’ αυτό, ενώ θα μπορούσε να είναι διαφορετική, αλλά είναι ακριβώς όπως οι άλλοι, ίσως και χειρότερα. Τώρα, όπως φαίνεται, οι άνθρωποι αρχίζουν και αντιδρούν. Προσπαθεί η Ευρώπη να ξυπνήσει την παλιά αίσθηση, όμως εμείς, ακόμη, είμαστε καινούργιοι σε όλο αυτό.ΑΚΡΟΠΟΛΗ – ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ

Είναι κάτι τοπία
που ξαφνικά σημαίνουν τη ζωή
τους πόλους, το σκοινί
όπου μαρτυρικά τραβιέται
και διαμελίζεται ο φτωχός υποκριτής
στον κεντρικό του ρόλο.
Φοβερή γαλήνη εκεί ψηλά
ο νέος με το μοσχαράκι
στο σβέρκο φορτωμένος
η Αθηνά συλλογισμένη
στο δόρυ ν΄ακουμπά
κι από τις τρύπες
των ματιών τους
οι αέρηδες πηγαινοέρχονται
χρόνιοι.
Δε θέλω τίποτα πια.
Είμαι το ψάρι
που μαγικά έγινε
και μαγικά κολυμπάει
η πόλη από δω δεν έχει
απειλή ∙
θα ξανακερδηθεί
θα φύγουν τ΄ανθρωπάκια
κι οι σκιές
θα πάρουνε πάλι
τις λεωφόρους με τα κυπαρίσσια
ψιλοκουβεντιάζοντας μες στο βραδάκι
στωικές.
Δεν πειράζει που φαγώνονται
τα ψωμιά του έρωτα
κι η ορχήστρα αδειάζει
από τις μικρές, μυστικές
πράξεις της νύχτας.
« Νόημα… νόημα…»
Μη με ταράζετε!
Εδώ που ‘φτασα γλεντάω
την τρέλα της μοίρας μου
στάζει απ’ το αρχαίο κιόσκι
το τέλος της βροχής
κι η καταστραμμένη πόλη
πασπαλισμένη λουλάκι
πότε μπρούμυτα
πότε ανάσκελα
περνάει τον καιρό της.
Τρέχουν απ΄τα πόδια της
πετρέλαια στο Βοτανικό
με το νερό
χαλκομανίες μαντόνας…
Βοτανικός!
Ένα δεντρύλλιο δω κι εκεί
φυτρώνει μες στο χάος
μετά η παράγκα, το γκαράζ
ο μηχανικός μελαχρινός
μουντζούρα φωτοστέφανο
πιο πέρα δυο μαρούλια
μια κομμώτρια
και τα λεωφορεία αγριωπά
να σχίζουν τον αέρα.
Ασπόνδυλη, θολή
η γοητεία του τώρα
κουλουβάχατα
μικρές εκπλήξεις στις στροφές
μαγείες της ασχήμιας…
Βοτανικός
γιατί τόση χαρά στο τίποτα;
Που είχα υποφέρει;
Ήμουνα πάλι στην κοιλιά
εμύριζα τα γύρω
πριν φάντασμα γίνει η ζωή
πριν ξεκολλήσω από το κρέας
κι απ’ το λώρο μου κρεμαστεί
ψηλά σε φως κι αέρα
μι΄ακρόπολη.