[μετάβαση]
μπράβο λέει
κατάφερες να κολυμπήσεις πάνω από τη θάλασσα
εκεί που ζουν όλα τα τρομερά νεκρά σώματα
εκεί που εκβάλλει το πάθος
είχες πει αναγεννάται για αυτό έχει νόημα
λέω ανθίζει γι’ αυτό δεν πεθαίνει επαρκώς
η γύρη ποτίζει τη διάβαση
περνάμε στην απέναντι όχθη
στην απέραντη όχθη του θανάτου
που σαν με φιλάς δεν με νοιάζει αν θα πάω
όταν φτάνω
λέει μπράβο
[μετάβαση 2]
ο άντρας είπε
δώσε μου το χέρι σου και
δεν είναι εύκολο σημείο αυτό
βάλε με στην κίτρινη ράγα
οι κίτρινες γραμμές των τυφλών
όγκοι σε κώδικα
τα μαύρα πεντάγραμμα της δεη που θα πέσουν
κεραυνός μουσικής
θα μας φωτίσουν
σε μια ατέλειωτη καύση
χώνω τα δάκτυλα στο βάζο
σκόνη η λέξη
βάλτη στο στόμα
πιαστη γερά με τα δόντια κράτα τη μέσα πάση θυσία
κι όταν πάει να σε περάσει στην απέναντι όχθη
φτυσ’ τη στη Στύγα
ή
οκτώ το πρωί στην Ομόνοια
πάνω σ’ έναν τυχαίο περαστικό
[υποτείνουσα]
πρόκειται
για ελλιπή συνεννόηση
για λέξεις που θα πάρουνε χρώμα αν τις τρίψεις στο δέρμα σου
για μια απρόσμενη κι ευτυχή συγκυρία
για μια θέση που νιώθεται
πρόκειται
για δύο πόλεις
κι άλλες πόσες που τραβούν από κει οι προγόνοι μας
στον ενδιάμεσο χώρο τους διώκεται
κάθε τι που ζυγίζει πιο πολύ από κιλό
για μονάδα μέτρησης πρόκειται
για τον ήχο που βγάζουν τα φανάρια σφαδάζοντας
να περνά ο τυφλός όπως σπρώχνεται
πρόκειται για μια παρανόηση
και αλήθεια σου λέω
ούτε ήξερα κι ούτε και πίστευα
πως θα φτάναμε εδώ
και πάνω απ’ όλα πρόκειται
για ρίμα λειψή
που δεν φτάνει να σώσουμε
ο,τι μέσα μας ζει
[υποτείνουσα 2]
σαρανταπέντε άτομα
κι εξήντα μετανάστες
τσιγάρα για δάκτυλα
βαλίτσες για πρόσωπα
γωνία περιμένουν Ιουλιανού Μαυροματαίων
για Θεσσαλονίκη μια γέφυρα
μέσα χτίζομαι εγώ
[υποτείνουσα 3]
θα το ήθελα πολύ
μόνη πραγματικότητα εσύ
μα σε ξεχνάω το πρωί Στουρνάρη γωνία όταν βλέπω
τα αραγμένα σώματα που αδράττουν τη μέρα
στοιχειά των πόλεων με κορμιά οριγκάμι
ρουφάνε εισιτήρια, γλείφουνε γόπες
λένε
κάτω από τη ζώνη στην Πατησίων είσαι πάντα έκθετη
μα εγώ τώρα βάζω μουσική στα αυτιά
τους κοιτώ να χορεύουν
κι είναι ο δρόμος περίβλημα
τοίχωμα κυτταρικό
έξω του θέλουνε να βγουν
μες στο εγώ να βυθιστούν
κι εμείς
εμείς μακρόσυρτη πομπή
σε κρίση επαναληπτική
που απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο
τσακισμένοι τους κάνουμε χάζι
Photo credit: Jaime Gonzales