Μαθητεία στη γενναιοδωρία του Δημήτρη Φύσσα
Τον Δημήτρη Φύσσα, «Μήτσο», όπως τον φώναζαν οι φίλοι του, τον γνωρίσαμε στην πόλη, στο άστυ, που λάτρευε και λατρεύουμε. Ήταν άνθρωπος της πόλης και έγραφε για την πόλη, όπως κι εμείς. Την περίοδο εκείνη 2008-2013, τρεις φίλοι δημιουργήσαμε ένα fanzine έντυπο με το όνομα Αστυδρόμος, στο οποίο γράφαμε κείμενα με εικαστικές προεκτάσεις, το τυπώναμε, το διακινούσαμε χέρι με χέρι αφιλοκερδώς και το τοποθετούσαμε σε διάφορα σημεία της Αθήνας, πολυχώρους, βιβλιοπωλεία, κινηματογράφους, παγκάκια, μπαρ, καφενεία. Εκεί συναντηθήκαμε με τον Δημήτρη Φύσσα. Ήταν ένας από τους πολλούς που συνέβαλαν ανιδιοτελώς στην προσπάθεια μας με τη διαφορά, όμως, ότι ήταν ο μόνος με αξιοσημείωτη και μεγάλη διαδρομή στο χώρο της δημοσιογραφίας, των βιβλίων και των γραμμάτων. Εννοείται ποτέ δεν μας το «υπενθύμισε», ποτέ δε μας ζήτησε τίποτα, ποτέ δεν μας έδειξε με κάποιο τρόπο ότι μας κάνει χάρη που ασχολείται μαζί μας. Η γενναιοδωρία του ήταν ανυπέρβλητη. Μια φορά μας εκμυστηρεύτηκε, τον είχανε ρωτήσει «Εσύ ρε Δημήτρη με τόσα βιβλία και τέτοια πορεία στα γράμματα πως καταδέχεσαι να γράφεις σε ένα αμφιβόλου ποιότητας άγνωστο έντυπο;» «Γιατί όχι;» απαντούσε.
Είχαμε την μεγάλη τιμή να συμμετέχει σε 2 τεύχη του Αστυδρόμου, έγραψε άρθρο εγκωμιαστικό για το περιοδικό επιμένοντας να βάλει τα ονόματά μας στη στήλη του City Lover στην Athens Voice, μας φιλοξένησε στη ραδιοφωνική του εκπομπή “Πολιτική και Τέχνη”, στο ιντερνετικό ραδιόφωνο της Athens Voice, να μιλήσουμε ελεύθερα για τη φιλοσοφία των fanzine και για το δικό μας εγχείρημα.
Ο Δημήτης Φύσσας περπατούσε στα στενά της πόλης, άγγιζε, μύριζε, γευόταν κάθε γωνιά της, ήταν ανοικτός να δει, να θαυμάσει, να εξερευνήσει, να βοηθήσει, να σταθεί αλληλέγγυος σε κάθε νέα τάση, σε κάθε προσπάθεια εναλλακτικών, πειραματικών κινήσεων, χωρίς να το διατυμπανίζει, χωρίς κομπορρημοσύνες.
Την ώρα που καταγράφω αυτή την μικρή εμπειρία για τον Δημήτρη Φύσσα έχω δίπλα στο γραφείο μου, το βιβλίο του «ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ – ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1972-2008». Μας το χάρισε.
Διαβάζω στη σελίδα 19 από την ενότητα «ΛΥΡΙΣΜΟΣ», ΚΑΘΩΣ ΘΑ ΛΕΓΑΝΕ ΠΑΛΙΑ
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΞΑΝΑ
Μ’ ενδιαφέρουν μόνο αυτοί που, ενώ τη ζουν την κρίση,
Δε διεκδικούν την προσοχή, δε διεκτραγωδούν
Το ρήμαγμα σ’ επίπεδο ιδιωτικό κρατούν
Τις κάθε είδους απώλειες κι ασθένειες λοιδορούν
Και μόνοι τους παλεύουνε τη φτώχεια ή τα μίση
Με την ελπίδα, αβέβαιη, πως «το πράγμα θα γυρίσει»-
Έστω κι αν η κατάσταση μισούς θα τους αφήσει
Έστω κι αν στο τελείωμα πιο μόνοι θα κοιτούν.
Τον Δημήτρη Φύσσα, «Μήτσο», όπως τον φώναζαν οι φίλοι του, τον γνωρίσαμε στην πόλη, στο άστυ, ευτυχώς, έστω λίγο, σε πολυχώρους, βιβλιοπωλεία, κινηματογράφους, παγκάκια, μπαρ, καφενεία.
Γιάννης Ξέστερνος