Χρήστος Μπούρας, Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών
50 χρόνια πριν μια μικρή προσωπική μαρτυρία
Το καλοκαίρι του 1974 τελείωνα το Δημοτικό και ετοιμαζόμουν για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Γυμνάσιο, καθώς εκείνα τα χρόνια για να περάσουμε στο Γυμνάσιο υπήρχαν εξετάσεις. Και ξαφνικά κυριάρχησαν οι λέξεις Κύπρος, πραξικόπημα, τούρκικη εισβολή, επιστράτευση, ΕΛΔΥΚ, Αττίλας, Μακάριος και ΕΟΚΑ Β’. Όλα άλλαξαν ξαφνικά. Τα νέα λιγοστά και με μεγάλη ασάφεια. Είχαμε πόλεμο και εισβολή. Νικούσαμε χάναμε τι ακριβώς έγινε, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε. Ο παππούς και η γιαγιά θυμήθηκαν ξανά τα δεινά του πολέμου όπως τα έζησαν στη νιότη τους και άρχισαν να μας λένε ιστορίες από εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Ο πατέρας ήταν αρκετά μεγάλος για να επιστρατευθεί αλλά βρήκε την ευκαιρία να μας θυμίσει τη στρατιωτική του θητεία στο Πυροβολικό και να μας αναφέρει πόσο αξιόμαχο είναι και ότι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Από την άλλη πλευρά ο θείος Γιώργος μας χαιρέτισε και έφυγε με την επιστράτευση. Χρόνια μετά μου είπε με μια μόνο λέξη χάος. Εκείνο τον καιρό άκουσα για πρώτη φορά για τα κόμματα. Ο πατέρας μου μίλησε για την Ένωση Κέντρου και ο κύριος Φώτης, οικογενειακός φίλος για την ΕΡΕ. Αργότερα κατάλαβα πως το πραξικόπημα και η τούρκικη εισβολή σάρωσε τα πάντα στην Ελλάδα και η χούντα αναγκάσθηκε να καλέσει τα πολιτικά κόμματα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας και να ξεκινήσει η εποχή της μεταπολίτευσης. Μέσα από μια Εθνική Καταστροφή, που ήταν το κόστος που πληρώθηκε, η χώρα επέστρεψε σε μια κανονικότητα. Για να γίνουν όμως όλα αυτά έπρεπε να θυσιασθεί η Κύπρος για να επιστρέψει στη χώρα η πολιτική ομαλότητα. Μετά από 50 χρόνια ανακαλώ στη μνήμη μου όλες εκείνες τις στιγμές με μια γλυκόπικρη γεύση. Έπρεπε να περάσουν χρόνια να ταξιδέψω στη Κύπρο και να επισκεφθώ διάφορα μέρη εκεί και να διαβάσω αρκετά για να καταλάβω τη θυσία του 1974, γιατί αναμφίβολα ήταν μια θυσία. Αρκετά βράδια περπάτησα στη παλιά πόλη της Λευκωσίας δίπλα στη πράσινη γραμμή με αυτές τις σκέψεις. Γιατί έτσι το αισθάνομαι σαν μια θυσία της Κύπρου για να επιστρέψει η Δημοκρατία στην Ελλάδα και αυτό είναι κάτι που δύσκολα ξεχνιέται. Αυτά τα 50 χρόνια είναι δύσκολα χρόνια Κατοχής και συνάμα Προσμονής. Αυτό δημιουργεί εκ μέρους μας, εμάς των Ελλήνων μια ευθύνη και μια οφειλή.