Άνδρη Χριστοφίδου – Αντωνιάδου
ΗΦΑΙΣΤΕΙΑΚΗ ΕΚΡΗΞΗ
Κάθε Ιούλιο λιώνω.
Για πενήντα χρόνια.
Φορτωμένη συναισθήματα πίκρας και λύπης.
Δεν είναι που δεν θυμάμαι.
Είναι που δεν ξέρω.
Είναι που δεν πρόλαβα να γνωρίσω την πατρίδα μου.
Εμείς που γεννηθήκαμε στα νότια νερά
πριν το μεγάλο κακό,
ακούμε ιστορίες για τα κατεχόμενα
σαν να είναι παραμύθι,
σαν να πρόκειται για μια χώρα μακρινή
και όχι για το δικό μας χώμα.
Ήμουν παιδί και μεγάλωσα.
Ήμουν νέα και γέρασα.
Και ο πόνος εκεί,
να καίει τις πληγές,
πενήντα χρόνια.
Να έχω δει με τα εφηβικά μου μάτια
ανθρώπους να χάνουν το σπίτι τους,
μάνες να κλαίνε τους σκοτωμένους τους,
γυναίκες που έχουν βιαστεί να αντέχουν.
Να έχω δει την ανταλλαγή πληθυσμών
και να μην καταλαβαίνω τον λόγο,
λεωφορεία γεμάτα να μεταφέρουν ανθρώπους
που αποχαιρετούσαν τον τόπο τους
κουνώντας το χέρι έξω από το παράθυρο.
Ζέστη αφόρητη να σμίγεται
με εικόνες της εισβολής,
με τον Πενταδάκτυλο να σφαδάζει
κάτω από μια σημαία
που το βάρος της δεν μπορεί να αντέξει.
Σε τι έφταιξε η Κύπρος;
Αναδύθηκε από την ηφαιστειακή έκρηξη
στην ανατολική Μεσόγειο.
Αιώνες τώρα.
Και αιώνες υποφέρει από κατακτητές.
Πενήντα χρόνια θρήνος.
Πενήντα χρόνια απογοήτευσης.
Πενήντα χρόνια ελπίδας.
Λεμεσός, 18.7.2024