Δεν φεύγουν τα τρένα, αλλά οι σταθμοί
Δεν φεύγουν τα τρένα, αλλά οι σταθμοί.
Και οι σταθμοί δεν έχουν θάνατο.
Να αποδειχθεί.
Έξω λαμπυρίζει ένα περίπτερο κι εσύ μου μιλάς
για γιουκαλίλι,
πες το μου, γύρω καρέκλες και χειρολαβές
σε εξαιρετική επί του παρόντος κατάσταση
όπως ακριβώς και οι ράγες στα πόδια σου –
τι άλλη απόδειξη θέλεις;
Καμία.
It’s not the trains that depart, stations do
It’s not the trains that depart, stations do.
And stations carry no death.
Let it be proven.
There’s a kiosk twinkling outside and you just talk
to me about ukeleles,
say it out to me, seats and handles built all around
in an exceptional for now condition
just like the rails beneath your feet –
what other proof do you need?
None.
Ορφέας ο Ά λ λ ο ς
Και με βλέπω να στέκομαι και να κοιτάζω το φουστάνι της στον τοίχο απέναντι και τι ωραίο το εμφανές μπετόν και η χλωρίδα στα πέριξ και ο στενός φωταγωγός και η βαριά κουρτίνα με τα μπορντώ λαχούρια στα παράθυρα [τράβηξέ την και μπες] και με βλέπω να κοιτάζω τον φωταγωγό και τον βλέπω και από τον φωταγωγό μπαίνουν αυτοκίνητα που φεύγουν και έρχονται και ένα-δύο ευπαθή λεπιδόπτερα [επέστρεφε] και η φτερούγα του ενός προς στιγμή ακουμπάει τη φτερούγα του άλλου [έτσι μόνο υπαρκτοί] και πόσες στιγμές σε μία στιγμή, ένα κολλάει στον τοίχο με το εμφανές μπετόν και μένει να κοιτάζει το φουστάνι της, ίσια μπροστά και ελαφρώς λοξά, και μένω να κοιτάζω το φουστάνι της [εκεί τα λαγόνια και οι λέξεις σου] και αδημονώ κοιτάζοντας και προσδοκώντας και ικετεύοντας [έλα] και μένω να κοιτάζω τις ούγιες του [εκεί ο ιδρώς σου] και τα μάτια μου γίνονται χέρια και τα χέρια μου το αποσπούν από τον τοίχο με το εμφανές μπετόν και το παίρνουν και τα χέρια μου το παίρνουν και το κολλάνε στο στέρνο μου [εκεί ο ιδρώς μου] και το στέρνο μου ανεβοκατεβαίνει υγρό και οι ρώγες της γίνονται πέτρα [θέλω να σου χουφτώσω το στήθος] και παίρνω τη λύρα μου και σε χορεύω [στέρνο με στέρνο, λέξεις με λέξεις]
[Χόρεψέ με, Ορφέα, χόρεψέ με. Ωσεί παρών.]
The O t h e r Orpheus
And I see myself staying still and looking at her dress on the opposite wall and how pretty the fair-faced concrete and the flora around and the narrow light shaft and the heavy curtain with the burgundy paisleys at the windows [pull it and step into] and I see myself looking at the light shaft and I see it and I see cars step in through the light shaft and they go and come, and one or two fragile butterflies [do come back] and for a moment the wing of the one touches the wing of the other [that’s the only way to exist] and how many moments exist in a moment, one of them gets stuck on the wall of the fair-faced concrete and stays looking at her dress, straight ahead and slightly slanted, and I stay looking at her dress [where your hips and words are] and I feel desperate looking and longing and craving [do come back] and I stay looking at its seams [where your sweat is] and my eyes become hands and my hands grasp it from the wall of the fair-faced concrete and get hold of it and my hands get hold of it and stick it on my chest [where my sweat is] and my chest goes up and down wet and her nipples become pebbles [I want to grasp your breast] and I take my lyre and I dance you [chest to chest, lyrics to lyrics]
[Dance me, Orpheus, dance me. As if you were present.]