ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
Σάββατο 22 Απριλίου 2023 βράδυ
Έκλεισε πίσω της την πόρτα, οι φωνές και τα γέλια σίγησαν αυτομάτως. Με γρήγορα βήματα έφτασε στο γραφείο της. Ξεκλείδωσε με τον κωδικό της και σχεδόν τρέχοντας έφτασε στο laptop της. Χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα να γίνει η σύνδεση.
«Όλα καλά!» χαμογέλασε βλέποντας τα νούμερα στην οθόνη.
«Χαίρομαι που είστε όλοι καλά! Πως πάει η ανακαίνιση;» έστειλε το μήνυμα δίχως να αποχωριστεί το χαμόγελο και εγκατέλειψε τον μικροσκοπικό προσωπικό της χώρο.
Στο διάδρομο την περίμενε ο Δημήτρης. Δεν ειπώθηκε λέξη μεταξύ τους, μόνο ένα καταφατικό νεύμα. Της άνοιξε σιωπηλός πάντα την πόρτα και επέστρεψαν στον κεντρικό χώρο της χαρτοπαικτικής λέσχης. Τους τύλιξε ο θόρυβος από φωνές, ο ήχος από τις μάρκες στα τραπέζια και τα παγάκια στα ποτήρια.
Κυριακή 23 Απριλίου 2023 πρωί
«Μαμά, σε παρακαλώ, χρειαζόμαστε…χρειάζομαι τη βοήθειά σου».
Καμάρωσε για λίγο το αρρενωπό πρόσωπο του γιού της από την οθόνη του υπολογιστή της.
«Άκη μου, μην επιμένεις! Τελείωσαν αυτά για μένα. Περνάω μία χαρά τώρα. Έχω αρχίσει να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα».
Κάθε ημέρα που περνάει πόσο περισσότερο μοιάζει στον πατέρα του…
«Μαμά, φτάσαμε σε κρίσιμο σημείο. Σε έχουμε ανάγκη…»
«Πως είσαι; Τρως; Κοιμάσαι καλά;»
«Μην αλλάζεις θέμα!»
Το βλέμμα του την κάρφωσε και η γραμμή ανάμεσα στα φρύδια βάθυνε.
«Πότε μεγάλωσες τόσο πολύ; Στο γραφείο είσαι από τόσο νωρίς; 5.30; Αξημέρωτα;» έκανε γρήγορους υπολογισμούς με το ρολόι στον τοίχο απέναντί της.
«Σε παρακαλώ, άφησε τα συναισθηματικά. Μιλάμε σοβαρά τώρα. Σε λίγο θα έρθει να σε βρει ο Ζερβός. Μην με κρεμάσεις. Εντάξει;»
«Ο Αστυνόμος; Έφτασε μέχρι εσάς; Τα όσο απελπισμένοι είναι; Δεν μπορείτε εσείς να τους βοηθήσετε και μπορώ εγώ; Τι κάνετε εκεί στην υπηρεσία; Κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου;»
«Έλεος, μάνα! Σοβαρέψου! Θα σου τα εξηγήσει όλα ο Στράτος. Κλείνω. Ναι τρώω καλά και ξεκουράζομαι και γυμνάζομαι. Άντε γειά!»
Η οθόνη μαύρισε και το κουδούνι της πόρτας του κήπου ακούστηκε δυνατά.
«Α, η κατάσταση έχει ξεφύγει» μουρμούρισε και σηκώθηκε.
Αφού πήρε τα κλειδιά της βγήκε στη μικρή αυλίτσα της μονοκατοικίας της, την διέσχισε και άνοιξε στον άντρα που στεκόταν ακίνητος μπροστά στην καγκελόπορτά της.
«Καλημέρα σου! Δουλειά δεν έχετε εσείς στην υπηρεσία και κάνετε επισκέψεις σε εργάσιμες ώρες;»
Ο άντρας δίχως να απαντήσει πήρε τα κλειδιά από τα χέρια της, ασφάλισε προσεκτικά και προηγήθηκε προς την είσοδο του σπιτιού.
«Ωραία πράγματα! Και φυγόπονος και αγενής! Να τα προσθέσεις στο βιογραφικό σου» είπε σκωπτικά και τον ακολούθησε. «Επειδή, εγώ ούτε αγενής είμαι ούτε αφιλόξενη, έχω έτοιμο αρωματικό τσάι και μερικά κουλουράκια βρόμης. Θέλεις;» όσο ο επισκέπτης δεν μιλούσε τόσο εκείνη εκνευριζόταν, ωστόσο μπήκε στην απλόχωρη κουζίνα της, ετοίμασε δύο κούπες και γέμισε ένα μπολ με τα γλυκίσματα τα τοποθέτησε όλα σε ένα δίσκο στο μεγάλο τραπέζι στο κέντρο του χώρου. Κάθισε αναπαυτικά σε μία καρέκλα με πολύχρωμα μαξιλάρια, σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της και περίμενε.
Εκείνος κοίταξε το ρολόι στον δεξί καρπό του και κατόπιν κάθισε απέναντί της.
«Καλή σας ημέρα, κυρία Γαλάτεια!» όταν εκείνη δεν απάντησε στο χαιρετισμό συνέχισε «ήρθα εδώ σήμερα να ζητήσω την βοήθειά σας για τις δυσκολίες που αντιμετωπίσουμε, είστε ήδη ενημερωμένη αλλά πρέπει να σας πω κάποια επιπλέον πράγματα».
Καμία αντίδραση από την μεριά της, δεν κούνησε καν τα βλέφαρά της.
«Προσπάθησα πολλές φορές να επικοινωνήσω μαζί σας, είναι η τρίτη φορά που έρχομαι στο σπίτι σας αλλά η πρώτη που μου επιτρέψατε την είσοδο. Δυστυχώς ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας και όπως πολύ καλά καταλαβαίνετε χρειαζόμαστε επειγόντως και επιτακτικά την συνδρομή σας» η σιωπή ηχούσε εκκωφαντικά.
«Σας παρακαλώ, ακούστε με, είναι ανάγκη…»
«Μάλιστα! Είναι ανάγκη ε;» σηκώθηκε από την καρέκλα της «εσύ πρέπει να με ακούσεις!» δυνάμωσε η φωνή της, άλλαξε ο τόνος της «για ποιόν λόγο νομίζεις πως αποστασιοποιήθηκα από τα πάντα; Θεωρείς πως λέω λόγια του αέρα; Όλα αυτά έχουν τελειώσει για εμένα από το μακρινό 2013 στη Βοστώνη. Έχουν περάσει 10 χρόνια κατά τα οποία πάλεψα πολύ, σε νοσοκομεία, σε κέντρα αποκατάστασης, έως τον θάνατο του Γιώργη μου και την βελτίωση της υγείας του Άκη και για να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου. Γνωρίζεις όλα τα γεγονότα με λεπτομέρειες, ήσουν εκεί στα περισσότερα από αυτά. Νομίζεις πως επειδή χρησιμοποιείς πληθυντικό αποστασιοποιήθηκες; Τώρα που ο γιός μου είναι επιτέλους καλά στην υγεία του, δικαιούμαι να πενθήσω. Όλον αυτό τον καιρό έσφιγγα τα δόντια και πάλευα, τώρα θέλω να κλάψω, να χαθώ στη λύπη, να θρηνήσω για την απώλεια του αγαπημένου μου συντρόφου» ύψωσε το χέρι της να αποφύγει τη διακοπή «τώρα μιλάω εγώ! Δεν γνωρίζω σε τι ακριβώς θέλεις βοήθεια, όχι επειδή δεν μου μεταφέρθηκε το θέμα, απλά ήταν για εμένα μόνο λόγια, φασαρία! Κατανοώ πως για να φτάσεις μέχρι την Ουάσιγκτον, προφανώς είναι σοβαρό, δεν θέλω να μάθω, έβαλα τέλος στην καριέρα μου, όπως είπα τώρα πρέπει να φροντίσω τον εαυτό μου. Έγινα κατανοητή; Σε παρακαλώ, πιες το τσάι σου και άδειασέ μου τη γωνιά. Συνεννοηθήκαμε;»
«Αν ήταν στο χέρι μου, θα έφευγα» η χρήση του ενικού δεν τον διευκολύνει. «Καταλαβαίνω την ανάγκη σου, αλλά δεν μπορώ να φύγω, σε χρειαζόμαστε! Θέλουμε την γνώση σου, την εμπειρία σου, όλα. Αυτή η κατάσταση έχει ξεφύγει, έχει γίνει επικίνδυνη, κόσμος πολύς χάνει χρήματα, χάνει το βιός του και πολύ φοβάμαι πως κάποιοι ίσως χάσουν ή έχασαν την ζωή τους. Έχεις χειριστεί παρόμοιες καταστάσεις…»
Έπιασε τα κλειδιά της που ήταν πεταμένα επάνω στο τραπέζι, σηκώθηκε και βιαστικά βγήκε στην αυλή «Φύγε!»
Ο άντρας σηκώθηκε αναστενάζοντας, με κατεβασμένους τους ώμους την ακολούθησε.
«Φεύγω! Θα ενημερώσω τον γιό σου. Ευχαριστώ για το τσάι».
Κλείδωσε τη καγκελόπορτα. Έμεινε να τον κοιτάει καθώς απομακρυνόταν με αργά βήματα.
«Ο Γιώργης της τι θα την συμβούλευε σε μία παρόμοια κατάσταση;» Η μορφή του συζύγου της εμφανίστηκε μπροστά της. Ίσιωσε το κορμί της, αναστέναξε.
«Στράτο, έλα κατά τις 10.00 το βράδυ» φώναξε πριν εκείνος μπει στο αυτοκίνητό του και δίχως να γυρίσει προς το δρόμο.
Έμεινε μόνη. Πήγε στο σαλόνι της και στάθηκε μπροστά σε μια τεφροθήκη τοποθετημένη προσεκτικά στο γείσο του τζακιού δίπλα στη φωτογραφία του γάμου της.
Δάκρυα έτρεχαν από το πιγούνι της. Δεν έκανε τον κόπο να τα σκουπίσει. Σιγά σιγά τα γόνατά της λύγισαν. Σωριάστηκε στο χαλί. Δεν ακουγόταν το κλάμα της, μόνο το σώμα της τρανταζόταν. Έμεινε εκεί κουβαριασμένη, να κλαίει, να μουρμουράει, να φωνάζει…
Πολλές ώρες όταν αργότερα όταν ο ήλιος χανόταν σύρθηκε στο δωμάτιό της.
Κυριακή 23 Απριλίου 2023 βράδυ
Με το τηλεκοντρόλ άνοιξε την σιδερένια καγκελόπορτα. Αφού πέρασε μέσα στο χώρο με την πανύψηλη περίφραξη και παρακολούθησε την βαριά σιδερόπορτα να ασφαλίζει, οδήγησε προσεκτικά στο δρομάκι που δύσκολα ξεχώριζε ανάμεσα από τα πυκνά δέντρα και τους θάμνους του οικοπέδου μέχρι να φτάσει στο οικοδόμημα που ονόμαζε σπίτι του. Χρησιμοποίησε έναν κωδικό που άλλαζε τουλάχιστον μία φορά το εικοσιτετράωρο στην είσοδο του υπόγειου γκαράζ. Πάρκαρε. Δεύτερος ημερήσιος κωδικός απασφάλισε την πόρτα προς το σπίτι. Ανέβηκε τα είκοσι σκαλοπάτια. Νέος κωδικός και το αποτύπωμα της αριστερής παλάμης του και επιτέλους έφτασε στο σαλόνι του. Ο ήχος του κινητού τον εκνεύρισε. Είδε ποιος τον καλεί. Απέρριψε την κλίση. Έβγαλε τα ρούχα του, τα πέταξε στο πάτωμα του υπνοδωματίου του και μπήκε για ένα ντουζ. Όση ώρα πλενόταν το κινητό του χτυπούσε ασταμάτητα. Δεν το άκουσε….
Κυριακή 23 Απριλίου 2023 βράδυ
Για πολλοστή φορά κοίταξε το ρολόι στον καρπό του αριστερού χεριού του. Βρίσκεται εδώ και λίγο λιγότερο από μία ώρα καθισμένος μέσα στο αμάξι του. Βρήκε θέση να παρκάρει σε απόσταση δύο τετραγώνων από την μονοκατοικία στις Τζιτζιφιές, το βλέμμα του είναι καρφωμένο στη κατεύθυνση της μονοκατοικίας, ξεχωρίζει ελάχιστα τα πράσινα φρεσκοβαμμένα κάγκελα. Η μεσημεριανή τους κουβέντα τον προβλημάτιζε και τον προβληματίζει ακόμα. Είναι σωστό να την πιέσει;
Ο Στράτος Ζερβός τότε το 2013 ήταν ένας νεαρός αστυνομικός, με πολύ καλές σπουδές και πολλά υποσχόμενος για μία διακεκριμένη καριέρα στην ΕΛΑΣ. Η υπηρεσία του τον είχε στείλει για εκπαίδευση στην Ουάσιγκτον των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε κάποιο σεμινάριο συνάντησε την Tia Politis. Η Γαλάτεια Πολίτη τότε θεωρείτο ειδικός στα θέματα οικονομικού εγκλήματος. Οι δημοσιεύσεις της από την εποχή που ήταν νεαρή φοιτήτρια είχαν χαρακτηριστεί ως πρωτότυπες και εξαιρετικά σημαντικές. Με την πάροδο του χρόνου είχε γίνει η ηγετική φιγούρα στη διαλεύκανση τέτοιων υποθέσεων. Προσέφερε τις γνώσεις και την εμπειρία της σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις του πλανήτη. Η φήμη της είχε μετατραπεί σε θρύλο. Ο Άκης Πολίτης, ακολουθεί τα βήματα της μητέρας του αλλά ακόμα έχει δρόμο να διανύσει μέχρι να την φτάσει.
Η κοινή εθνικότητα οδήγησε σε μία γνωριμία που ξέφευγε από τις διδακτικές ώρες. Ο Ζερβός είχε περάσει αρκετά σαββατοκύριακα στο σπίτι της, με την παρέα του συζύγου και του δεκαπεντάχρονου τότε γιού της. Είχε ζηλέψει την αρμονία της οικογένειας τους όταν έκανε τις συγκρίσεις με το περιβάλλον που ο ίδιος είχε μεγαλώσει.
Ο ήχος του κινητού τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
«Άκη, έχεις νέα;» το νούμερο που τον κάλεσε είναι από μακριά.
«Έρχομαι. Πετάω σε μερικές ώρες. Λογικά αύριο θα είμαι μαζί σου».
«Τι έγινε;»
«Θα σου τα πω από κοντά ή καλύτερα θα σας τα πω από κοντά. Είσαι στο πατρικό της μητέρας μου, έτσι;»
«Όχι, ακόμα. Θα πάω σε λίγο».
«Ωραία, θα τα πούμε αύριο. Τα υπόλοιπα αύριο και επειδή θέλω να κάνω έκπληξη στη μητέρα μου, μην πεις πως έρχομαι».
«Καλή πτήση! Ενημέρωσέ με για την ώρα άφιξης, να στείλω κάποιον να σε παραλάβει».
«Είναι όλα κανονισμένα, μην κάνεις κάτι. Περίμενε μόνο ειδοποίηση από εμένα. Τίποτε άλλο. Εντάξει;»
«Καλή αντάμωση!» έβαλε το κινητό στη τσέπη του. Απομένουν μερικά λεπτά έως τις 10.00. Βγήκε, κλείδωσε το αυτοκίνητο και έκανε τα υπόλοιπα λίγα βήματα μέχρι την μονοκατοικία στις Τζιτζιφιές.