Γράφει ο Ελισσαίος Βγενόπουλος
Joker Τρέλα για Δύο
Σκοτεινές, αλλά ασύνδετες , συν-εξαρτήσεις
Φαίνεται ότι είναι καλύτερο ό,τι έσπασε, να το εξαφανίζει κανείς, από τη ζωή του και να το θυμάται στην ακμή του και σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, παρά να το βλέπει κάθε πρωί κολλημένο, τραυματισμένο, παρηκμασμένο.
Ενώ βρίσκεται στο Άσυλο του Άρκαμ, ο Άρθουρ Φλεκ (Γιόακιν Φίνιξ) γνωρίζει τη Χάρλεϊ Κουίν, μια ψυχίατρο που γοητεύεται από τη διαταραγμένη προσωπικότητά του. Η Lady Gaga ενσαρκώνει την Koυίν με μια χαοτική ενέργεια, που χαρακτηρίζεται από ευαλωτότητα και εμμονή. Η ταινία αναδεικνύει τη σταδιακή κάθοδο της Χάρλεϊ στην τρέλα, καθώς παρασύρεται στον κόσμο του Aρθουρ, μεταβαίνοντας από μια ψύχραιμη ψυχίατρο σε πρόθυμη συνεργάτιδα του Joker.
Ο «Joker: Τρέλα για Δύο», σε σκηνοθεσία Τοντ Φίλιπς, ο οποίος συνέγραψε το σενάριο με τον Σκοτ Σίλβερ, έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί τη σχέση του ζευγαριού για να εξετάσει τη συν-εξάρτηση, την αυταπάτη και την κοινή ψύχωση. Η ένωση του Τζόκερ και της Κουίν μετατρέπεται σε έναν εκρηκτικό χορό αμοιβαίας καταστροφής, που ενισχύεται από τις μουσικές σκηνές που δένουν κάποτε αρμονικά κάποτε όχι, με τη χαοτική αφήγηση. Η μουσική πτυχή χρησιμεύει ως μεταφορική έκφραση του διεστραμμένου μυαλού τους, μετατρέποντας στιγμές βίας και τρέλας σε σκοτεινά θεατρικά σκηνικά. Το αποτέλεσμα είναι ένας κόσμος όπου η γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και αυταπάτης είναι διαρκώς θολή, γεγονός που ενισχύεται από την επιλογή των σεναριογράφων να ενσωματώσουν σουρεαλιστικά στοιχεία, όπως η φανταστική τηλεοπτική εκπομπή που παρουσιάζουν μαζί.
Το σκηνικό της ταινίας ενισχύει περαιτέρω αυτή την αίσθηση απογοήτευσης. Το Γκόθαμ παραμένει μια καταπιεστική, καταρρέουσα κοινωνία. Αλλά αυτή τη φορά, με τον απειλητικό αντιήρωα, Τζόκερ και την Κουίν να φαίνεται ότι ευημερούν μέσα στην αυταπάτη τους, γίνονται δημόσια πρόσωπα στο μυαλό τους – απολαμβάνοντας την αναρχία που προκαλούν. Το ζευγάρι φαντάζεται τους εαυτούς τους ως αγαπημένους των μέσων ενημέρωσης, απολαμβάνοντας έναν φανταστικό κόσμο όπου είναι τα λατρεμένα πρόσωπα ενός διαλυμένου συστήματος. Αυτές οι σκηνές είναι εμποτισμένες με ειρωνεία, αναδεικνύοντας την αποσύνδεσή τους από την πραγματικότητα και την πραγματική φρίκη των πράξεών τους.
Η Ζαζί Μπιτζ επιστρέφει για λίγο ως Σοφί Ντουμόντ , προσφέροντας μια μικρή υπενθύμιση του τραγικού παρελθόντος του Άρθουρ και της αδυναμίας του να δημιουργήσει υγιείς ανθρώπινες σχέσεις. Οι ρόλοι του Μπρένταν Γκλίσον και της Kάθριν Κίνερ, με σημαντικούς ρόλους στην ταινία, με τον Γκλίσον να παίζει μια βασική φιγούρα μέσα στο Άρκαμ και την Kίνερ ως μια έγκυρη φωνή που προσπαθεί να καταπολεμήσει την τρέλα που εξαπλώνεται στο Γκόθαμ.
Το «Joker: Τρέλα για Δύο» εμβαθύνει τη μελέτη του χαρακτήρα του Τζόκερ, εξερευνώντας θέματα εμμονής, ταυτότητας και κοινής πλάνης. Η ριψοκίνδυνη επιλογή των δημιουργών να εισάγει μουσικά στοιχεία σε ένα ψυχολογικό θρίλερ αποδίδει κάποιους καρπούς, μετατρέποντας αυτή τη συνέχεια σε ένα στοιχειωτικά οπερατικό θέαμα τρέλας. Αλλά φαίνεται ότι χάνεται σε κάποια σημεία κυρίως στη μέση της ταινίας ο ρυθμός και το ενδιαφέρον. Οι ερμηνείες του Phoenix και της Gaga να αποτελούν τον άξονα της ταινίας, η οποία γίνεται ταυτόχρονα μια ιστορία αγάπης και μια ανησυχητική εξερεύνηση της ψύχωσης.
Η τολμηρή επιλογή της να συνδυάσει ένα ψυχολογικό θρίλερ με το μουσικό θέατρο είναι ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της ταινίας. Τα μουσικά νούμερα, αν και απροσδόκητα, χρησιμεύουν ως σουρεαλιστική προέκταση του διασπασμένου μυαλού του Τζόκερ, κοιτώντας στον παραληρηματικό του κόσμο. Ο Χοακίν Φοίνιξ δίνει άλλη μια δυνατή ερμηνεία, επενδύοντας τον χαρακτήρα του με ενοχλητικές αποχρώσεις, απογειώνοντας ακόμη περισσότερο την κάθοδο του Άρθουρ Φλεκ στην τρέλα. Η Χάρλεϊ Κουίν της Lady Gaga είναι ταυτόχρονα χαοτική και μαγνητική, αποτυπώνοντας την ουσία της μανιακής αλλά και ρομαντικής αφοσίωσης του χαρακτήρα στον Τζόκερ.
Η σκηνοθεσία του Τοντ Φίλιπς Todd αναδεικνύει όλο το βρώμικο, παρακμιακό μεγαλείο του Γκόθαμ Σίτι. Η χρήση ζωντανών χρωματικών αντιθέσεων και ονειρικών σεκάνς της ταινίας αντιπαραβάλλει αποτελεσματικά τη ζοφερή πραγματικότητα του Άρθουρ με τις σουρεαλιστικές φαντασιώσεις των μουσικών σκηνών. Η προσθήκη του επιστρέφοντος μέλους του καστ Ζαζί Μπιτζ, καθώς και των Μπρένταν Γκλίσον και της Kάθριν Κίνερ προσθέτει στρώματα στην ιστορία, ιδίως μέσω της διερεύνησης της δυναμικής της εξουσίας και της κοινωνικής αποξένωσης.
Ωστόσο, η ανάμειξη των ειδών της ταινίας μπορεί να ξενίσει. Τα μουσικά τμήματα, αν και καλλιτεχνικά φιλόδοξα, μπορεί να μοιάζουν ασύνδετα, ωθώντας μας έξω από την τεταμένη ψυχολογική αφήγηση. Επιπλέον, ο ρυθμός της ταινίας σέρνεται σε ορισμένα σημεία, ιδιαίτερα στη μεσαία πράξη της ταινίας, όπου η πλοκή μοιάζει περισσότερο με άσκηση στο στυλ παρά στην ουσία. Όμως η διακριτικότητα και η κομψότητα είναι πολύ σημαντικά πράγματα στη ζωή, γιατί το καλύτερο στυλ είναι αυτό που δεν κραυγάζει, δεν γίνεται καν αντιληπτό.