Γράφει η Κατερίνα Ατσόγλου
Ας γνωριστούμε …
Η Λιάνα που θέλει να περάσει δια πυρός και σιδήρου, που λατρεύει τα ταξίδια στο παρελθόν, τις συναναστροφές με ανθρώπους της επαρχίας, τη μυσταγωγία του Ύστερου Μεσαίωνα και την Ιταλία της Αναγέννησης, έχοντας οδηγό συγγραφείς, ποιήματα, νότες και ιδιαιτέρως τις γυναικείες μορφές της Πολυδούρη, της Μελισσάνθης, της Δημουλά, της Γουλφ, της Ντίκινσον και της Πλαθ. Μεγαλωμένη με εικόνες από τη θάλασσα του Αργοσαρωνικού, έμαθε να παρατηρεί και να εξερευνεί πέρα από το προφανές.
Πιστεύει πως κανείς δεν ζει αιώνια δίχως να «τραφεί» πνευματικά. Την αιωνιότητα την προσφέρει η ποίηση, η λογοτεχνία, η μουσική, η φωτογραφία, οι τέχνες. Σε κατατάσσουν μοιραία στο ρου της ιστορίας.
Σαν μιας μεγάλης κλίμακας λυρική μουσική σύνθεση η ποίησή της ακολουθεί τους δικούς της κανόνες, με έμφαση στις ιστορίες «των άλλων». Όπως η ίδια θα αναφέρει, πρόκειται για ένα «ποιητικό ορατόριο».
Περιγραφή
Κρατώ τα χέρια σου στα δικά μου
και φαντάζομαι τις σκοτεινές αλέες
έξω από το γοτθικό παράθυρο –
η κρυφή ζωή ανταποκρίθηκε
στην πέτρα που έριξες στο τζάμι.
Έγινε μεγάλη τελετή όταν γεννήθηκα –
πυροτεχνήματα στον αέρα
κι ο βασιλιάς χαμογελούσε.
Έπειτα μεταμόρφωνα την κούνια
σε παλάτι κάτω από τη θάλασσα.
Λιάνα Σακελλίου, Πορτρέτο Πριν Το Σκοτάδι, Τυπωθήτω, 2010.
Επισκέπτεται τα ποιητικά της υποκείμενα δια ζώσης, συνομιλεί μαζί τους και έπειτα δημιουργεί. Στο επίγραμμα της πρώτης της συλλογής Αφές ρέουσες (Νεφέλη, 1991), γίνεται αναφορά στη Βρετανίδα γλύπτρια Barbara Hepwort. Αφορμή η επαφή της με τα γλυπτά, όπως η ίδια θα δηλώσει σε συνέντευξή της: «Μια υπέροχη σύμπτωση με οδήγησε στο εργαστήρι της στην Κορνουάλη, μια καλοκαιρινή μέρα του 1982, όταν το συνεργείο του BBC βρισκόταν εκεί για να παρουσιάσει τα γλυπτά της στον κήπο της και την αλληλεπίδρασή τους με το φυσικό περιβάλλον και το φως. Μου ζήτησαν να περπατήσω ανάμεσά τους και να αγγίξω κάποια από αυτά, που ήταν φτιαγμένα από ελληνικό μάρμαρο. Ξαφνικά ένιωσα μια παράξενη απελευθέρωση, καθώς το χέρι μου θώπευε την επιφάνεια των γλυπτών. Το χέρι μου τα ανέπνεε. Κι εγώ έμπαινα σε μια ιστορία, σε μια έκφραση» [1].
Ρομαντικό
Λέει φυσάει,
τα τζάμια ραγίζουν,
η βυσσινιά γίνεται torso
στο τζάμι της Κάθριν.
Λέω απόλυτο φως
στο αμφιθέατρο
τα κορίτσια στα χρόνια της Κάθριν
ανησυχούν.
Λέει οι βάλτοι τα σπρώχνουν στον Χήθκλιφ.
Λέω αιθέριο πλήγμα
αυτό που έρχεται με το πηχτό μελάνι
και παχνίζει.
4χ4 Ποιήσεις, Συλλογικό έργο, ΑΩ Εκδόσεις Καλύβια Αττικής 2022.
Κι άλλοτε γεμίζει τις εικόνες της με άνθη και δημιουργεί μια ποίηση γεμάτη λυρισμό, πάθος αλλά και πίκρα. Το δράμα, η ευτυχία, οι αισθήσεις, οτιδήποτε ανθρώπινο, γίνεται βίωμα του αναγνώστη, μέσα από τον ποιητικό της λόγο.
Εικόνες, γεγονότα, ήχοι, χρώματα, αφήνονται στη δύναμη της γραφής της και μας ταξιδεύουν κάνοντας μας κοινωνούς της αστείρευτης θάλασσας των λέξεων της. Θα λέγαμε πως σκοπός της είναι να προσφέρει στον αναγνώστη ένα απολαυστικό ταξίδι, μια εμπειρία αναγέννησης, όπως εκείνη τη δική της προσωπική εμπειρία η οποία συνέβη κατά την επαφή της με την ποίηση της Έμιλυ Ντίκινσον “Φοιτήτρια στο 3ο έτος της Αγγλικής Φιλολογίας συνάντησα σε ένα μεταφυσικό λιμάνι χωρίς Πυξίδα και Χάρτη τις “Άγριες Νύχτες” της και φυσικά έγιναν αμέσως δικές μου.”[2]
Πηγές:
500 Λέξεις με τη Λιάνα Σακελλίου, Καθημερινή, 13.04.2022, https://www.kathimerini.gr/culture/561802147/500-lexeis-me-ti-liana-sakellioy/
[1] Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη, https://diastixo.gr/sinentefxeis/ellines/18318-liana-sakelliou-2022
[2] Emily Dickinson, “Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά”, Ποιήματα και Επιστολές, Εισαγωγική Μελέτη και Επιμέλεια: Λιάνα Σακελλίου, Μετάφραση: Λ.Σακελλίου, Α.Γρίβα, Φ. Μαντά, Βιβλιοπωλείο Gutenberg, β’ έκδοση, Αθήνα 2013