Στα σύρματα
Θα απλώσω
Σε όλα τα δωμάτια
Από τοίχο σε τοίχο
Δεκάδες χιλιάδες
Σύρματα
Να έρθουν όλα
Του κόσμου τα πουλιά
Να κουρνιάσουν
Μαζί μου το απόβραδο
Έτσι θα έχω
Μια αίσθηση
Ουρανού
Το φτερούγισμα
Αγγέλων
Στα όνειρά μου
Επτά πληγές
Ήρθαν
Βασιλιάδες επίτροποι
Χρηματιστηριακά χρόνια
Με εντολές επτά πληγές
Θάλασσες κλειστές αρρώστιες
Οι ζέστες του σκύλου, βέβαια
Το αίμα που έγινε νερό
Και το νερό αίμα
Μηχανές ακριδάνθρωποι
Φωτιά και χαλάζι
Καιρός να κερώσω
Τα φτερά μου
Να σηκωθώ
Στις μύτες των ποδιών
Έστω
Στο ασανσέρ
Τόσα χρόνια
Χωρίς εκπλήξεις χωρίς
Να περιμένεις
Να ξέρεις τι θα δεις τι
Θ’ ακούσεις με ξέρεις
Σε ξέρω καλά
Οξυγόνο ελάχιστο
Κανένα κομβίον κινδύνου
Μιας έστω προσωρινής ουτοπίας
Στους ίδιους ορόφους πάντα
Πάνω κάτω περίπου
Κουβέντες μισές ματιές
Σχέδια αδιέξοδα ξανά
Και ξανά πάνω κάτω
Tα ίδια χωρίς
Κι αν ποτέ ανοίξει η πόρτα
-λέω αν-
Ποιος θ’ αντέξει να τρέξει
Φρέσκος ελεύθερος ποιος
Θα βρει τη δύναμη να πετάξει
Τόσο έρμα στο φως
Λίγο πριν τη βροχή
Τριάντα χρόνια τώρα
Καταιγίδες
Ξεριζώνουν δέντρα
Γκρεμίζουν ασφάλειες
Ανοίγουν λάκκους
Για τη φωνή μου
Και περιμένω
Μια μεταξένια βροχή
Να ξεπλύνει φόβους αισθήματα
Λερωμένες ανάγκες
Να βγει ένας ήλιος έφιππος
Αντάρτης στον ουρανίσκο
Επιτύμβιο
Εδώ κείτεται
Πετάρισμα ριπή οφθαλμού
Σκιά ονείρου αστραπή
Στιγμές φθηνές επιθυμίες
Μελωδίες στην άκρη του γκρεμού
Στο δυνατό φεγγάρι
Εδώ κείτεται
Συντροφιά σ’ ευθυτενές κυπαρίσσι
Βιαστικέ διαβάτη,
Μην προσπερνάς έτσι άκαρδα
Την εξομολόγηση μιας σιωπής
Το πέταγμα μιας πεταλούδας