Νεοζίλ
Όσο μεγαλώνω, μεγαλώνει μαζί μου και το παρελθόν. Ζω το παρόν σε χρόνο παρελθοντικό, όπως κι άλλοι στην ηλικία μου. Όταν σου έλεγα….Όταν πήγαινες….Όταν έφευγε…
Δεν ξέρω πώς θα είναι το μέλλον. Σκέφτομαι πώς να το φτιάξω. Για έξτρα βοήθεια έχω και μια φίλη φαρμακοποιό. Έχει μεταπτυχιακό στην Παραγωγή Καλλυντικών Μέλλοντος. κάνει πειράματα συνέχεια. Όμως η Φθορά ορμάει ακάλεστη, όλο μπερδεύεται στα πόδια μας. Μας φέρνει μεγάλα εμπόδια, έχει διδακτορικό με άριστα στα Γηρατειά. Εγώ πάλι θέλω ένα μέλλον αιώνιας νεότητας σε χρώματα ροζ. Θελω να κάνω νέα σχέδια για τη ζωή και να μιλάω μόνο σε χρόνο μέλλοντα. Εκείνη τα σκεπάζει όλα με γκρι. Είναι πολύ επίμονη. Μου δίνει διορία ένα μήνα το πολύ. Τελικά συμβιβάζομαι και κλείνουμε συμφωνία.
Η φαρμακοποιός,ετοιμάζει τελικά ένα ειδικό σιρόπι για το μέλλον. Το βάζει σε μπουκαλάκι. Στην ετικέτα γράφει Νεοζίλ. Μόνο μια κουταλιά της σούπας κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς !
Το πίνω δύο βδομάδες τώρα και βλέπω τεράστια βελτίωση στην εμφάνιση. Οι ρυτίδες μου σιγά-σιγά σβήνουν, τα μαλλιά μου ξαναμαυρίζουν. Κάθε μέρα γυρνώ πίσω το χρόνο μια διετία. Ίσως και παραπάνω. Στο δρόμο ή στο λεωφορείο, ύστερα από πολλά χρόνια, με κοιτούν πάλι ερωτικά οι άντρες. Μα, τι έχει βάλει μέσα η φαρμακοποιήτρια;
Ωστόσο, βλέπω ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Μου μένουν τ’ αρθριτικά, ταχυπαλμίες, υπέρταση και πρεσβυωπία. Υπομονή, λέω στον εαυτό μου. Πίνω τη βραδινή δόση και πέφτω να κοιμηθώ. Έχω ανήσυχο ύπνο. Το δεξί γόνατο πονάει πολύ. Ανασηκώνομαι, κοιτάζω το ταβάνι. Πάντα μουγγό. Θέλω ν’ απαλλαγώ όσο γίνεται πιο γρήγορα από τ’ αρθριτικά, που με κρατάνε ξάγρυπνη μήνες τώρα. Υπομονή! ξαναλέω. Το μπουκαλάκι στο κομοδίνο δίπλα με κοιτάζει . Νεοζίλ. Παρενέργειες, μπουκαλάκι; το ρωτάω. Καμία γνωστή, λέει αυτό. Φαίνεται σίγουρο, δεν σηκώνει αντίρρηση. Κατεβάζω όλο το υπόλοιπο σιρόπι και σκεπάζομαι ως τ’ αυτιά.
Ξυπνάω σε ένα φωτεινό δωμάτιο. Όλα γύρω είναι ροζ. Δεν πονάω πια. Προσπαθώ να μιλήσω αλλά λέω μόνο μπουμππ! μπουμππ! Κουνάω ελεύθερα τη γλώσσα, δεν έχω ούτε ένα δόντι. Βάζω τα κλάματα. Ακούω βιαστικά βήματα κι ένα μεγάλο χέρι μου βάζει μια πιπίλα στο στόμα.
Εκεί που προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται, έρχεται η Φθορά. Πάντα στην ώρα της αυτή! Απλώνει το γκρίζο της και με σκεπάζει. Έτσι ήταν η συμφωνία.
Οι πόνοι ξανάρχονται. Με δυσκολία σηκώνομαι. Βαθιές ρυτιδες στο πρόσωπο, τα μαλλιά άσπρα. Με σπρώχνουν σε μια πόρτα. Στην ταμπέλα απ’ έξω γράφει Καταφύγιο θηραμάτων. Εκεί, κάθε απόγευμα εγώ και τα άλλα θηράματα θα βλέπουμε τηλεόραση στο σαλόνι. Το βράδυ, γυναίκες με λευκές στολές θα μας μοιράζουν τα φάρμακά μας. Ύστερα θα ξαπλώνουμε και θα περιμένουμε ήσυχα αυτόν που ονομάζουν Κυνηγό.
Εγώ, όμως, στη χούφτα μου κρύβω ένα καινούριο Νεοζίλ. Θα το πίνω, όταν η Φθορά κοιτάζει αλλού. Απλά, την επόμενη φορά να προσέξω τη δοσολογία. Μια κουταλιά της σούπας, είπαμε, όχι παραπάνω!