Ο τόπος των ποιητών είναι η πατρίδα της γραφής τους. Εσάς πώς επηρέασε την γραφή σας ο τόπος σας;
Η δική μου πατρίδα, ο γενέθλιος τόπος μου, είναι μία σπηλιά. Μυρίζω την βρεγμένη προβιά του ζώου, μάτια νυχτερίδες τρυπούν το απόλυτο σκοτάδι. Ξεπροβάλλω γυμνή από έναν ωκεανό μέσα στην ομίχλη στην πρώτη στεριά, υβρίδια, άνθρωποι ψάρια, τους αποκαλούν ποιητές, μισοί στην ξηρά μισοί στο νερό, κάθε φορά που γράφω αντικρίζω το πρώτο φεγγάρι του κόσμου, ακούω τον μετεωρίτη να σκάει, τους δεινόσαυρους να κάνουν ένα σάλτο στο κενό, τον Γαλιλαίο με ένα διαβήτη να σκαλίζει το πρώτο ποίημα, η γη δεν είναι επίπεδη. Ο τόπος μου είναι ο τόπος που ζω με τα αδέλφια μου, τους συγγενείς μου, είμαστε όλοι μόνοι, στις φλέβες μας όμως τρέχει το ίδιο αίμα, το αίμα του πρώτου ανθρώπου που έγραψε σε ένα πάπυρο το πρώτο σ’ αγαπώ. Εμένα ο τόπος μου είναι η γραφή μου. Και η γραφή μου είναι ο τόπος μου.
Σκέψεις και στίχοι σας για την Ελλάδα μέσα στον κόσμο σήμερα.
Η χώρα της ποίησης και του φωτός, της τραγωδίας και της φιλοσοφίας, κοιτίδα ενός αρχαίου πολιτισμού. Κάποτε γέμιζε φως ολόκληρο τον πλανήτη. Σήμερα το σκοτάδι απειλεί να την πνίξει. Ένα κύμα φασισμού αρχίζει να εξαπλώνεται και να μαυρίζει τον χάρτη της. Και μετά υπάρχει εκείνη η γιαγιά που τρέχει να συντρέξει τους πρόσφυγες, εκείνη η οικογένεια που ανοίγει το σπίτι της για να στεγάσει αυτούς που δεν έχουν πατρίδα, μικρές πράξεις ηρωισμού που δίνουν μία ελπίδα, ένα χέρι που απλώνεται. Την αγαπώ την Ελλάδα, ως κομμάτι όμως ολόκληρου του κόσμου, όχι με σύνορα και τείχη και συρματοπλέγματα, αλλά ως μία χώρα πραγματική πατρίδα για όλους