Dimitris Kosmopoulos, GREECE
XXI & XXIII
The Poems
XXI
Πότε εἴτανε ποὺ ὁ οὐρανὸς ἔπεφτε πάχνη στὰ μαλλιὰ
κι ὕστερα ἔσταζε στὸ χέρι μέλι
κι ἡ θάλασσα πότε σέ κράταγε στὴν δροσερὴ ἀγκαλιὰ
καὶ τὸ κορμί σου γλίστραγε σὰν χέλι
κύματα ἀστράφτουν στὸν ὁρίζοντα ἡλιακῶν θερμοσιφώνων
μὲ ντεσιμπὲλ χιλιάδων μικροφώνων
ὑψώνεται βουβὴ ἡ κραυγή μας στῆς σιωπῆς τὴν ἐρημιά,
χαμένων, θλιβερῶν καὶ μόνων.
Ὄχι, ἐδῶ δὲν εἶναι ὁ Χάρος δαίμονας μὲ μάτια φλογισμένα
Nel mezzo del camin di nostra vita
ἔχει μονάχα εἰκόνων σκιὲς νὰ πέφτουν κουρασμένα
ἀναβράζοντα ντεπὸν στὸ ἕλος τοῦ τίποτα.
Καθένας ψάχνει μιὰ στιγμὴ νὰ σταματήσει ἐντός του
νὰ ἐπουλώσει τὴν ζωὴ στὰ γρήγορα
μὰ δὲν τήν βρίσκει γιατὶ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός του
εἶναι τὰ ἐντός του, νεκρὰ κι ἀνήμπορα.
Μπὲς στὴν σπηλιὰ καὶ μὲ τὴν ἅγια πίκρα σου λυχνάρι
βρὲς τὴν γωνιὰ τὴν μυστικὴ κι ἐκεῖ
ἄναψε τὰ σβησμένα κάρβουνα, ψάξε τὸ χνάρι
ἀπὸ ἄγγιγμα πνοῆς χερουβικῆς
κι ὅπως θ’ ἀναζητᾶς τὰ ξεχασμένα σου κομμάτια
κάτω ἀπὸ ἀφίσες ξεσκισμένες
θὰ νοιώσεις νὰ σέ ἀγκαλιάζουνε τ’ ἄχραντα μάτια
κι οἱ πράξεις σου συγχωρεμένες.
Σαπίζουνε οἱ ψυχές μας σὲ ἀποστειρωμένα σελοφὰν
ἀεροστεγῶς κλειστὲς καὶ σφραγισμένες
ἀγάπη ξοδεμένη σὲ μηνιαῖες δόσεις – πιὰ δὲν τραγουδᾶν
οἱ βρύσες μας στεγνὲς καὶ μαραμένες
κι ἀνοίγουμε πληγὲς τοῦ Φαραὼ στὴν εὐλογία τῆς πλάσης
μὲ πρόσκαιρη ἡδονὴ χορτάτοι –
Μὰ ἐσὺ λάμψε σπηλιά μου, χάρη μου κρυφή, λάμψε κι ἂς φτάσεις
νὰ στάζεις φῶς μετὰ τὴν δωδεκάτη.
*
XXIII
Οἱ σπόροι μας δὲν βρίσκουνε χῶμα γιὰ νὰ πεθάνουν.
Ἄρριζοι, μουχλιασμένοι πέφτουνε στὴν ἄμμο
ψυχρή, κινούμενη, λίμνη ψευδῶν εἰκόνων
μυριάδες κόκκοι, pixels, θάλασσα ἐδῶ χάμω.
Τῆς στάχτης τους πολύχρωμο τὸ δηλητήριο βγαίνει
ἄλλοτε πάγος ἄλλοτε καύσωνας φλογοτρόφος
τὸ ρεῦμα ἀθύρματα ἄβουλα μᾶς παρασέρνει
πλεούμενο δὲν εἶναι πουθενὰ κι οἰακοστρόφος.
Δὲν ἔχει χῶμα νὰ ριζώσεις τοῦτος ὁ καιρός.
Πῶς νὰ βλαστήσουν σπόροι δίχως νὰ πεθάνουν.
Στὴν πάχνη τῆς αἰθαλομίχλης μόνο αὐξάνουν
ἄγουρα ἐκτοπλάσματα καὶ μικροβίων σωρός.
Πάντοτε νὰ σφαγιάζεται γιὰ μᾶς, σιμὰ τόν νοιώθεις
μὰ ἔχει θολώσει ἡ ὅραση κι εἶν’ ὅλα μας κλειστά.
Ζητιάνος καὶ ξυπόλητος στὴν πόρτα μας μπροστὰ
καὶ τοῦ θανάτου μας βλαστοὶ τῆς ζωῆς του οἱ πόθοι.
(Τα ποιήματα του Δημήτρη Κοσμόπουλου ανήκουν στο ποιητικό βιβλίο “Pixels” το οποίο κυκλοφόρησε στις 30/11/2020 από τις εκδόσεις Κέδρος. Είναι ένα ημερολόγιο της πανδημίας. Η αγγλική του μετάφραση γίνεται αυτόν τον καιρό. Οι μεταφράσεις θ’ αναρτηθούν προσεχώς στ’ αγγλικά).
(Dimitri Kosmopoulou poems belong to the poetic book “Pixels”, which was published on 11/30/2020 from the Kedros publications. It’ s a diary that was written during the lock down. The english translation is happening the next days. The translation will be posted in english the next few days).
The Poet
Ὁ Δημήτρης Κοσμόπουλος γεννήθηκε στὸ Κοντογόνι (Παπαφλέσσα) Πυλίας στὴ Μεσσηνία. Μεγάλωσε στὴν Καλαμάτα. Εἶναι ποιητής, δοκιμιογράφος καὶ μεταφραστής. Ἔχει ἐκδώσει έντεκα ποιητικὰ βιβλία καὶ τρία βιβλία δοκιμίων γιὰ θέματα λογοτεχνίας καὶ κριτικῆς. Δοκίμια, μεταφράσεις καὶ κριτικὰ κείμενά του ἔχουν δημοσιευθεῖ στὰ περισσότερα λογοτεχνικὰ περιοδικὰ καὶ σὲ ἐφημερίδες. Ποιήματά του ἔχουν μεταφραστεῖ στὶς κυριότερες εὐρωπαϊκὲς γλῶσσες καὶ στὰ ἀραβικά, καὶ ἔχουν συμπεριληφθεῖ σὲ ἑλληνικὲς καὶ ξένες ἀνθολογίες. Ἀνθολογίες ἀπὸ τὴν ποίησή του ἔχουν ἐκδοθεῖ στὰ γαλλικά, στὰ ἰταλικὰ καὶ στὰ ἀλβανικά. Διευθύνει τὸ λογοτεχνικὸ περιοδικὸ Νέα Εὐθύνη. Ἀπὸ τὸ 2001 εἶναι μέλος τῆς Ἑταιρείας Παπαδιαμαντικῶν Σπουδῶν καὶ ἀπὸ τὸ 2004 εἶναι μέλος τῆς Ἑταιρείας Συγγραφέων. Τὸ 2005 τοῦ ἀπονεμήθηκε τὸ Βραβεῖο Ἕλληνα Λυρικοῦ ποιητῆ «Λάμπρος Πορφύρας» τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, τὸ 2013 τὸ Διεθνὲς Βραβεῖο Κ.Π. Καβάφη γιὰ τὸ σύνολο τοῦ ποιητικοῦ του ἔργου καὶ τὸ 2018 τὸ Βραβεῖο Ποιήσεως τοῦ Ἱδρύματος Κώστα & Ἑλένης Οὐράνη τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, καθῶς καὶ τὸ Βραβεῖο «Jean Moreas» γιὰ τὸ καλύτερο ποιητικὸ βιβλίο τοῦ 2018. Zεῖ καὶ ἐργάζεται στὴν Ἀθήνα. Τὸ Pixels (εκδ. Κέδρος, 2020), από το οποίο ο Δ. Κοσμόπουλος διαβάζει δύο ποιήματα, εἶναι τὸ ενδέκατο ποιητικὸ βιβλίο του.