«Νησί που ψάχνει χάρτη»
Εκδόσεις Ιωλκός/2022Κάποια παιδιά, λέξεις έχουν για παιχνίδια.
Τις πετούν στα ποτάμια
– στην απέναντι όχθη.
Ο ουρανός τους φτάνει στα γόνατα.
Δε φτάνουν τα φιλιά τους στα γραμματόσημα.
Κάποια παιδιά για νησί
έχουν ένα χάρτη.
Δε μεγαλώνουν ποτέ.
Γράφουν βιβλία.
* * *
Ο άνθρωπος με τα ξυλοπόδαρα έκλεισε το μάτι στη χαρ-
τορίχτρα. Στο μεταξύ, ο σχοινοβάτης ετοιμαζόταν να
ισορροπήσει στη βελούδινη κλωστή. Ο θηριοδαμαστής
αντικατέστησε τα σίδερα στα κλουβιά με κορδόνια. Στα
παρασκήνια, χορεύτριες στόλιζαν το σώμα τους με θρυμ-
ματισμένες λάμπες. Ο κλόουν κλείδωσε την περούκα στο
βεστιάριο κι έσβησε τα χρώματα από το πρόσωπό του.
Ήταν όλοι έτοιμοι να παρελάσουν στη σκηνή. Ο Κίτρινος
στεκόταν στην πόρτα κι έκοβε εισιτήρια στο αχόρταγο
πλήθος. Μόλις όλοι βολεύτηκαν στα διαζώματα, τα φώτα
έσβησαν. Το ρολόι σταμάτησε. Η ώρα έφτασε. Πύρινες
δάδες εμφανίστηκαν στις τέσσερις κορυφές της σκηνής.
Η γυναίκα ανταπέδωσε το βλέμμα στον άνθρωπο με τα
ξυλοπόδαρα. Ανακάτεψε τα τραπουλόχαρτα. Δική της η
μοιρασιά. Και τότε η κλωστή έσπασε. Η παράσταση είχε
πλέον τελειώσει.