Κωνσταντίνος Κομιανός – «Σταγόνες και κύκλοι»

Όπως το δόλωμα στ’ αγκίστρι
που γαντζώνεται το ψάρι
έτσι και στη ρουτίνα της ζωής
κρεμιέται ο άνθρωπος, εκεί ‘ναι το φαΐ του˙
ποιος το τολμά να κινδυνέψειΑν δοκιμάσει να ξεφύγει
μπορεί της μοίρας του να ξεγλιστρήσει
μπορεί όμως και να πληγωθεί βαθιά

Αυτό φοβάται κι άτολμα
στο δόλωμα εμμένει

Τι ατυχία για την αξόδευτη ζωή
το ψάρι που συνήθως δεν το ξέρει

* * *ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ

Πέρασμα η ζωή
ακούσιος τριγμός των σπλάχνων
στις σκοτεινές τις κάμαρες
διαβαίνουνε οι μέρες
σαν νύχτες υπνοβάτη

Κι’ αν ρωτηθείς
πόσες ανάγκες σου καλύφθηκαν
ποια τύχη σου ψιθύρισε
-έλα στη συντροφιά μου-

σαν να σ’ ακούω ν’ απαντάς

Η θύμηση σ΄ότι βιώνω διαρκής
Μη μου ζητάτε να θυμάμαι ετικέτες