ΣΤΕΦΑΝΙ ΑΝΘΕΩΝ ΑΠΟ ΔΕΚΑ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΣ

*;τι είναι στη ζωή που να μην είν ‘ αίνιγμα
γρίφος;
*;μα κι η ζωή η ίδια δεν είναι γρίφος
αίνιγμα;

τι δυστυχία οι τεχνοκράτες
μέσα στην τύφλα απ’ ολούθε που τους περιζώνει
να παραμένουμε
στις κουφές πεποιθήσεις (;) τους
ισχυρογνώμονες
πεισματωμένοι
γινατζήδες

του ποιητή
πια μόνη-θεόθεν-σωτηρία λύσις
παρηγόρηση
μένει η κοιλιάς με τις τριανταφυλλιές
ο εστί
μεθερμηνευόμενο
η κοιλάδα των ροδώνων

( Στην κοιλάδα με τους ροδώνες, 1978)

* * *

Οδυσσέας Ελύτης 

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω
λουίζα και βασιλικό
Μαζί μ’ αυτά να σε φιλήσω
και τι να πρωτοθυμηθώ

Τη βρύση με τα περιστέρια
των Αρχαγγέλων το σπαθί
Το περιβόλι με τ’ αστέρια
και το πηγάδι το βαθύ

Τις νύχτες που σε σεργιανούσα
στην άλλην άκρη τ’ ουρανού
Και ν’ ανεβαίνεις σε θωρούσα
σαν αδελφή του Αυγερινού

Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα φως του Αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
και κρίνο του καλοκαιριού.

( Τα ρω του έρωτα, 1972 )

* * *

Ζωή Καρέλλη 

Με τις ζεστές ημέρες, τέλος της άνοιξης,
άρχισαν να συνέρχονται οι τζακαράντες ,
στους δρόμους της μικρής πόλης,
όπου τίποτα δεν τρομάζει την ησυχία.
Άρχισαν ν’ ανασαίνουν ευχάριστα
όλο πιο τολμηρά, φουντώσανε
στις άκριες απ’ τα λιγνά κλαδιά ‘
άνθη αχνά, λεπτόηχα – χρώμα σαν της γλισίνας,
ακόμα πιο ελαφριά και λίγο πιο μαβιά.
Στα βραδινά τα ρόδινα και γκρίζα,
πυκνώνεται η αιθέρια τους πνοή
σαν ήχος μουσικής ιώδους.

( Ο καθρέφτης του μεσονυχτίου, 1958)

* * *

Νίκος Καρούζος 

Βαθύτερο απ’ την αγάπη και την ταραχή
που φέρνει μες στο στήθος η επιθυμία
ζει στο θαλάσσιο βράχο έν’ άνθος ολομόναχο.
Ποια φωνή το κυρίεψε και μοιάζει σα να δείχνει
την άγνωστη γαλήνη με μικρά χρώματα…
Είναι βγαλμένο στους κινδύνους της χαράς
αμέριμνο σαν ιδέα.

( Η έλαφος των άστρων, 1962)

* * *

Κ. Γ. Καρυωτάκης 

                  Έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους

Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση της νιότης
παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία…

Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.
Το κυπαρίσσι, ατελείωτο σα βάσανο, προς τ’ άστρα
σηκώνει τη μαυρίλα του διψώντας τον αέρα.

Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δενδροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δυο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισία τους
τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.

( Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων, 1919 )

* * *

Μάρκος Μέσκος 

Τα μάτια του αποστρέφει από τις λάμψεις τ’ ουρανού
από το βάραθρο του ερέβους νύχτα ‘

αρκεί μια γωνιά
εκεί που ανταμώνει το ανοιξιάτικο πουλί
με το ζουμπούλι στο χώμα ανθίζοντάς το.

( Όνειρα στον Άδη, 2018)

* * *

Γιώργος Σαραντάρης 

Ξανθά μαλλιά της άνοιξης
Μπλεχθήκατε με νούφαρα στη μνήμη
Κι όλο μακριά με φέρνουνε τα μήλα
Που έκοψα απ’ τον κήπο
Με ταξιδεύουν σε απαλούς αγέρες
Πλάι σε θάλασσες που δεν κινούνται
Με βλέπουν πάνω τους με βλέμμα πράο

(1939)

* * *

Γιώργος Σεφέρης 

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ’ αργό ψιχάλισμα,
άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες
που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
που μ’ άφησαν να τις αγγίξω ύστερ ‘ απ’ τη σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια.

( Τετράδιο γυμνασμάτων, 1940)

* * *

Αργύρης Χιόνης 

Θαρρούσα πως ο έρωτας είν’ ένα κατοικίδιο λουλούδι μ’ εξημερωμένο άρωμα. Δεν ήξερα πως είναι νηπενθές που διόλου δεν απέχει από το πένθος.

( Σαν τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, 1986)