Αγγελική Πεχλιβάνη
Rosa Centifolia
Στον κήπο μας ανθίζει η εκατόφυλλη Rosa Centifolia. Είναι πορφυροκόκκινη. Είναι μοναδική σε όλη την Κερύνεια. Rosa Centifolia προσφέρω στον δάσκαλό μου, αυτόν τον τελευταίο Μάϊο – τα χέρια του μοσχοβολούν και θάλλουν.
…………………………………………………………………….
Εκείνο το μεσημέρι του Ιούλη, η ζέστη ήταν κίτρινη και άχνιζε, και ο αέρας είχε πήξει. Ο πατέρας μου κάθεται στη βεράντα, καπνίζει και κοιτάζει τη θάλασσα που στο βάθος της σκοτεινιάζει από πολεμικά πλοία. Ο πατέρας μου – αρνητικό φωτογραφίας, φάντασμα, σκιά ή άσπρα κόκαλα γλειμμένα – κοιτάζει τη θάλασσα που σκοτεινιάζει.
(Κάθε μέρα, κάθε ώρα, από τότε.)
Θυμάμαι το κομβόι των αυτοκινήτων, παραμονές της Παναγιάςˑ το φως σκληρό πάνω στο μέταλλο και τα αεροπλάνα χαμηλά, αέρας που πυρώνει – ο βόμβος τους, ακόμα με ξυπνά τα ξημερώματα.
Δύο χρόνια κοιμάμαι χωρίς μαξιλάρι.
Δύο χρόνια βλέπω τη μισή παντόφλα του παππού να σέρνεται και να τον περιμένει.
…………………………………………………………………………..
Επέστρεψα δύο φορές. Την πρώτη, βρήκα την πατημασιά του σκύλου μου, του Μαψ, στον τοίχο της περίφραξης του κήπου. Το σπίτι με αναγνώρισε.
Τρίφτηκε τρυφερά στα πόδια μου.
Τη δεύτερη, όλα τα ίχνη είχαν χαθεί.
Δεν ξαναγύρισα ποτέ.
………………………………………………………………………………..
Όλοι μου οι νεκροί, πενήντα χρόνια τώρα, βλέπουν τη θάλασσα της Κερύνειας και τον κήπο μας. Όλοι μου οι νεκροί μυρίζουν τριαντάφυλλο.
Μυρίζουν Rosa Centifolia, πορφυροκόκκινη.
Μυρίζουν αίμα μνήμης.
Ευχαριστώ τις κύπριες ποιήτριες Μαρία Καντωνίδου (Καντ) και Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου για τις μνήμες που μοιράστηκαν μαζί μου.