Scroll Top

50 χρόνια από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο | Χρήστος Κατρούτσος

Ανθολόγηση αφιερώματος: Αντώνης Σκιαθάς

Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Πεχλιβάνη

Αυτόν τον Ιούλιο συμπληρώνονται 50 χρόνια από το πραξικόπημα του δικτατορικού καθεστώτος των Αθηνών εναντίον του Μακαρίου και την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Το culturebook θέλοντας να αποτίσει φόρο τιμής στο πολύπαθο νησί και, κυρίως, να επαναφέρει στη μνήμη μας  μ έ σ ω   τ ης  Λ ο γ ο τ ε χ ν ί α ς  την Κυπριακή τραγωδία, ετοίμασε αφιέρωμα, στο οποίο συμμετέχουν διακεκριμένοι και διακεκριμένες συγγραφείς, ποιητές, ποιήτριες, μελετητές, καθηγητές και καθηγήτριες Πανεπιστημίου τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Κύπρο. Τα κείμενά τους (ποιήματα/πεζά/μαρτυρίες/δοκίμια), τα οποία θα παρουσιαστούν διαδικτυακά από τις 15 έως και τις 22 Ιουλίου 2024,  είναι ειδικά γραμμένα για την Κύπρο και φυσικά άπτονται του θέματος της τραγωδίας και των συνεπειών που αυτή προκάλεσε. Μετά τη δημοσίευσή τους θα εκδοθούν σε έναν ειδικό τόμο από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική, ο οποίος θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα σε Κύπρο, Ελλάδα και Αγγλία στις αρχές του φθινοπώρου.

Γνωρίζοντας πως η Ιστορία –δυστυχώς–  δεν διδάσκει, ελπίζω το παρόν αφιέρωμα να αποτελέσει ένα έναυσμα ιστορικού αναστοχασμού και ευαισθητοποίησης σχετικά με τα γεγονότα –ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου– που οδήγησαν το καλοκαίρι του 1974 στην εθνική αυτή τραγωδία.

Ευχαριστώ  από καρδιάς όλους όσοι ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στην πρόσκλησή μας.

Η επιμελήτρια

Αγγελική  Πεχλιβάνη

Χρήστος Κατρούτσος

Κείται μακράν

Κείται μακράν
Και πώς αειθαλές το φυλλοβόλο ξερίζωμα της νιότης
Ν’ αντέξω σαν πλέον
Κείται μακράν.
Το «Δεν Ξεχνώ» το αναδεύσαμε
Στο αλατόνερο της λήθης,
Αλάτι πίσω απ’ τον ώμο ρίχνοντας
Να φύγει τρέχοντας η μνήμη
Κατά το πως τη μάθαμε και τη σπουδάσαμε
Να κείται, να κείται μακράν.
Το αλατόνερο που κάποτε λουζόταν έρωτας
Νεκρά τα φύκια φέρνει και παράπονο
Και να συνομιλούν στων ψυχανθών τη γλώσσα,
ποιος να τα καταλάβει άλλος;
Και το κερί στην άμμο αναμμένο,
Παράκτιο μανουάλι μιας γαλήνης που λυπήθηκε
Να βλέπει κατά που πάει η μνήμη
Αποσυνάγωγη απ’ τον βιότοπό της,
Και στην παράγκα 173
Θα βρει απάγκιο
Και ξύλο που δεν σωπαίνει, τίμια τρίζοντας στο βήμα της.
Θα βρει τα πρόσωπα να γδύνουν σύννεφα
Απ’ τη φωτιά π’ αρπάξανε
εκείνο το καλοκαίρι το τρεμάμενο
Κι ως σήμερα, λιμάνι σχηματίζουν
Στο Μπέλαπαϊς, όρτσα το θαύμα
Να λύνουν κάβους
Στην παραλήγουσα της λήθης μπας και σαλπάρει
Στη λήγουσα του «Δεν ξεχνώ»
Καθώς ετούτη η φράση με τα γυμνά χειροκροτήματα
Σε χέρια που δεν γνωρίζουν χάρη να προσφέρεις
Μπολάκι ζάχαρη, να κρατηθούν σφιχτά,
Κείται μακράν κι ακόμη περισσότερο,
Χαράζει η απόσταση σαν χέρια
Φυλάν στη χούφτα τους γκρεμό.

Βιογραφικό Αγγελική Πεχλιβάνη

Βιογραφικό Χρήστος Κατρούτσος