Γιώργος Ρούσκας
μισός αιώνας θλίψη
Ιούλιος του 1974
τα δώδεκα κλεισμένα
διακοπές σε ορεινό χωριό
γερό το μάθημα:
«μία στιγμή αρκεί να φέρει το κακό»
στα ξαφνικά αλλάξαν όλα
με το που χτύπησε αλλιώς
τ’ Άι Θανάση η καμπάνα
κηδεία; όχι
γιορτή; επ’ ουδενί
ούτε της Κυριακής το καθιερωμένο
μικρός για επιστράτευση
αντί λοιπόν για το χακί
με ντύσανε με θλίψη
τη βάλανε κι αυτοί
και καθώς πέρναγε ο καιρός
στα πρόσωπά τους βάθαιναν
οι χαραγές ανησυχίας
μετά έρανοι στο σχολείο
εκθέσεις ιδεών
επέτειοι μαζώξεις ομιλίες
συλλαλητήρια ως φοιτητής
όμως ακόμα χίμαιρες
«βιώσιμη λύση» διαλαλούσαν ορισμένοι
μοιράζοντας αόριστα πιπίλες
σαράντα έξι χρόνια ύστερα
βιώσιμη ακόμα η ντροπή
κι εγώ πάντα στης θλίψης το χακί
προσκύνημα στις Πλάτρες
στα δέντρα όπου κάποτε
αηδόνια ο Σεφέρης
Δερύνεια κατόπιν
οδόφραγμα
Αμμόχωστος με κιάλια
φαντάσματα
μεταβολή για ανασύνταξη
φυλακισμένα μνήματα
προσκύνημα οργή «γιατί;»
πού ο πολιτισμός σας Βρεττανοί;
ω πόσοι Έλγιν μαγαρίζουνε τη γη!
στο περίπτερο-βιβλιοπωλείο βγαίνοντας
συνάντηση με έναν παππού που ευτυχώς
γνώριζε και θυμόταν
–αλλιώς όταν τ’ ακούς πρωτογενώς–
μετά με νοικιασμένο ιαπωνικό
Λάρνακα Πάφος Λεμεσός
στα δύο η Λευκωσία
στα μαγαζιά η πρώτη φράση αγγλιστί
με προφορά κυπριακή ή ρωσική
το ξένο χρήμα με το ντόπιο εν χορώ
κατέχει πλέον κατεχόμενα και μη
η λήθη εξαπλώνεται με μηχανές εσπρέσο και ποτό
λίγοι δακρύζοντας θυμούνται
συνήθως προτιμούν βαρύ γλυκό
να πάνε κάτω τα φαρμάκια
κι εκειός ο μέγας ποιητής
ξεσπιτωμένος και αυτός
με τεντωμένο δείκτη χρόνια ομιλεί
«ενθάδε κείται το διτζίμιν του Ριμάκο»
κι εγώ στο υπόγειο
του βιβλιοπωλείου στην οδό Ζήνας Κάθνερ ρωτούσα
τον Μόντη τη Γαλάζη τον Μηχανικό
«και ποιος θα το σηκώσει»;
Μισό αιώνα μετά ακόμα αναπάντητο
«Κυριάκο άραγε ποιος
και πότε;»
Ιούλης 2024