Κλεοπάτρα Μακρίδου – Robinet
50 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΟΧΗΣ
Πατρίδα
Βυθίζομαι πάλι στα μύχια σου
και στους βάλτους των ονείρων σου
Κι εσύ ακόμη στα μαύρα
κύμα να κυλά στυφό σε δειλινά αξεδιάλυτα
έκπτωτη φωνή στη ηχώ του πόνου
θάλασσα να ξεδιπλώνει ψάρια σκοτωμένων πόθων
πουλί φυλάργυρος ταξιδιώτης
να γλιστράς μες στο νερό της οδύνης
Μνήμη ασκεπής, θολή
μαύρο καράβι να ταξιδεύει
μεσοστρατίς εικόνων αλειτούργητων
κι η λήθη ουλή
χαραγμένη στο Χώμα
Λαός αιμάσσων στο ζύγι
πόθων αλλότριων
Καθώς αιμορραγείς ένας μονόλογος ανεβαίνει
από τα διψασμένα σου χείλη
Κοχύλι μοναχικό,
φιλί ηλίου αποδημητικού
να ανακαλιέται πάνω στο ποίημα!
Δώσε Κύριε
να μείνει στην μνήμη του Κόσμου
εκείνο το Νησί
τα βουνά του, τα κάστρα του
οι χείμαρροί του, οι ακτές του
αρχή και τέλος
του κόσμου μας.
Άγαλμα κατακεραυνωμένο
απομεινάρι κάλλους
ενός κατακερματισμένου παρελθόντος
Σώμα κατατεμαχισμένο
μέλη πανέμορφα μα σκορπισμένα
από το βάσανο τʹαποχωρισμού
καθώς πασκίζουν να σμίξουν με το όλο σώμα
σε μια συνεχή πορεία …