Μόνα Σαββίδου – Θεοδούλου
Ὁ καθρέφτης τῆς ποίησης
ἤ
στή μνήμη τοῦ μέλλοντος
Ὁ καθρέφτης τῆς ποίησης
φωτίζει
τ’ ἀνυπόταχτα αἰσθήματα
δίκην ἀδικίας
ὅσα χρόνια κι ἄν διαβοῦν
ἀπό τήν ἀδυσώπητη λαίλαπα
τοῦ πολέμου καί τῆς προσφυγιᾶς.
Ὁ ποιητής γίνεται
πεπρωμένο,
ἀδυσώπητος ἀντίπαλος,
ἀδυσώπητο δέος,
σάν τόν Ἰξίωνα ἤ τόν Τάνταλο ἤ τόν Σίσυφο
νά καταγράφει τά δεινά
ξανά καί ξανά
ν’ ἀπελευθερώνει μονίμως τήν ὀδύνη
νά ἐκτοξεύει στό σύμπαν
βολῖδες φωτός τήν ἀλήθεια
νά μνημονεύει, ἀδελφέ μου, τό κακό,
τό κακό διά θαλάσσης, ἀέρος, πυρός
πενῆντα τόσα χρόνια τώρα
τό κακό πού ἐπιβάλλει τή νεκρή ζώνη,
τό καθεστώς τοῦ ξεριζωμένου,
τοῦ ἀγνοούμενου, τοῦ αἰχμάλωτου,
πού ἐπιβάλλει τόν διχασμό
στή συγκατοίκηση
τήν ἐξορία στά σώματα καί τίς ψυχές.
Πῶς ν’ ἀποδεχτεῖς τά βιαίως
καταπατημένα τῆς γῆς σου
πού ἀποκαλούνται πλέον κατεχόμενα;
Τό κακό εἶναι παρόν.
Ἀλλά κι ὁ ποιητής εἶναι παρών,
ἀειφόρος μαχητής
κι ἀπ’ τό ’22 κι ἀπ’ τό ’74.
Κι οἱ ἀναγνῶστες του μνήμονες.