Παυλίνα Μάρβιν
Οι προγόνισσες μου είναι οροσειρά
Να ’μαι η γιαγιά σου η μικρή και πάω νηπιαγωγείο
μαθαίνω το μαχαλεπί που λαχταράς να φτιάχνω
μαθαίνω και τα δάχτυλα που αγάπα η αδελφή σου
μαθαίνω και κεντήματα για τα πολλά προικιά σας
που εμείνασι στο σπίτι μας που χάσαμε για πάντα
μα σώθηκε όλη η τέχνη μου και νά που στη χαρίζω∙
Να ’μαι η γιαγιά σου η δυνατή που στα εικοσιεπτά μου
μόνη θα μείνω να θωρώ τα τρία μου παιθκιά
και με τα μαύρα μάτια μου σπέρνω πολύπαθους χορούς
μες στης Λαπήθου τα περβόλια, στους λεμονανθούς∙
Να ’μαι η γιαγιά σου η δυνατή που τα δεμάτια ρίχνω
στην πλάτη μου και ανηφοριά του Κάμπου δεν με σκιάζει
και αν λεν πως περπατώ σκυφτή, καμαρωτή πηγαίνω
και αν λεν πως χαμηλά κοιτώ, τον ουρανό γητεύω.
Να ’μαι η γιαγιά σου η μυστική που χάνομαι στο δάσος
και λέω χάσου μου κι εσύ κι έλα κι ελευθερώσου
από τα σπίτια, τα προικιά και τα βαριά δεμάτια
και λέω χάσου μου κι εσύ στο σκοτεινό μου δάσος
που έρχονται οι γιαγιάδες σου και παν νηπιαγωγεία
που έρχονται οι λεμονανθοί και τις μοσχομυρίζουν
που έρχεται το νύχτωμα που εκένταε μαύρα μάτια
που έρχεται το γλύκισμα γινάτια να μερώσει
που έρχεται η φουσκοδεντριά όπου κοιμούμαστε όλες
στην ερημιά και μόνες μας, στην ερημιά και όχι
(Το παρόν κείμενο έχει γραφτεί για την ταινία της Έφης Σπύρου ‘Womanifesto’)