ΛΙΓΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΑΘΑΡΟΣ ΑΕΡΑΣ
Καθένας μας το τρόπαιο είναι του άλλου.
– Ίσως είμαι ποιητής, γιατί είμαι πένθος.
Σε κάθε σου μειδίαμα θ’ ανθίζει ένα μαρτύριο,
της ψιθύρισε ο Κίρκεγκωρ καθώς περιδιάβαζαν
πριν χαθούν στην προμενάδα της όχθης.
Να, δες τα κρίνα και τα ρόδα, είναι γάντια.
Μέσα σε κάθε ομορφιά ασκητεύει η απόγνωση,
γιατί και οι λέξεις έχουν ένα δεύτερο σώμα
έξω απ’ τα πράγματα που υποδύονται,
γιατί δίπλα στον αναίτιο κόσμο
υπάρχει ένας άλλος με τις πληγές του.
-Είσαι ποιητής, του απάντησε,
γιατί δεν θέλεις τίποτα να δεις
και όλα προτιμάς να τα μαδάς
και να τ’ αλλάζεις.