Από μηχανής άλογα
Κάποιες μόνο φορές ο ήλιος δύει Σαν να είμαι απολύτως μόνη μου
ακόμα και όταν δεν είμαι.
Τότε γίνομαι μοναδικά κόκκινη όσο ένα ποίημα.
Φαντάσου ένα ποίημα όπως οι πίνακες του Ρόθκο.
Θα λέω το κόκκινο ποίημα
γιατί προσθέτει για μια στιγμή
μια άλλη απόχρωση στο φάσμα
και μετά χάνεται, χωρίς μια απόδειξη, ούτε μια λέξη.
Κάποιες φορές στα τέλη του Γενάρη
ή του Φλεβάρη
μιλάμε συνήθως μεταξύ μας για το κρύο των ημερών.
Οι άνθρωποι μου λένε έχει πολύ κρύο σήμερα
κι εγώ επαναλαμβάνω
έχει πολύ κρύο σήμερα
χωρίς καθόλου να κρυώνω
και ίσως κανείς να μην κρυώνει μιας
κι έπειτα από καιρό θα τύχει
να θυμηθούμε μια κρύα μέρα
διαφορετική, διαφορετική για τον καθέναν από μας.
Μόνη σε κάθε περίπτωση, ξένη
ξένη και ανοίκεια επιστρέφω στην εσωτερική μου σκηνή.
Λίγο πριν το τέλος αυτής της παράστασης, λέω σ’ αγαπώ
ενώ θα ήθελα να σ’ αγαπώ με τον τρόπο που σκέφτομαι.
Τότε γίνομαι η μηχανή
που κουβαλά τα από μηχανής άλογα.
Με κοιτάζουν με το ένα μάτι τους.
Με το ένα μάτι μου τα κοιτάζω.
Τότε γράφονται τα ποιήματα