Scroll Top

Βίκυ Μπρούσαλη | Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης | Ποιήματα Ποιητικής

Επιμέλεια Αφιερώματος | Αγγελική Πεχλιβάνη

Εν όψει της ημέρας Ποίησης, που συμπίπτει με την εαρινή ισημερία στις 21 Μαρτίου, προσκαλέσαμε ποιητές και ποιήτριες να συμμετάσχουν στη αφιερωματική αυτή γιορτή μ’ ένα ποίημά τους Ποιητικής. Όλοι ανταποκρίθηκαν  άμεσα, χωρίς πόζες και ακκισμούς, αποδεικνύοντας εμπράκτως, αφενός ότι η ποίηση είναι αντανακλαστική λειτουργία, κάτι σαν διαφοροποιημένη ανάσα, αφετέρου ότι ο  αγώνας με τη γλώσσα και η επίπονη αναμέτρηση με τις λέξεις, μάς κάνουν πιο απλούς και, ίσως, καλύτερους ανθρώπους. Κάποιοι, ήδη, σηκώνουν το φρύδι ειρωνικά, διερωτώμενοι “ποιος ασχολείται σήμερα με την ποίηση, τους ποιητές και τις γιορτές τους;” Σας διαβεβαιώνουμε πως είμαστε πολλοί και θα γίνουμε περισσότεροι. Μπορεί να είμαστε λιγότεροι από τους φίλους του μπάσκετ, είμαστε όμως περισσότεροι από τους φίλους του γκολφ.

Τους συμμετέχοντες αλλά και τους αναγνώστες,
ευχαριστούμε από καρδιάς.

Αγγελική Πεχλιβάνη

Δεν θέλω να γράψω για εσάς καμία ιστορία. Προσπαθώ να βρω, πως μου ήρθε η παράλογη ιδέα ότι είμαι γυναίκα. Δείξτε εμπιστοσύνη, η πλοκή είναι ένα τεράστιο ψέμα. Μια χαμογελαστή λησταρχίνα διαλέγει τα άρρωστα από τα υγιή κύτταρα του σώματος μας. Διαβάζω την κριτική του πρακτικού λόγου και νιώθω σαν αχινός έτοιμος να φαγωθεί απ’ το στόμα ενός νεαρού ναύτη. Η νεκροψία έδειξε πως οι πρώτες φωνές που βγήκανε από το στόμα της δεν είχανε καμία σχέση με την ιδιοκτησία. Στο πρόσωπο της, ακριβώς στο σημείο των ζυγωματικών, είχε εμφανίσει ένα σημάδι λεύκης, έλαμπε σα σύμπλεγμα χαλαζία. Όσα συμβαίνουν είναι παραμονές για όσα πρόκειται στο μέλλον να γίνουν αφηγήσεις. Ο γιός μου, μέσα στον ύπνο του, λέει συχνά πως οι φάλαινες θα φάνε την καρδιά μας, δεν κλαίει, μετά λάμπει κι αυτός σα χαλαζίας. Δεν εννοούσα αυτό, δεν εννοούσα καθόλου αυτό. Ό,τι έγινε, έγινε.

Βιογραφικό Βίκυ Μπρούσαλη