Δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο ούτε και είχε σημασία ο τρόπος διάδοσης του μηνύματος. Το σπουδαίο ήταν η σύνθεση των λέξεων για να αφυπνιστούν οι συνειδήσεις των διαδηλωτών. Ήταν Μάης του 1983 και ήταν σε εξέλιξη η πρώτη μέρα των διαδηλώσεων ενάντια στη δικτατορία του Αουγούστο Πινοτσέτ (1973-1990), που οργανωνόταν από τη Συνομοσπονδία εργατών του χαλκού. Τυπωμένα με την ταχύτητα που μόνο εκείνοι που εκείνοι που ρισκάρουν τη ζωή τους διαθέτουν, τα φυλλάδια που κυκλοφόρησαν από χέρι σε χέρι μιλούσαν για μια ιστορία. Ο τίτλος του ήταν «Acechos» και αναφερόταν σε ένα νεαρό ζευγάρι που δέχτηκε στο σπίτι του την έφοδο πρακτόρων του κράτους. Αυτή που είχε γράψει το διήγημα ήταν μια νέα από τη Μελιπίγια, η Πία Μπάρος.
Συγγραφέας πολλών διηγημάτων και μερικών μυθιστορημάτων, η Πία Μπάρος είναι μια ιδιαίτερα σημαντική μορφή της χιλιανής λογοτεχνίας και ανήκει στην περίφημη γενιά του 80. Γεννήθηκε το 1956 σε μια δεξιών πεποιθήσεων οικογένεια. Από πολύ μικρή ηλικία, η Μπάρος έγινε μια μανιώδης αναγνώστρια και, όπως λέει η ίδια, είχε κλέψει βιβλία από περιέργεια. Η ανάγνωση της επέτρεψε να καλύψει το κενό της προσοχής που δεν πήρε από τους υπερδραστήριους γονείς της, ιδιοκτήτες γης. Η Πία Μπάρος επιμένει ότι, αν δεν είχε αφοσιωθεί στη λογοτεχνία και την πολιτική, η ζωή της δεν θα είχε κανένα ιδιαίτερο νόημα. Η Μπάρος κάποια στιγμή άφησε την πόλη της για να συνεχίσει την εκπαίδευσή της στα Παιδαγωγικά στο Σαντιάγκο. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας η Μπάρος δεν έφυγε από τη χώρα της, αλλά έζησε τη δική της εσωτερική εξορία. Κατά το διάστημα εκείνο και μέχρι σήμερα, υπήρξε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στις κοινωνικές αδικίες. Συνεχίζει με την πένα της να μάχεται ενάντια σε μια κοινωνία παραδοσιακά σεξιστική.
Αν και το όνομά της συχνά παραπέμπει στον φεμινισμό, η Μπάρος είναι γνωστή και για τα λογοτεχνικά σεμινάρια που έχει κάνει σε διάφορα ιδρύματα, όπως στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον. Από το 1977 διευθύνει το σεμινάριο Ergo Sum το οποίο έχουν παρακολουθήσει πολλές και πολλοί διακεκριμένοι συγγραφείς και είναι διευθύντρια των εκδόσεων «Asterión».
Μερικές από τις συλλογές διηγημάτων της συγγραφέως είναι: Miedos transitorios (de a uno, de a dos, de a todos) (1993), A horcajadas (1992), Ropa usada (2000), Llamadas perdidas (2006), La Abuela y otros (2008), Las tristes (2015), Hebras (2020), ανάμεσα σε άλλες. Διηγήματά της επίσης έχουν δημοσιευτεί σε περίπου τριάντα ανθολογίες από χώρες όπως η Χιλή, Γερμανία, Κόστα Ρίκα, Εκουαδόρ, ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία, Ρωσία και Βενεζουέλα.
Η Μπάρος τιμήθηκε με το βραβείο Altazor (2011) και το βραβείο Lygia Facundes Telles, που απονεμήθηκε στο 8o Συνέδριο Γυναικών Συγγραφέων της Βραζιλίας (2015).
Είναι παντρεμένη με τον ποιητή και δημοσιογράφο Χόρχε Μοντεαλέγρε και έχει δύο κόρες.