Η “Ξερολιθιά” αυτού του τόπου, άντεξε έναν αιώνα τουλάχιστον και δημιούργησε μύθους για τον βίο των Ελλήνων.
Οι Μάστορες που την αρμάτωσαν με τα λιθάρια του Άθωνα, τα μάρμαρα από τα ιερά της Δήλου, τα κλαριά από τα αλμυρίκια των Κυκλάδων, τα δοξάρια από τις μελωδίες του Ιόνιου, τα κάλαντα από τις γειτονιές της Αθήνας… ένας ένας αποχωρούν με σεμνότητα.
Αφήνουν πίσω τους όμως, διαθήκες με παραγράφους και κανόνες για σημεία στίξης, αφήνουν πίσω τους, έγγραφα για τις αρχιτεκτονικές του τόπου, για το πώς και για το γιατί, η μία πέτρα έκανε παρέα με την άλλη σφικταγγαλιασμένες έτη πολλά στα λιοπύρια της πατρίδας, χειμώνες με εμφυλίους και καλοκαίρια με νικητές και ηττημένους στα ίδια κοιμητήρια θαμμένους.
Αξιωθήκαμε λοιπόν να ζήσουμε σιμά με τους μαστόρους, αξιωθήκαμε σ’ αυτές τις ξερολιθιές να εορτάσουμε προφήτες και νοικοκυραίους, στα παρτέρια που μάζευαν αλάτι οι αλιείς, να ψήσουμε νερό στον ήλιο.
Αξιωθήκαμε στον πρόναο να ανάψουμε κερί μαζί τους και στο στασίδι να υμνήσουμε την πατρίδα, με τους βίους αυτών των “Αγίων”. Μίλησαν με καθαρή λαλιά για το χθες, το σήμερα και το αύριο του τόπου.
Γεύτηκαν, τα μικρά και τα μεγάλα της αγάπης μας, για όσα μας δώρισαν πανηγυρίζοντας.
Τώρα το μόνο που πήραν μαζί τους, είναι ένα κλαράκι δυόσμο, καρφωμένο στο πέτο, για να έχει αρώματα το φευγιό τους.
Στα ταξίδια τους πλέον δύσκολα φτάνουμε στην προκυμαία το χέρι να τους κουνήσουμε… γιατί το μαντήλι έγινε παντιέρα ευκαιρίας και τα σκαριά δεν έχουν κουπαστές… το χέρι να ακουμπήσουν.
Καλό ταξίδι… σας… στα αιώνια και στα παντοτινά.
