Έρωτες
Δεν ξέρω αν είναι όμορφος, εμένα, πάντως, μ’ αρέσει. Συνέχεια με κοιτάζει και κάνει τα πάντα για να συναντιόμαστε. Σίγουρα μ’έχει ερωτευτεί.
Τον είδα πρώτη φορά την Κυριακή στο περίπτερο. Είχε πάει να αγοράσει τσιγάρα. Ήταν κάπως στεναχωρημένος. Φορούσε ένα καφέ παλιό σακάκι, κόκκινο πουλόβερ και ένα γκρίζο παντελόνι, που του είναι τεράστιο. Τα παπούτσια του κόκκινα κι αυτά, είχε σφίξει τα κορδόνια τους υπερβολικά, αλλά εντάξει, δεν με πειράζει. Έχει καστανά μαλλιά τραβηγμένα πίσω και είναι πάρα πολύ αδύνατος. Δεν ξέρω πώς ξέρει το σπίτι μου, όμως τα απογεύματα όταν γυρίζω τον βρίσκω πάντα να στέκεται στο απέναντι πεζοδρόμιο και συνέχεια να καπνίζει. Αναρωτιέμαι πού μπορεί να μένει, αποκλείεται πάντως στη γειτονιά μου. Ξέρω καλά όλους μου τους γείτονες.
Σίγουρα έχει ωραία βραχνή φωνή, σαν ηθοποιός στην τηλεόραση. Δεν μου έχει μιλήσει ποτέ και ούτε τον έχω ακούσει να μιλάει, αλλά το νιώθω. Θέλει να μου μιλήσει, το ξέρω, αλλά ποτέ δεν είμαι μόνη μου όταν τον βλέπω.
Ίσως είναι κι αυτός ντροπαλός. Πρέπει να βρω έναν τρόπο για να του δείξω ότι κι εμένα μου αρέσει. Να του πω ότι δεν με νοιάζει αν έχουμε κάποια διαφορά ηλικίας. Μου αρέσει τόσο πολύ που θα τα παρατήσω όλα για χατίρι του. Κι αν δεν τον θέλουν οι δικοί μου πρόβλημά τους, έτσι κι αλλιώς δεν τα πάω καλά μαζί τους. Χτες τσακώθηκα ξανά με τον αδελφό μου. Είπε ότι με τα ρούχα που φοράω τελευταία μοιάζω με τσόλι και πως τον κάνω ρεζίλι στους φίλους του. Κι όταν του απάντησα ότι χέστηκα και γι’ αυτόν και τους φίλους του μου έριξε ένα γερό χαστούκι. Είχα αποφασίσει να τον καρφώσω το βράδυ που θα γύριζε ο πατέρας μου, όμως άργησε πολύ, και όταν ήρθε με είχε πάρει ο ύπνος. Έτσι κι αλλιώς ούτε κι αυτός με καταλαβαίνει και θα έπαιρνε πάλι το μέρος του.
Τσακώθηκα και με τη Μαρίζα, την κολλητή μου. Της είπα να έρθει μετά το σχολείο στο σπίτι μου για να διαβάσουμε παρέα, βασικά ήθελα να της τον δείξω –αν βέβαια ήταν στημένος και με περίμενε- για να μου πει τη γνώμη της. Της είχα μιλήσει για κάποιον που μου άρεσε, εκείνη έχει από πέρυσι αγόρι, τον Μίλτο, ένα συμμαθητή μας, και ίσως να είχε φανταστεί πως θα της έδειχνα κι εγώ κάποιον στην ηλικία μας.
Φρίκαρε όταν τον είδε. Όμως φρίκαρε κανονικά!
«Καλά, τρελή είσαι;» είπε και γουρλωσε τα μάτια της. «Αυτός είναι ανώμαλος, αυτός είναι συνομήλικος με τον μπαμπά μου», φώναξε.
Ο αγαπημένος μου μάλλον την άκουσε γιατί τον είδα να πετάει κάτω το τσιγάρο του, να το λιώνει με το παπούτσι του και να εξαφανίζεται. Μου ‘ρθε να βάλω τα κλάματα! Αύριο στα σίγουρα, μόλις τον δω, θα τρέξω να του μιλήσω. Θα φοράω και κραγιόν και μάσκαρα για να δείχνω μεγαλύτερη.
Δεν θέλω να πάω εκδρομή με το σχολείο. Έχει να φανεί δυο μέρες. Από την ώρα που άκουσε τη Μαρίζα να τον λέει ανώμαλο άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Σκέφτομαι μήπως έρχεται τα βράδια για να μη κουτσομπολεύουν. Χτες τη νύχτα σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου για να κοιτάξω από τις γρίλιες. Σκόνταψα όμως στα σκοτεινά και ξύπνησε το βλαμμένο ο αδελφός μου. «Τι κάνεις εκεί τέτοια ώρα;» άρχισε να φωνάζει. Εμένα όμως μου φάνηκε πως πήρε μια σκιά το μάτι μου…
Η Μαρίζα με απειλεί πως αν την κάνω κοπάνα στην εκδρομή θα πιάσει τον πατέρα μου και θα του τα πει όλα. Θέλει, λέει, να είμαστε παρέα, όπως κάθε μέρα. Χέστηκε για την παρέα μου, λέω, χαλάστρα μόνο θέλει να μου κάνει. Σήμερα μετά το σχολείο μού την έπεσε ένα αγόρι από το άλλο τμήμα, ο Χρήστος, είναι ο πιο όμορφος της τάξης. Ήρθε στα καλά καθούμενα και με ρώτησε αν θέλω να καθίσω δίπλα του στο πούλμαν. Άκου να δεις… Φαίνεται μου πάνε το κραγιόν και η μάσκαρα!
Τελικά, μπορεί και να πάω.